ေနာင္ ပြင့္ေတာ္မူမည့္ Aramaedaeya ျမတ္စြာဘုရား သမိုင္း (ခ်မ္းေျမ႕ျမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး )

အရိေမေတၱယ်ဘုရား ကို ဖူးခြင္႔ရမည္႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ား... ၁။ ယခုၾကံဳေတြ႕ေနတဲ့ ေဂါတမ သာသနာတြင္းမွာ ကုိယ္တုိင္ ရဟန္းသာမေဏ သီလရွင္၀တ္ျပီး ပရိယတ္၊ ပဠိပတ္သာသနာျပဳတဲ့ ပုဂၹိဳလ္။
၂။ မိမိရင္မွျဖစ္တဲ့သား၊ သူတစ္ပါးရင္မွ ျဖစ္တဲ့သားေတြကုိ ရဟန္းခံေပးျခင္း၊ ရွင္ျပဳေပးျခင္းျပဳတဲ့ ပုဂၹိဳလ္။
၃။ မိခင္ဖခင္တုိ့ကုိ ၀တ္ေက်တန္းေက်မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါ ရိုေသစြာျပဳစုလုပ္ေကၽြးတဲ့ ပုဂၹိဳလ္။
၄။ သရဏဂံုသီလ မျပတ္ ေဆာက္တည္ေသာ ပုဂၹိဳလ္။
၅။ ဘုရားသာသနာ တည္စိမ့္ေသာဌာ ေစတီ၊ ပုထိုး၊ စည္းခံု ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း ဇရပ္ စသည္တုိ့ကုိ ျပဳျပင္တဲ့ပုဂၹိဳလ္၊ အသစ္ေဆာက္လုပ္လွဴးဒါန္းတဲ့ ပုဂၹိဳလ္။
၆။ ေဗာဓိေညာင္ပင္ စုိက္ပ်ဳိးေသာ ပုဂၹိဳလ္၊ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းေသာ ပုဂၹိဳလ္။
၇။ ေရတြင္း ေရကန္ ေရအိမ္ စတုဒီသာ ေက်ာင္းဇရပ္ တံတား ျပဳျပင္ေသာပုဂၹိုဳလ္၊ အရုဏ္ဆြမ္း ေန့ဆြမ္း ေလာင္လွဴေသာ ပုဂၹိဳလ္။
၈။ ရဟန္းတုိ့အား ပစၥည္းေလးပါး လွဴဒါန္းေထာက္ပံံ့ေသာ ပုဂၹိဳလ္။
၉။ ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာ ပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ ပုဂၹိဳလ္
အားလံုး ဧကန္မုခ် ေျမၾကီး လက္ခတ္မလြဲ၊ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ကုိ ဖူးေျမာ္ရျပီး နိဗၹာန္ကုိရမယ္။

အရိေမေတၱယ်ဘုရား

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထုိင္ေသာေဟာဒီကမာၻမွာဘုရားငါးဆူမွာ အခုဘုရားေလးဆူးပြင့္ ထြန္းျပီးပါျပီ ေနာင္ပြင့္လတၱံေသာ ျမတ္စြာဘုရားမွာ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ တရားေတာ္အားနာၾကားျပီး ေရွ႔ေတာ္မွာတင္ကြ်တ္တမ္း၀င္ နိဗၺာန္စံရဖို ့ ၁။ မေကာင္းမွု ကိုေရွာင္ရမယ္ ။ ၂။ ေကာင္းမွု ကိုေဆာင္ျပီးအစဥ္ျပဳလုပ္ေနရမယ္ ။ ၃။ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေအာင္ထားရပါမယ္ ။
ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကပိၸလဝတ္ျပည္ နိေျဂာဓာရံုေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္အရ အရဟတၱဖိုလ္စ်ာန္သမာပတ္ ဝင္စားျပီး အဇိတရဟန္း ေနာင္အနာဂတ္ကာလမွာ အရိေမေတၱယ်ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူမည္႔အေႀကာင္းကို ေဟာႀကားေတာ္ မူပါတယ္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားေလာင္းက တစ္သေခ်ၤႏွင္႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီေတြျဖည္႔က်င္႔ျပီး တုသိတာနတ္ျပည္မွာရိွေနမယ္။
ေနာင္ပြင္႔ေတာ္မူမည္႔အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္အေႀကာင္း...
အေလာင္းေတာ္နတ္သားက လူ႕ျပည္ကိုဆင္းျပီး ပဋိသေႏၶေနဖို႔ရာအတြက္ ဘုရားေလာင္းတို႔ရဲ႔ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ ဓမၼတာအရ ပဋိသေႏၶယူေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ႀကည္႔ျခင္းငါးပါး အရင္ႀကည္႔ျပီးမွ ပဋိသေႏၶယူေလ႔ရိွႀကတယ္။
ႀကည္႔ျခင္းငါးပါးျဖင္႔ႀကည္႔ေတာ္မူျခင္းက-..
(၁)ဘုရားျဖစ္မည္႔ေခတ္အခါကာလကား အႏွစ္တစ္သိန္းမွစျပီး ေအာက္ျဖစ္ေသာ ကာလ အႏွစ္တစ္ရာတန္းမွစျပီး အထက္ျဖစ္ေသာကာလ (တစ္သိန္းႏွင္႔ တစ္သိန္း ေအာက္ - ၁၀၀အထက္)
(၂)ဘုရားျဖစ္ရာက်ြန္းကား ဇမၺဴဒိပ္က်ြန္း
(၃)ဘုရားပြင္႔ရာေဒသကား မဇၥ်ိမေဒသ
(၄)ဘုရားေလာင္းျဖစ္ရာ အမ်ိဳးကား မင္းမ်ိဳး ပုဏၰားမ်ိဳး
(၅)မယ္ေတာ္၏အသက္အပိုင္းအျခားကားဘုရားေလာင္းေမြးျပီးခုနစ္ရက္သာေနရျခင္း
ပဋိသေႏၶယူုျခင္း...
ေကတုမတီျပည္………..သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တိုင္ပင္ႀကံစည္ဘက္ကိုးကြယ္ရာျဖစ္ေသာ အတိတ္ အနာဂတ္ကိုသိျမင္ႏိုင္ျပီးပစၥဳပန္သံသရာအစီးအပြားကို ဆံုးမတတ္ေသာ သုျဗဟၼပုဏၰားႀကီး၏ ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာ ပဋိသေႏၶေနလိမ္႔မည္။
ျဗဟၼဏဝတီပုေဏၰးမဝမ္းမွာဆယ္လျပည္႔တဲ႔အခါမွာ ဣသိပေတနသမင္ေတာမွာ မယ္ေတာ္ ျဗဟၼဏဝတီသည္ထိုင္လ်က္လည္းမဟုတ္ အိပ္လ်က္လည္းမဟုတ္ဘဲ ရပ္လ်က္သာလွ်င္ သစ္ပင္၏အကိုင္းအခက္ကိုကိုင္လ်က္ ေမေတၱယ်ကို ဖြားေတာ္မူ လိမ္႔မည္။ဘုရားေလာင္းနဲ႔အတူ တစ္ခ်ိန္တည္းဖြားေတာ္မူတဲ႔ဖြားဘက္ေတာ္ ၁၈ ကုေဋအားလံုးအမတ္ေတြခ်ည္းျဖစ္မယ္။ အဇိတဟူေသာအမည္ကိုသာေပးလိမ္႔မယ္။ ဘုရားေလာင္းအဇိတမင္းသားဟာဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္ဖဝါးလွမ္းျပီး ေျခေတာ္ခ်တိုင္း ခ်တိုင္း ႀကာပြင္႔ေတြေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။
ဖြားလွ်င္ဖြားခ်င္း ခုနစ္လွမ္းလွမ္းျပီး "ယခုဘဝကား ငါ႔အဖို႔ေနာက္ဆံုးဘဝတည္း ေနာက္ထပ္ဘဝမရိွေတာ႔ျပီ အာသေဝါကင္းသည္ ျဖစ္ေသာေႀကာင္႔ျငိမ္းေအးလတံၱ႔" ဟူေသာစကားကိုအရပ္ေလးမ်က္ႏွာကိုႀကည္႔ျပီးေျပာဆိုလိမ္႔မယ္။
ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚလာျခင္း...
အဇိတမင္းသားေလာကစည္းစိမ္ခံစားဖို႔ရာေနမင္း၏ေရာင္ျခည္ကဲ႔သို႔လူသားေတြမ်က္စိျဖင္႔စိန္းစိန္းမႀကည္႔ဝံ႕တဲ႔ အေရာင္တလက္လက္ျဖင္႔ ရတနာအေရာင္ ထြန္းလင္းေျပာင္တဲ႔တင္႔တယ္ခံ႕ညားေသာျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ေပၚေပါက္လာလိ္မ္႔မည္။ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ကို တစ္ေဆာင္မွာ ပရိေဘာဂအသံုးအေဆာင္ အျပည္႔အ စံုပါတဲ႔ တိုက္ခန္းက ခုနစ္ေထာင္စီ တစ္ဖက္တစ္ဖက္မွာ ပတၱျမားေက်ာက္မ်က္ ရြဲစီေသာနဝရတ္ကိုးပါးနဲ႔ ျပည္႔စံုေသာ ပလႅင္ခုနစ္ေထာင္စီ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔ျပည္႔ စံုေသာ ထီးျဖဴခုနစ္ေထာင္စီ ခုတင္ေညာင္ေစာင္းခုနစ္ေထာင္စီ ျပာသာဒ္ တစ္ေဆာင္ ကို တိုက္ခန္းကခုနစ္ေထာင္စီဆိုေတာ႔ ျပာသာဒ္ေလးေဆာင္ဆိုရင္ တုိက္ခန္းေပါင္း ၂၈၀၀၀ ရိွမယ္။ ျပာသာဒ္တစ္ေဆာင္တစ္ေဆာင္ကို ေရႊအိုးႀကီးက တစ္လံုးစီ။
ေရႊအိုးတစ္လံုးစီရဲ႔အဝကား တစ္ယူဇနာက်ယ္မယ္။ ေရႊအိုး၏အေမာက္ကား ေျမႀကီးနဲ႔အမွ်ေအာက္ေျမႀကီးအဆံုးထိ သံုးလို႔မကုန္ဘူး။ ဒါတင္မကေသးဘူး ေရႊအိုးတစ္လံုးစီမွာ ပေဒသာပင္ႀကီးေျခာက္ပင္စီ ေပါက္လိမ္႔မယ္။ ျပာသာဒ္ တစ္ေဆာင္ တစ္ေဆာင္မွာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းခုနစ္ေထာင္ ေလာဟကသိေႏၶာျမင္း တစ္ေထာင္ျဖင္႔ ေမာင္းႏွင္ရေသာရထားခုနစ္ရာ ေမာင္းမေပါင္း တစ္ေသာင္းေျခာက္ ေထာင္က ဆိုတီးမွဳတ္ေျဖေဖ်ာ္ဖို႔ရာ ကေခ်သည္အမ်ိဳးသမီးခုနစ္ေထာင္ တို႔ျဖင္႔ေဖ်ာ္ေျဖ ႀက လိမ္႔မည္။
အဇိတမင္းသားအိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း...
အခ်ိန္တန္လို႔အရြယ္ေရာက္တဲ႔အခါ စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳလိမ္႔မည္။ စႏၵမုကၡီအမ်ိဳးသမီးကလည္း သူမတူ နတ္သမီးတမွ်အလြန္လွပျပီး သူ႕ရဲ႔ခႏၶာကိုယ္ အနံ႔ကား စႏၵကူးသရကၡန္အနံ႕လိုေမႊးႀကိဳင္ေနမယ္။ ခႏၶာကိုယ္အသားကလည္း ဝါဂြမ္းကဲ႔သို႔ ႏူးညံ႕မယ္။ ခႏၶာကိုယ္အေရာင္က ဆယ္႔ႏွစ္ေတာင္အတြင္း မီးမထြန္းဘဲ အေရာင္တဝင္းဝင္းထိန္ေနမယ္။
အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာဘယ္ေလာက္ဘုန္းႀကီးလိုက္မလဲဆိုတာ ရွင္ဘုရင္မ ဟုတ္ဘဲနဲ႔ အဇိတမင္းသားဘဝေလာက္ရိွ တာေတာင္မွသခၤ စႀကဝေတး မင္းႏွင္႔ တကြ ျမိဳ႔ေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္က ရွင္ဘုရင္ေတြနတ္သားေတြက ေဝယ်ဝစၥလုပ္ေပး ခ်င္လို႔ျပဳလုပ္ခြင္႔ေပးဖို႔လာျပီးေတာင္းပန္ႀကတယ္တဲ႔။ အဇိတမင္းသားက အက်ြႏု္ပ္မွာ ဖြားဘက္ေတာ္ ၁၈ ကုေဋအမတ္ႀကီးႏွင္႔တကြ ဆင္ျမင္းရဲမက္ဗိုလ္ပါေတြ ရိွပါတယ္။ အလိုမရိွေတာ႔ပါဟု ေျပာလႊတ္လိမ္႔မယ္။
သားေတာ္ဖြားျမင္ျခင္း...
အဇိတမင္းသားဟာ ျပသာဒ္ေလးေဆာင္မွာ ေလာကီစည္းစိမ္ခံစားေနစဥ္မွာ အႏွစ္တစ္ေသာင္းျပည္႔တဲ႔အခါက်ရင္ ျဗဟၼာဝံသ ဆိုတဲ႔
သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားလိမ္႔မယ္။
နိမိတ္ေလးပါးျမင္ျခင္း...
ျဗဟၼာဝံသ သားေယာက်ာ္းေလးေမြးဖြားျပီးတဲ႔အခါ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ႔ ထံုးတမ္းစဥ္လာ ဓမၼတာအရ ဥယ်ာဥ္ကထြက္စဥ္မွာ သူအို သူနာ သူေသ ရဟန္း
နိမိတ္ႀကီးေလးပါးေတြ႕ျမင္ရရင္ သံေဝဂတရားေတြရလာျပီးေတာ႔ ေတာထြက္မည္႔အႀကံျဖစ္ေပၚလာလိမ္႔မည္။ ဒိဗ်ာဝဒါန ေမေတၱယ်ဗ်ာကရဏဝဒါန (၃၆-၃၇) မွာျပဆိုထားတာကေတာ႔ သခၤမင္း၏ ယဇ္တိုင္အပိုင္းပိုင္းျပတ္သည္ကို ျမင္ရျပီး သံေဝဂျဖစ္ျပီးေတာထြက္လိမ္႔မည္လို႔ျပဆိုထားတာရိွေသးတယ္။ ဘယ္လိုပံုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတာကေတာ႔ထြက္မွာပါပဲ။ အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္႔အႀကံစိတ္ကို သခၤစႀကဝေတးမင္းက သိတဲ႔အခါ အဇိတမင္းသားေပ်ာ္ေအာင္ဆိုျပီးေတာ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ေသာ ကေခ်သည္ေတြျမိဳ႔သူ ျမိဳ႔သား နိဂံုးဇနပုဒ္သူ မင္းသားမင္းေျမး သူေဌး သူႀကြယ္စေသာ လူအေပါင္းတို႔က ပန္းနံ႔သာစြဲလ်က္ အဇိတမင္းသားကို ျခံရံျပီး
ေနႀကလိမ္႔မယ္။ နတ္ျဗဟၼာေတြကလည္း နတ္တို႔ရဲ႔ ထီး တံခြန္ ပန္းနံ႔သာ ေရႊေပါက္ေပါက္ ေငြေပါက္ေပါက္ စသည္တို႔ျဖင္႔ ဘုရားေလာင္းျပာသာဒ္ မိုးႀကီးရြာသကဲ႔သို႔ အျပည္႔အလွ်ံျခံရံခစားေနႀကလိမ္႔မယ္။ လူ႔ဘဝ ကာမဂုဏ္ထဲမွာေပ်ာ္ေအာင္ေျဖေဖ်ာ္ေနႀကတာ။
အဇိတမင္းသားေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း...
အဇိတမင္းသား ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္အႀကံကို သခၤစႀကဝေတးမင္းႏွင္႔တကြ တိုင္းသူျပည္သား လုူေတြအားလံုးသိသြားႀကတဲ႔အခါမွာ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အဇိတမင္း ေတာထြက္မယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းအသံကို အားလံုးသိသြားႀကေတာ႔ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသား ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြ ေတာရြာဇနပုဒ္က လူေတြ မင္းသား မင္းေျမး သူေဌး သူႀကြယ္အစရိွတဲ႔ လူေပါင္းမ်ားစြာႏွင္႔တကြ စႏၵမုကၡီ သားေတာ္ ျဗဟၼာဝံသ အလုပ္အေက်ြးကေခ်သည္ေတြေရာ အဇိမင္းရဲ႔ ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္ရင္လိုက္ဖို႔ရာအတြက္ျပည္႔လွ်ံျပီးေတာ႔ေနမယ္။ ေတာထြက္မည္႔ အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ လူေပါင္းမ်ားစြာျပည္႔ေနတဲ႔ ျပာသာဒ္ႀကီးဟာ ဘုရားေလာင္းတန္ခိုးေတာ္ႀကာင္႔လည္းေကာင္း စႀကဝေတးမင္းအာဏာေႀကာင္႔လည္းေကာင္း နတ္ျဗဟၼာတို႔ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔လည္းေကာင္း ဟသာၤမင္းပ်ံသကဲ႔သို႔ ေကာင္းကင္ယံသို႔ပ်ံတက္ျပီး ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာအရပ္သို႔ ေကာင္းကင္ယံခရီးျဖင္႔ ေတာထြက္သြားႀကလိမ္႔မယ္။ နတ္ျဗဟာၼမ်ား ပို႔ေဆာင္ျခင္း ေကာင္းကင္ယံ ဟသာၤပ်ံ ျပာသာဒ္ႀကီးကို ျဗဟာၼမင္းက သံုးယူဇနာ ရိွေသာထီးကိုကိုင္ျပီး လိုက္မယ္။ သိႀကားမင္းက အေတာင္ေျခာက္ဆယ္ရိွေသာ လက္ယာရစ္ ခရုသင္းကိုကိုင္လ်က္ သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚျပီးလိုက္မယ္။ သုတဝံနတ္သားက သားျမီးယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ တုသိတာနတ္သားက ပတၱျမားယပ္ကိုကိုင္ျပီးလိုက္မယ္။ ပဥၥသၤိခနတ္သားက ေစာင္းကိုကိုင္္မယ္။ ေလာကပါလနတ္သားေလးေယာက္က သန္လ်က္ကိုကိုင္မယ္။ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းရိွတဲ႔ ဘီလူးစစ္သည္ေတြက လက္နက္ကိုယ္စီကိုင္မယ္။ နတ္သမီးေတြက ရတနာပုေဋာင္းကိုကိုင္မယ္။ အသူရာနတ္တို႔က သီခ်င္းဆိုျပီးေတာ႔ နတ္တို႔၏ တံခြန္ကိုကိုင္မယ္။ နတ္မင္းတို႔က ပတၱျမားရိွေသာ ဆီမီးကိုကိုင္မယ္။ ဂဠဳန္တို႔က ေစာင္းတီးလိုက္မယ္။ ဂႏၶဗၺနတ္တို႔က ေစာင္းတီးျပီးလိုက္မယ္။ ဟသာၤပ်ံေကာင္းကင္ျပာသာဒ္ထဲမွာ ေတာထြက္လို႔ လိုက္ႀကမည္႔ ပရိသတ္ေတြက ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တဲ႔။ ေကာင္းကင္ယံျပာသာဒ္ပ်ံနဲ႔ ေဆြစံုမ်ိဳးစံု သားနဲ႔ မယားနဲ႔ ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ပရိသတ္နဲ႔ အျခံအရံနဲ႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင္႔ ကံ႕ေကာ္ပင္ရိွရာသို႔ ေတာထြက္မွာ။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ဟာ ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာပြင္႔မွာပါ။ ကံ႔ေကာ္ပင္ဆီေရာက္တဲ႔အခါမွာ အဇိတမင္းသားက ကံ႕ေကာ္ပင္ေအာက္မွာ ဒုကၠခရစရိယာကို က်င္႔ေတာ္မူပါမယ္။ အဇိတမင္းသားဟာ ဒုကၠခရစရိယာကို ေျခာက္ရက္က်င္႔ေတာ္မူရံုမွ်နဲ႔ ဘုရားစင္စစ္ျဖစ္လိမ္႔မည္။ စႏၵမုကၡီမိဖုရားက အဲဒီေနရာမွာပဲ နတ္ႀသဇာနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ ႏြားႏို႔ဆြမ္းလွဳလိမ္႔မယ္။
သဗၺညဳတဥာဏ္ရသည္႔အခ်ိန္...
ညေနခ်မ္းအခ်ိန္ေရာက္သည္႔အခါ ကံ႕ေကာ္ပင္နဲ႔ မနီးမေဝး ရတနာခုနစ္ပါးနဲ႔ျပည္႔စံုတဲ႔ အျမင္႔ ၆၄ေတာင္ရိွတဲ႔ ေရႊပလႅင္ေပၚေပါက္လာလိမ္႔မယ္။ ထိုေရႊပလႅင္အထက္ဝယ္ ထက္ဝက္ဖြဲ႔ေခြထိုင္ေနေတာ္မူလ်က္ အေရွ႔ေလာကဓာတ္ကိုႀကည္႔ျပီး နတ္ပရိသတ္နဲ႔ လူပရိသတ္ေတြျခံရံလ်က္ မာရ္နတ္ရဲ႔႔ရန္ကိုေအာင္ျမင္လိမ္႔မယ္။ ညဥ္႔ဦးယံမွာ ပုေဗၺနိဝါသႏုႆတိဥာဏ္ကိုရမယ္။ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္မွာ ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္ကိုရမယ္။ မိုးေသာက္ယံအခ်ိန္ အာသဝကၡယဥာဏ္ေတြရျပီးေတာ႔ ေနဝန္းႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔ သစၥာေလးပါးကိုသိျပီး သဗၺညဳတဥာဏ္ကိုရမယ္။
ဘုရားပြင္႔တဲ႔ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ လံုးပတ္က အဲဒီေခတ္အခါမွာ လူေတြရဲ႔ အေတာင္နဲ႔ အေတာင္ခုနစ္ဆယ္ရိွမယ္။ အကိုင္းအခက္ ကိုးကိုင္း ခက္မကိုးျဖာလို႔ေခၚတယ္။ ကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနံ႕ေတြက ေလေအာက္ကိုဆယ္ယူဇနာ ေလအထက္ကို ဆယ္ယူဇနာေမႊးမယ္။ ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြက ႏြားလွည္းဘီးေလာက္ႀကီးမယ္။ ဘုရားျဖစ္တဲ႔ေန႔ကစျပီး ပြင္႔ႀကတဲ႔ ကံ႕ေကာ္ပြင္႔ေတြဟာ ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံတဲ႔ေန႔က်မွ ေႀကြႀကေတာ႔မွာ။ အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ကို ဘယ္ငွက္မွ မနားဝံ႕ႀကဘူး။ ျဖတ္ေက်ာ္မပ်ံ႕ဝံ႕ႀကဘူး။ ကံ႕ေကာ္ပင္းနားေရာက္တဲ႔ငွက္တိုင္း သတၱဝါတိုင္း ကံ႕ေကာ္ပင္ကို လက္ယာရစ္သံုးပတ္ပတ္ျပီးမွ သြားႀကလိမ္႔မယ္။ ျဗဟၼာမင္းက တရားေဟာရန္ ေတာင္းပန္ျခင္း အဲဒီကံ႕ေကာ္ပင္ရဲ႔ အနီးအနားမွာပဲ သီတင္းသံုးေနတဲ႔အခ်ိန္ ေလးဆယ္႔ကိုးရက္ေက်ာ္လြန္တဲ႔အခါ ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာအရ ျဗဟၼာမင္းႀကီးရဲ႔ေလာကဂရုကို ခံယူမယ္။ ျဗဟၼာမင္းကေတာင္းပန္မွ တရားေဟာရတာက ပြင္႔ေတာ္မူသြားႀကတဲ႔ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႔ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ ေဟာရတာ။ ဘုရားမပြင္႔မီ ဗာဟိရကာလမွ လူဝတ္ေႀကာင္မ်ား ရေသ႔ ပရိဗိုဇ္ ရဟန္း ပုဏၰားတို႔ေတြဟာ ျဗဟၼာေတြကိုသာ အေလးဂရုျပဳ ကိုးကြယ္ေနႀကတာ။ တေလာကလံုးက အေလးအျမတ္ျပဳေသာ ျဗဟၼာႀကီးက ျမတ္စြာဘုရားအား အေလးျပဳ ညႊတ္တြားကိုင္းရွိဳင္းလာလွ်င္ တစ္ေလာကလံုးပင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အေလးျပဳညႊတ္တြားကိုင္းရိွဳင္းလာလိမ္႔မယ္။ အဲဒါကို ေလာကဂရု ယူလိုက္တာလို႔ေခၚတယ္။
ဓမၼစႀကာတရားေဟာႀကြျခင္း...
ျဗဟၼာမင္းထံမွ တရားေဟာရန္ဝန္ခံျပီးျပီဆိုလွ်င္ပဲ ဣသိပတနဥယ်ာဥ္ေတာသို႔ ဓမၼစႀကာတရားေဟာဖို႔ရန္ႀကြလိမ္႔မယ္။ ဘုရားရွင္ေျခေတာ္အစံုကို ခံအံ႕ေသာငွာ ေျမႀကီးကိုခြင္းျပီး အေတာင္သံုးဆယ္ရိွတဲ႔ ႀကာပြင္႔ႀကီး ၂၄ ေတာင္ရိွတဲ႔ ႀကာပြင္႔ငယ္ေတြက ဘုရားရွင္ေျခခ်တိုင္း ေျခခ်တိုင္း ပြင္႔ေပးလိမ္႔မယ္။ လူပရိသတ္ ရွစ္ယူဇနာ နတ္ပရိသတ္ စႀကာဝဠာတိုက္အျပည္႔ ျဗဟၼာျပည္အထက္ဆံုး အကနိ႒ဘံုတိုင္ေအာင္ ပရိသတ္ေတြကို ထန္းသီးလံုးေလာက္ႀကီးေသာ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္ပါးလႊတ္ျပီး ဓမၼစႀကာတရားေဟာတဲ႔အခါမွာ လူပုဂၢိဳလ္ ကုေဋတစ္သိန္း နတ္ျဗဟၼာေတြက ကုေဋတစ္သိန္း က်ြတ္တမ္းဝင္ႀကလိမ္႔မယ္။
ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္...
ဘုရားရွင္၏တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေရႊပန္းဆိုင္း ေငြပန္းဆိုင္း ပုလဲပန္းဆိုင္း သႏၱာပန္းဆိုင္းတို႔ျဖင္႔ တန္ဆာဆင္လ်က္ ရတနာခုနစ္ပါးႏွင္႔ ျပည္႔စံုျပီး ဆယ္႔ႏွစ္ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔ ဗိမာန္မ်က္ႏွာက်က္သည္ ဓမၼစႀကာတရားဦးေဟာသည္႔ေန႔မွစျပီး ပရိနိဗၺာန္ဝင္စံသည္႔တိုင္ေအာင္ ေန႔ညအျမဲပင္လိုက္ပါျပီး မ်က္ႏွာက်က္အျဖစ္ မိုးကာျပီးေနမယ္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရား ေနသန္႔စင္ေသာအခါ ေနဖို႔ရာအတြက္ ေျမႀကီးတို႔ကိုခြဲျပီး ရတနာသံုးပါးႏွင္႔ျပည္႔စံုေသာ ၁၂ ယူဇနာက်ယ္ဝန္းတဲ႔ ေရႊမ႑ပ္ႀကီးေပၚေပါက္လိမ္႔မယ္။ ဘုရားရွင္တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ မိတာန္ပန္းဆိုင္း တုရင္တိုင္ ထီး တံခြန္ ဆီမီး တန္ေဆာင္း ရတနာမ႑ပ္ႀကီးဟာ ဘုရားရွင္တရားေဟာရာ ဌာနတိုင္းမွာ အိမ္မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ အိမ္ေပါက္ဝ ေက်ာင္းမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းေပါက္ဝ ျမိဳ႔မွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ျမိဳ႔မွာ ေတာမွာေဟာမယ္ဆိုရင္ ေတာမွာ စတဲ႔ ေဟာတဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ယံကေနျပီး အျမဲတမ္း ပရိနိဗၺာန္စံအထိ လို္က္ပါေနမွာ။
ရုပ္ျမင္သံႀကားေမေတၱယ်ဘုရား...
အရိေမေတၱယ်ဘုရား တရားေဟာတဲ႔အခါ ဘယ္ျမိဳ႔ ဘယ္ေဒသ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ရြာေဒသ ဇနပုဒ္ အိမ္ကပဲေဟာေဟာ စႀကဝဠာတိုက္တစ္ေသာင္းလံုး ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားေဟာအသံကိုႀကားေနရမယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ပံုသဏၭာန္ကိုလည္းျမင္ေနရမယ္။ ရုပ္လည္းျမင္ရမယ္ အသံလည္းႀကားရမယ္။ မျမင္ခ်င္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ထားလည္း မရဘူး။ မႀကားခ်င္လို႔နားပိတ္ထားလည္းမရဘူး။ ဘုရားရွင္ရဲ႔တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ၃၁ ဘံုအကာအရံမရိွ ဖီလာထုတ္ခ်င္းေပါက္ျမင္ႀကရမွာ။ အေပၚႀကည္႔ရင္ နတ္သား နတ္သမီး ျဗဟၼာေတြျမင္ရမယ္။ ေအာက္ငံု႕ႀကည္႔ရင္ ငရဲျပည္မွာ ခံစားေနရတဲ႔ ငရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကိုျမင္ရေတာ႔ ငရဲေရာက္ေအာင္ အကုသိုလ္ေတြျပဳရဲဖို႔မရိွေတာ႔ဘူး။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႕တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ေယာက်ာ္းဆိုရင္ နတ္သားလို မိန္းမဆိုရင္ နတ္သမီးလို ေခ်ာေမာလွပေတြခ်ည္းျဖစ္ရာ ရုပ္မေခ်ာ အဂၤါမစံုတစ္ေယာက္မွမရိွ။ အကုန္းအကြ အကန္း အႏူအဝဲေရာဂါသည္ေတြ လံုးဝမရိွ။ အသက္ငါးရာျပည္႔တဲ႔အရြယ္ေရာက္ရင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳႀကလိမ္႔မယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ခိုက္ရန္ေဒါသမရိွ ျပႆနာမရိွ ကြဲကြာသြားျခင္းလည္းမရိွ။ အျမဲအဆင္ေျပမယ္။ ရာသက္ပန္ေပါင္းသင္းရမယ္။ အမ်ိဳးသမီးတိုင္းမွာ ပတၱျမားနားေတာင္း လက္စြပ္ လက္ေကာက္ ေျခက်င္းစသည္ တို႔ဟာ ေရႊအိုးႀကီးေတြထဲက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ယူဝတ္ႀကမွာ။ ေရႊမဝတ္နိုင္တဲ႔သူမရိွဘူးတဲ႔။ စားစရာပေဒသာပင္ေတြမွာ ယူစားခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ ယူစားလို႔ရတယ္။ က်န္းမာေရးအေနနဲ႔ႀကည္႔မယ္ဆိုရင္လည္း ဘာေရာဂါမွကိုမရိွဘူး။ ေန႕ညခြဲမရ အရိေမေတၱယ်ဘုရားရွင္ရဲ႔ တန္ခိုးေတာ္ေႀကာင္႔ ကမၻာေလာႀကီးဟာ ေန႔အခါ ညအခါရယ္လို႔မရိွ ေန႔ေရာညပါ အျမဲတမ္းလင္း ထိန္ျပီးေတာ႔ မနက္ပြင္႔တဲ႔ပန္း ညပြင္႔တဲ႔ပန္း မနက္ပန္း ညပန္း ႀကက္တြန္သံေတြကို ႀကည္႔ရွဳနားေထာင္ျပီး ေန႔ညခြဲယူရလိမ္႔မယ္။ ပရိနိဗၺာန္စံမည္႔အရြယ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျပီးတဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ကုေဋခုနစ္ရာေသာ ပရိသတ္တို႔ကို ေခ်ခ်ြတ္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ အႏွစ္ရွစ္ေသာင္းျပည္ ႔ တဲ႔အခ်ိန္မွာ
ပရိနိဗၺာန္စံဝင္လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ သာသနာေတာ္က အႏွစ္ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ျပည္႔တဲ႔အခါ ဘဒၵကမၻာႀကီးသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းကာလလံုး ဘုရားမပြင္႔ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဘုရားမပြင္႔တဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ မ႑ကမၻာျဖစ္ျပီးေတာ႔ ဥတၱရာမမင္းသည္ ရာမသမၺဳဒၶဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ပေသနဒီေကာသလမင္းက ဓမၼရာဇာဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။ အဲဒီ မ႑ကမၻာမွာဘုရားႏွစ္ဆူပြင္႔ျပီးပ်က္စီးသြားတဲ႔အခါ သာရကမၻာျဖစ္ေပၚျပီး အဘိဘူဘုရားတစ္ဆူသာပြင္႔လိမ္႔မယ္။ သာရကမၻာပ်က္ျပီး ကမၻာတစ္သိန္းဘုရားမပြင္႔ဘဲေနျပီးေတာ႔ ကမၻာတစ္သိန္းေက်ာ္လြန္ေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာမယ္႔ ကမၻာမ်ားမွာ ဒီဃေသာနိအသူရိန္နတ္သား စႏၵနီပုဏၰား၊ သုဘလုလင္ ေတာေဒယ်ပုဏၰား ၊ နာဠာဂီရိဆင္မင္း ပလေလယဆင္မင္းတို႔ အစဥ္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္လိမ္႔မယ္။ အရိေမေတၱယ်ဘုရားဖူးေျမာ္ရန္ ျပဳလုပ္ရမည္႔ကုသိုလ္ ယခုႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား သာသနာကာလအတြင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းသာမေဏ သီလရွင္ဝတ္ျပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္ သာသနာျပဳေနတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ မိမိရင္မွျဖစ္တဲ႔သား သူတစ္ပါးရင္မွျဖစ္တဲ႔သားေတြကို ရဟန္းခံေပးျခင္း ရွင္ျပဳေပးျခင္းျပဳတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ မိခင္ဖခင္ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ဝတ္ေက်တမ္းေက်မဟုတ္ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါျပဳစုလုပ္ေက်ြးေသာပုဂိၢဳလ္ သရဏဂံုသီလမျပတ္ေဆာက္တည္ေသာပုဂၢိဳလ္ ဘုရားသာသနာတည္စိမ္႔ေသာငွာ ေစတီပုထိုး စည္းခံု ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း ဇရပ္စသည္တို႔ကို ျပဳျပင္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္ အသစ္ေဆာက္လုပ္လွဳဒါန္းတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ ေဗာဓိေညာင္ပင္စိုက္ပ်ိဳးေသာပုဂၢိဳလ္ ေညာင္ေရသြန္းေလာင္းေသာပုဂၢိဳလ္ ေရတြင္း ေရအိုင္ ေရကန္ စတုဒိသာေက်ာင္းဇရပ္ တံတားျ႔ပဳျပင္ေသာပု ၢိဳလ္ အရုဏ္ဆြမ္း ေန႔ဆြမ္းမျပတ္ေလာင္းလွဳေသာပုဂၢိဳလ္ ရဟန္းတို႔အားပစၥည္းေလးပါးတို႔ျဖင္႔ေထာက္ပံ႕လွဳဒါန္းေသာပုဂၢိဳလ္ ကမၼဌာန္းဘာဝနာပြားမ်ားအားထုတ္ေသာပုဂၢိဳလ္…. အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြအားလံုး ဧကန္မုခ် မလြဲမေသြ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ရျပီး နိဗၺာန္ကိုရမယ္။ အဲဒါက ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းေျပာျပခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ေတြကေတာ႔….. မဟာေဝသႏၱရာဇာတ္ေတာ္ကို ေန႔ခ်င္းကုန္ေအာင္နာႀကားႀကေသာသူတို႔သည္ က်ြႏု္ပ္ဘုရားမျဖစ္မီအႀကား သံသရာ၌ က်င္လည္ေလသမွ်မွာလည္း စိတ္ႏွင္႔ကိုယ္ကို အစိုးရ၍ လူေကာင္း နတ္ေကာင္း စည္းစိမ္ေကာင္းကို ခံစားရျပီး က်ြႏု္ပ္ဘုရားျဖစ္ေသာအခါ ေရွးဦးစြာ ဖူးေတြ႕ရ၍ ပဋိသမိၻဒါပညာေလးပါးႏွင္႔တကြ ရဟႏၱာအျဖစ္ကို မခ်ြတ္မလြဲရႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္လို႔ ရွင္မာလဲမေထရ္ျမတ္အား အရိေမေတၱယ်ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းက ေျပာျပေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

credit to ဆရာ ဦးတင္ေမာင္လႈိင္

အေမရိကန္ေခၽြးမ

အေမရိကန္ေခၽြးမ ( ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။ )
------------------
အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တဲ့သား ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ စူစန္လို႔ေခၚတဲ့ အဂၤလိပ္ေခၽြးမတစ္ေယာက္ ရွာေပးခဲ့တယ္။ ဒီကေန႔မွာ ေျမးေလးေထာ္ဘီေတာင္ (၃)ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာ သားက ကၽြန္မကို အေမရိကားအလည္လာဖို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အေမရိကားမွာေနခဲ့တဲ့ (၃)လအတြင္း ေခၽြးမစူစန္ရဲ႕ သားသမီးကို ဆံုးမသြန္သင္နည္းေတြက ကၽြန္မကို အေတြးအျမင္ ပိုက်ယ္ေစခဲ့ပါတယ္။
(၁) မစားရင္ အဆာခံပါ
----------------------
မနက္တိုင္း ေထာ္ဘီအိပ္ရာထလာတာနဲ႔ စူစန္က မနက္စာကို စားပဲြေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔အလုပ္ကို သူဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။
ေထာ္ဘီဟာ ကိုယ္တိုင္ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ကိုယ္တုိင္ႏြားႏို႔ေသာက္၊ ကိုယ္တိုင္ေပါင္မုန္႔ေတြ စားေနခဲ့တယ္။ စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းထဲဝင္ၿပီး အဝတ္ဘီရိုထဲကေန အဝတ္အစား၊ ဖိနပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္။

(၃)ႏွစ္ပဲရွိတဲ့ ေထာ္ဘီေလးဟာ ေျခအိတ္ရဲ႕အေရွ႕အေနာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္၊ ညာဖိနပ္ကို ခဲြတတ္ေသးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါက ေထာ္ဘီဟာ ေဘာင္းဘီကို ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မက လဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့ စူစန္က ကၽြန္မကိုတားတယ္။ တကယ္လို႔ ဝတ္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘာသာသူ ခၽြတ္ၿပီးျပန္လဲလိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္လို႔သူေနရသက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္ဆိုရင္
ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါလို႔ စူစန္ကေျပာပါတယ္။

အဲဒီေန႔က ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ၿပီး
ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ဒါကိုစူစန္က ဘာမွမျမင္ခဲ့သလို ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါက ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္ကို အေျပးျပန္လာၿပီး "ေမေမ...ေမေမ.. လူစီကေျပာတယ္။ သားေဘာင္းဘီ ေရွ႕ေနာက္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ တကယ္လားဟင္!" လူစီဆိုတာ ေဘးအိမ္က အသက္(၅)ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးပါ။

သားအေမးကို စူစန္ကရယ္ၿပီး "ဟုတ္တာေပါ့သား... သားျပန္လဲမယ္မဟုတ္လား!" လုိ႔ေျပာေတာ့ ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ ျပန္ဝတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေထာ္ဘီ ဘယ္ေတာ့မွ ေဘာင္းဘီကိုေျပာင္းျပန္ မဝတ္ခဲ့မိေတာ့ဘူး။

ဒီအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျမးမေလးကို ကၽြန္မသတိရလိုက္မိတယ္။ ေျမးမေလးဟာ အသက္(၅)ႏွစ္(၆)ႏွစ္ထိ ဇြန္းမကိုင္တတ္ခဲ့ေသးဘူး။ ဖိနပ္ႀကိဳး မခ်ည္တတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီကေန႔မွာ အလယ္တန္းတက္ေနတဲ့အထိ
ေက်ာင္းေဆာင္ကေန အိမ္ကိုျပန္လာတိုင္း ေလွ်ာ္စရာအဝတ္ေတြ သယ္ျပန္လာတတ္ေသးတယ္။

တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားေတာ့ဘူး။ စူစူန္တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာကို စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကို ေမွာက္ပစ္လိုက္တယ္။ ပန္းကန္ထဲကအစာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပန္႔က်ဲသြားခဲ့တယ္။

စူစန္က ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ၿပီး ေသခ်ာေျပာတယ္။

"ၾကည့္ရတာ သား တကယ္ထမင္းစားခ်င္ပံုမရဘူး။ မွတ္ထား... အခုခ်ိန္ကစၿပီး မနက္ျဖန္မနက္အထိ သားဘာမွ မစားရဘူး။ သိလား"
ေထာ္ဘီေခါင္းညိတ္ၿပီး ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့..."
သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲရယ္ေနမိတယ္။

ညေနေရာက္ေတာ့ ညေနစာအတြက္ စူစန္နဲ႔ကၽြန္မ တိုင္ပင္ေနခဲ့တယ္။ ညေနစာကို တရုတ္အစားအစာျပင္ဆင္ဖို႔ စူစန္ကေျပာတယ္။
ေထာ္ဘီတရုတ္အစားအစာ သိပ္ႀကိဳက္မွန္း ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ေန႔လယ္စာေသခ်ာမစားခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီကို ညေနမွာ စူစန္ပိုစားေစခ်င္ခဲ့ပံု ရတယ္။
အဲဒီေန႔ ညေနစာကို ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အီတလီေခါက္ဆဲြနဲ႔ တရုတ္စတိုင္လ္ ခ်က္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေထာ္ဘီအႀကိဳက္ဆံုးပါ။ ကေလးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္အျပည့္ သူစားႏိုင္ပါတယ္။

ညေနစာ စစားေတာ့ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အားရဝမ္းသာ ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ထိုင္တယ္။ ဒါကို စူစန္က သူ႔ရဲ႕ပန္းကန္နဲ႔ ခက္ရင္းေတြကိုသိမ္းၿပီး "ဒီေန႔ သားထမင္းမစားဘူးလို႔ ေမေမတို႔ ေျပာထားၾကတယ္မဟုတ္လား? သားလည္း ဝန္ခံဂတိျပဳထားတယ္ေလ" လို႔ေျပာတယ္။

ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတဲ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေထာ္ဘီ ဝါးခနဲထငိုတယ္။ ငိုေနရင္းက "ေမေမ... သားဆာလို႔ပါ.. သားဗိုက္ဆာလို႔ပါ" လို႔ေျပာတယ္။"ဝန္ခံခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း လိုက္နာရမယ္ေလ" စူစန္ကလည္း နည္းနည္းမွ စိတ္မေပ်ာ့ခဲ့ဘူး။

ေျမးအျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေထာ္ဘီအတြက္ အသနားခံဖို႔ျပင္ေတာ့ သားက မ်က္ရိပ္မ်က္ေျချပတယ္။ ကၽြန္မအေမရိကားေရာက္စက သားေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ကၽြန္မ သတိရလိုက္မိတယ္။ အေမရိကားမွာ မိဘေတြ သားသမီးကို သြန္သင္ဆံုးမေနခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြ လံုးဝ ဝင္မပါရဘူးလို႔ဆိုတယ္။ လူႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္မပါရပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အကူအညီမဲ့စြာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

အဲဒီေန႔ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ထိ သနားစရာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ကစားစရာကားေလးထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လူႀကီးေတြ အားရပါးရစားတာကို ပါးစပ္အဟသားနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို တရုတ္အစားအစာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့တဲ့ စူစန္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ကို ကၽြန္မနားလည္လိုက္ပါတယ္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စိတ္တိုၿပီး ထမင္းပန္းကန္လြင့္ပစ္ဖို႔ႀကံတိုင္း ေဖေဖေမေမ ဘြားဘြားတို႔စားတာကို ဗိုက္အေဟာင္းသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သူသတိရမိလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္မိတယ္။ ဆာတဲ့အရသာဟာ ခံရခက္ေၾကာင္းနဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အစားအစာေတြ မစားရတာဟာ ပိုခံရခက္ေၾကာင္း ေထာ္ဘီနားလည္သြားပါလိမ့္မယ္။

မအိပ္ခင္ ေထာ္ဘီကို ကၽြန္မနဲ႔စူစန္တို႔ ဂြတ္ႏႈိက္သြားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ေထာ္ဘီက သတိေလးနဲ႔ "ေမေမ... သားအရမ္းဆာေနတယ္။ သား ေခါက္ဆဲြစားလို႔ ရႏိုင္မလား?" လို႔ ေမးတယ္။ စူစန္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေခါင္းခါျပၿပီး

"မရဘူး သား..."
"ဒီလိုဆိုရင္ သားအိပ္ၿပီး ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ စားလို႔ရလား?"
"ရတာေပါ့..." ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပန္ေျဖတဲ့ စူစန္ရဲ႕အေျဖေၾကာင့္ ေထာ္ဘီဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ အစာအရပ္ခံလိုက္လို႔ ခံစားရတဲ့ေဝဒနာမ်ဳိး ေထာ္ဘီေနာက္ထပ္ ခံရဲေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ပါးစပ္ေဘးမွာ အစာေတြကပ္ၿပီး ထမင္းကို ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္စားေနတဲ့ ေထာ္ဘီကိုၾကည့္ရင္း ေျမးမေလးကို ကၽြန္မ သတိရမိတတ္တယ္။

ေျမးမေလး ေထာ္ဘီအရြယ္တုန္းက ထမင္းစားတိုင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရတယ္။ လူႀကီးေတြက ထမင္းပန္းကန္ကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ေနာက္လိုက္ေျပးရတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ေစ်းဆစ္ေသးတယ္။ ဒီထမင္းစားၿပီးရင္ ကစားစရာအရုပ္တစ္ရုပ္ ဝယ္ေပးရမယ္။
ေနာက္ထပ္ထမင္းစားရင္ ေနာက္ထပ္ အရုပ္တစ္ရုပ္ဝယ္ေပးရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၂) သူတစ္ပါးကို နာေအာင္လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေလ်ာ္ရတယ္
-------------------------
တစ္ေန႔မွာ ေထာ္ဘီကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပန္းၿခံထဲေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီး အတူေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ အိုးေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ေတြက ျမက္ခင္းျပင္တစ္ခုလံုးမွာ ခင္းက်င္းထားတယ္။

ရုတ္တရက္ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ အိုးတစ္လံုးယူၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေခါင္းကို ေခါက္ထည့္လိုက္
တယ္။စစခ်င္းမွာထင္မွတ္မထားတဲ့အျဖစ္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးေၾကာင္သြားတယ္။ အဲဒီေနာက္ အသံကုန္ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ အငယ္တစ္ေယာက္ငိုေတာ့ အႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း လန္႔ၿပီးထငိုေတာ့တယ္။ ဒီေလာက္ထိ ႀကီးက်ယ္သြားမယ္မွန္း မထင္ခဲ့တဲ့ ေထာ္ဘီဟာ
ေဘးမွာရပ္ၿပီး ေကာင္မေလးေတြငိုတာကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အခင္းျဖစ္ရာကို စူစန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ခန္႔မွန္းမိတဲ့စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ အိုးယူၿပီး ေထာ္ဘီေခါင္းကို အားနဲ႔ေခါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီ ကာကြယ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ဖင္ထိုင္လဲက်သြားၿပီး တဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကုိ စူစန္က "နာလား! ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ရဲေသးလား?" လို႔ ေမးတယ္။ ေထာ္ဘီ ငိုရင္း ေခါင္းခါျပတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူလုပ္ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ေထာ္ဘီရဲ႕ဦးေလးက ေထာ္ဘီကို အျပာႏုေရာင္စက္ဘီးေလးတစ္စီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီစက္ဘီးကို ေထာ္ဘီအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့ၿပီး တျခားလူေတြ အထိမခံခဲ့ပါဘူး။ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ လူစီဟာ စက္ဘီးေလးခဏစီးရဖို႔ ေထာ္ဘီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီ လက္မခံခဲ့ဘူး။

တစ္ခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေထာ္ဘီကစားေနခဲ့တယ္။ လူစီဟာ ေထာ္ဘီသတိမထားမိခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေလးကို တိတ္တိတ္စီးထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဒါကို ေထာ္ဘီေတြ႔ေတာ့ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ စူစန္ဆီအေျပးလာၿပီး တိုင္ပါေတာ့တယ္။

ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကေလးမိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာေနခဲ့တဲ့စူစန္က
ေထာ္ဘီကိုၿပံဳးျပၿပီး "သားတို႔ကိစၥ သားတို႔ရွင္းေနာ္။ ေမေမနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ စူစန္ေဘးကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။

တေအာင့္အၾကာမွာ လူစီစက္ဘီးေလးစီးၿပီး ျပန္လာတယ္။ လူစီကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေထာ္ဘီဟာ လူစီကိုေျပးတြန္းပစ္ၿပီး စက္ဘီးကိုျပန္လုလိုက္တယ္။ ေျမေပၚထိုင္ၿပီး လူစီေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတြ႔ေတာ့ စူစန္က လူစီကိုအေျပးေပြ႔ၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး... လူစီတစ္ေယာက္ တျခားကေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနေတာ့တယ္။

ေထာ္ဘီဟာ စက္ဘီးစီးရင္းစီးရင္း ပ်င္းလာပံုရတယ္။ တျခားကေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကစားေနတာေတြ႔ေတာ့ သူလည္း ပါခ်င္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနားက လူစီကိုတြန္းထားတဲ့စိတ္က မေနသာခဲ့ျပန္ဘူး။ စူစန္ဆီလာၿပီး စူပုပ္ပုပ္ေလးနဲ႔ "ေမေမ...သားလည္း လူစီတို႔နဲ႔ ကစားခ်င္တယ္" လို႔ဆိုတယ္။

"ကစားခ်င္ရင္ သူတို႔ကို သြားရွာေလ..."
"ေမေမပါ လိုက္ခဲ့ေပးပါ..." ေထာ္ဘီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ဆိုတယ္။
"မရဘူး... ခုနက လူစီကိုငိုေအာင္ သားလုပ္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ သားကစားခ်င္ျပန္တယ္။ ဒါကို သားကိုယ္တိုင္ သြားေျဖရွင္းမွရမယ္"

ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး လူစီတို႔အနား တေျဖးေျဖးခ်ည္းကပ္သြားတယ္။ လူစီနားေရာက္ခါးနီး စက္ဘီးကို ေနာက္ျပန္လွည့္ျပန္တယ္။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိပါဘူး... ေထာ္ဘီနဲ႔လူစီ ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္နဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတာကို ေတြ႔လိုက္ျပန္ပါတယ္။

(၃) သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမတာ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္
-----------------------
စူစန္ရဲ႕မိဘေတြက ကယ္ရီဖိုးနီးယားမွာ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေရာက္လာသံၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေမာင္းၿပီး ကၽြန္မဆီ အလည္လာၾကတယ္။ အိမ္ကို ဧည့္သည္ေတြလာေတာ့
ေထာ္ဘီတစ္ေယာက္ ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနေတာ့တယ္။

ေထာ္ဘီဟာ သဲထည့္တဲ့ ပံုးငယ္ေလးထဲ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေရမဖိတ္မိေစဖို႔ စူစန္အထပ္ထပ္ သတိေပးခဲ့ေပမယ့္ ေထာ္ဘီ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရေတြဖိတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္စိုရဲြသြားရံုမက ေထာ္ဘီဟာ အမွားလုပ္လိုက္မိမွန္း မသိဘဲ ေဘာင္းဘီေတြ ရဲြရဲြစိုတဲ့အထိ ေရေတြကိုေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေဆာ့ကစားေနခဲ့တယ္။
ၾကမ္းတိုက္အဝတ္ယူၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ကၽြန္မအျမန္ျပင္ေတာ့ စူစန္က ၾကမ္းတိုက္တံကို ကၽြန္မလက္ထဲကလုၿပီး ေထာ္ဘီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။

"ေထာ္ဘီ... ၾကမ္းကို ေျခာက္ေအာင္တိုက္လိုက္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္စိုေတြကို ခၽြတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္လိုက္ပါ"

စူစန္အေျပာကို ေထာ္ဘီမနာခံဘဲ ေအာ္လိုက္ ငိုလိုက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ စူစန္ဟာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေထာ္ဘီကိုဆဲြၿပီး စတိုခန္းထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အေၾကာက္အလန္႔ေအာ္ငိုေနတဲ့ ေထာ္ဘီအသံကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ နာက်င္ခဲ့မိတယ္။ စတိုခန္းထဲကေန သူ႔ကို ေခၚထုတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါကို စူစန္မိခင္က "ဒါ စူစန္ရဲ႕ကိစၥ" ဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုတားခဲ့တယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ ေထာ္ဘီ့ဆီက ငိုသံမၾကားရေတာ့ဘူး။ စတိုခန္းထဲကေန "ေမေမ... သားမွားၿပီ" လို႔ သူဆိုတယ္။

စတိုခန္းအျပင္ဘက္ကရပ္ၿပီး စူစန္က "ဒီလိုဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ သားသိတယ္ေနာ္" လို႔ေမးတယ္။
"သိပါတယ္"လို႔ ေထာ္ဘီဆီက ေျဖသံၾကားမွ တံခါးကို စူစန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ စတိုခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေထာ္ဘီ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔ထက္ႏွစ္ဆျမင့္တဲ့ ၾကမ္းတိုက္တံကို မႏိုင္မနင္းကိုင္ရင္ ေထာ္ဘီၾကမ္းတိုက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။

တအံ့တၾသျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး စူစန္မိဘေတြက ရယ္ပါတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္နဲနဲ ဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေရွ႕တိုင္းက မိသားစုအမ်ားဟာ သားသမီးေတြကို သြန္သင္ဆံုးမခ်ိန္မွာ "ကမာၻစစ္ျဖစ္ေအာင္" ဖန္တီးေနခဲ့သလိုပါပဲ။ ကေလးကို ဆိုဆံုးမခ်ိန္မွာ အေမဘက္က အဘိုးအဘြားက တားလိုက္၊ အေဖဘက္က အဘိုးအဘြားက ကာကြယ္ေပးလိုက္၊ လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဆူညံ့ဗြက္ေလာရိုက္ေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ စူစန္မိဘေတြနဲ႔ စကားေျပာဆိုၾကရင္း ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ စူစန္မိဘေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခ်ဳိ႕က ကၽြန္မရင္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း တိုးဝင္ေစခဲ့ပါတယ္။

"ကေလးကို မိဘေတြကပိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးကို သြန္သင္ဆံုးမတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ေလးစားရမယ္။ ကေလးက ငယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပါးနပ္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုသြန္သင္တဲ့ မိဘေတြ စိတ္ဝမ္းကဲြတာ၊ အျမင္မတူတာေတြ႔ရင္ သူ႔အတြက္ လြတ္ေပါက္၊ ကယ္ေပါက္ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒါဟာ သူရဲ႕အျပဳအမႈ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ အက်ဳိးမရွိေစတဲ့အျပင္ သြန္သင္ဆံုးမေလ ရႈပ္ေလျဖစ္ၿပီး ျပႆနာေတြ ပိုႀကီးလာတတ္တယ္။ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကဲြတာေတြ၊ ျငင္းခုန္တာေတြျဖစ္ၿပီး ကေလးကို ပိုမလံုၿခံဳေစျဖစ္တတ္တယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပါတယ္"

"ဒါေၾကာင့္ အဘိုးအဘြားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို ဆိုဆံုးမရာမွာ စိတ္ဝမ္းကဲြတာတို႔၊ မိဘခ်င္း သြန္သင္ဆံုးမပံု ကဲြျပားတာတို႔ဟာ ကေလးေရွ႕မွာ မျငင္းခုန္သင့္ဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး"

စူစန္ရဲ႕မိဘေတြ အိမ္မွာတစ္ပတ္ၾကာေနၿပီး ကယ္ရီဖိုးနီးယားကို ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္ႏွစ္ရက္မွာ စူစန္အေဖ့က စူစန္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ "သမီး.. ေထာ္ဘီက ကစားစရာေျမေကာ္စက္ေလး လိုခ်င္သတဲ့။ ေဖေဖ ဝယ္ေပးလို႔ရမလား?" လို႔ေမးတယ္။

ဒါကို စူစန္က စဥ္းစားၿပီး "ေဖေဖတို႔ ဒီတစ္ေခါက္လာတာ သူ႔ကို ႏွင္းစီးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား? ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးမွပဲ ေျမေကာ္စက္ေလး ဝယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေပါ့" လို႔ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေထာ္ဘီကို သူ႔အဘိုးဘာေျပာလိုက္သလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ေထာ္ဘီကိုကၽြန္မ ေမာလ္(mall)ေခၚသြားတိုင္း ေထာ္ဘီဟာ
ေျမေကာ္စက္ရုပ္ေလးကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး "ဘိုးဘိုးကေျပာတယ္။ ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ သားကို ေျမေကာ္စက္ေလး လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့"လို႔ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတတ္ပါတယ္။

စူစန္ဟာ ေထာ္ဘီ့အေပၚမွာ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တယ္ဆိုေပမယ့္
ေထာ္ဘီဟာ သူ႔ေမေမကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။ အျပင္ထြက္ကစားတိုင္း ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဒါမွမဟုတ္ လွတယ္လို႔သူထင္တဲ့ သစ္ရြက္ေလးေတြကို ခူးၿပီး တေလးတစားနဲ႔ စူစန္ကို သူလက္ေဆာင္ေပးတတ္တယ္။ တျခားလူေတြဆီက လက္ေဆာင္ရရင္လည္း စူစန္ကို သူနဲ႔အတူ ေဖာက္ၾကည့္ဖို႔ေခၚတတ္တယ္။ စားလို႔ေကာင္းတဲ့အရာကို စူစန္အတြက္ သူတစ္ဝက္ခ်န္ထားတတ္တယ္။

အေရွ႕တိုင္းက သားသမီးတခ်ဳိ႕ မိဘအေပၚ ေအးစက္၊ လ်စ္လ်ဴရွဴတတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး အေမရိကားက အဂၤလိပ္ေခၽြးမကို ကၽြန္မ မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ကေလးေတြကိုသြန္သင္ဆံုးမရာမွာ၊ ေျဖရွင္းရာမွာအေမရိကားမိခင္ေတြဆီ
ကေန ကၽြန္မတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔ အမ်ားႀကီးရွိေသးေၾကာင္း ကၽြန္မေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
------------------
credit းႏိုင္းႏိုင္းစေန

`` သ ခင္ ေအာင္ ဆန္း နဲ႔ မ ရင္ ေအး တို႔ ဇာတ္ လမ္း ´´

`` သ ခင္ ေအာင္ ဆန္း နဲ႔ မ ရင္ ေအး တို႔ ဇာတ္ လမ္း ´´
===============================
သ ခင္ တင္ ေမာင္ ( က်ံဳ မ ေငး )
အိုးေဝ ဂ်ာနယ္ ၊ အမွတ္ - ၂၅ ။ ( ၁၅. ၈. ၁၉၆၉ ) ေန႔ထုတ္မွ

သခင္ေအာင္ဆန္း အတြက္ကေတာ့ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ႐ြာႀကီး တစ္႐ြာ က ေျမပိုင္ရွင္ စက္သူေဌး သမီးကေလး `` မရင္ေအး ´´ ကို ကြၽန္ေတာ္ေ ႐ြးပါတယ္။
မရင္ေအးကို ေ႐ြးရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မရင္ေအးဟာ ရုပ္ရည္ေခ်ာ သေလာက္ သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္လည္း ရွည္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အုပ္ထိန္းသူဆိုလို႔ အေမတစ္ေယာက္တည္းဘဲ ရွိတယ္။ အေမြဆိုင္ကလည္း ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
အဲဒီ ေမာင္ကေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဝင္ သခင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔လည္း ရင္းနွီးတယ္။ သခင္ေ အာင္ဆန္းကိုလည္း ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ သူ ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္တာပါပဲ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအးတို႔ ဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ ကေ လး ရင္နင့္စရာ ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးလို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကေလးဟာ ကာယကံရွင္ေတြ မဆိုထားနဲ႔ ၊ စပ္ၾကားက ဇာတ္ဆ ရာလုပ္မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္မွ ရင္နာခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဇာတ္လမ္း အစကို ျပန္ေကာက္ရပါလိမ့္မယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ဟာ အခုလို ဘဝၾကင္ေဖၚ ဖူးစာဘက္ကို ရွာဖို႔တို႔ ၊ ဘာတို႔ကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့လူ
မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ နိုင္ငံေရး အေျခအေန နဲ႔ဗမာျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြထဲမွာဘဲ အာရုံ စူးစိုက္ေနရတဲ့ လူျဖစ္ပါတယ္။
ေဘးကရဲေဘာ္ေတြက ဒီလို ဒီလိုလုပ္ရမယ္ ဆိုလို႔သာ သူကသေဘာတူ လိုက္ရတယ္။ သူ႔သေဘာကေတာ့ ဒီကိစၥကို ေရးႀကီးခြင္ က်ယ္ မထားဘူး။ ဒီကိစၥဟာ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ လုပ္ျဖစ္မွာဘဲလို႔လဲ သေဘာထား
ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ေမာ္လၿမိဳင္ ညီလာခံၿပီး တဲ့ ေနာက္တစ္လေက်ာ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ လာပါတယ္။ သခင္ေအာင္ဆန္းအတြက္ မွန္းထားတဲ့ ` သတို႔သမီး မရင္ေအး ´ ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုလည္း မရင္ေအးတို႔ၿမိဳ႕ကို သြားၿပီး ယူခဲ့ပါတယ္။
မရင္ေအး နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အစ္ကိုအရင္းလို ခင္မင္ေနတဲ့မိန္းခေလး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္က ....
`` ေဟ့ ... မရင္ေအး ၊ ညည္းရဲ႕ ေနာင္ေရးအတြက္ အကိုႀကီး အစီအစဥ္ တစ္ခုလုပ္ေနတယ္။ ညည္းဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားရဘူးေနာ္။ အကိုႀကီးသေဘာ အတိုင္း စီစဥ္လိုက္မယ္။ ညည္းဓာတ္ပံု တစ္ပံုသာ ေပးလိုက္ေပေတာ့ ´´
မရင္ေအးက ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းနဲ႔ ....
`` ဟာ ... အကိုႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး။ ညီမအတြက္ ဒီလို အလုပ္မ်ိဳးကို
လုပ္ေနရသလား ´´
လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ဓာတ္ပံုကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒို႔ဗမာ အစည္းအရုံးဌာန ခ်ဳပ္မွာသခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ေတြ႕ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ...
`` ကဲ ... ဆရာႀကီး ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မွန္းထားတဲ့ သတို႔သမီးေလာင္းကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကိုယူလာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ႀကိဳက္သလား ၊ မႀကိဳက္ဘူးလား မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ တကူးတကန္႔ သြားယူခဲ့ရတယ္။ ထမင္းေႂကြး မယ္သာႀကံေပေတာ့ ´´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္းက ....
`` ေဟး ... ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီကိစၥကို တစ္ကယ္လုပ္ေနၾကတာလား။ က်ဳပ္က ဒီကိစၥဟာအလကား ေျပာေနၾကတာလို႔ထင္ေနတာဗ်။ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေျပာၿပီးကတည္းကက်ဳပ္ျဖင့္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ ´´
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ အိမ္ေထာင္ေရးထက္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးကိုသာ အေလးအနက္ထားတယ္ ဆိုတာဟာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းကေျပာေသးတယ္။
`` အဟုတ္ေျပာတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ေတာ့ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္မကူးေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတာေတြကိုလည္း မယံုမိဘူး။ အခု ခင္ဗ်ားက ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ယူလာေတာ့ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ နွာေခါင္းေသြးထြက္ဆိုသလိုမ်ား ျဖစ္ေန တာလားဗ်ာ ´´
လို႔ ေျပာၿပီး ဓာတ္ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္ၿပီး ....
`` ခက္တာပဲဗ်ာ။ သူကေလးကို ျမင္ရတာ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္နဲ႔ မတန္ ပါဘူးဗ်ာ။ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး ဘာေတြ လုပ္လို႔ ၊ ဘာေတြျဖစ္မယ္မွန္း မသိနိုင္တဲ့လူစားေတြဗ်။ သူတို႔လို ႏုႏုနယ္နယ္ ကေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ခရီးၾကမ္းနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း က်ဳပ္တို႔က တစ္ကယ့္ ေမတၲာနဲ႔ခ်စ္လို႔ ႀကံစည္ ၾကတာလဲ မဟုတ္။ သူ႔ကို ယူၿပီး သူ႔ပိုက္ဆံ နဲ႔ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ႀကံၾကတာ။ ဒါဟာ မတရားဘူးဗ်။ မွန္ လည္း မမွန္ဘူး ´´ လို႔ ဇြတ္ျငင္းေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ မရင္ေအးတို႔ ခရုိင္မွာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရုံး ညီလာခံက်င္းပတယ္။ အဲဒီ ညီလာခံကို သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္ ဌာနခ်ဳပ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ညီလာခံကိုသြားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ` တစ္ခ်က္ခုတ္ ၊ နွစ္ခ်က္ျပတ္ ´ သေဘာနဲ႔ တက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ညီလာခံအၿပီးမွာ မရင္ေအးတို႔အိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၾကပါတယ္။ ညီလာခံက်င္းပတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔က သိပ္ မေဝးလွဘူး။ မရင္ေအးတို႔အိမ္ ေရာက္လို႔ မရင္ေအး ကိုလည္းေတြ႕လိုက္ေရာ ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ` မ်က္စိပ်က္ ၊ မ်က္နွာပ်က္ ´ နဲ႔ ....
`` ေဟ့လူ .. ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္
ေဂ်ာက္က်ေအာင္ လုပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ ´´ လို႔ ေျပာပါတယ္။
မရင္ေအး ချမာမွာေတာ့ ဘာအေၾကာင္းမွ မသ္ိရွာေသးဘူး။ သူ႔ ဓာတ္ပံုကို
ကြၽန္ေတာ္ယူလာတုန္းက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါကို ျပဖို႔ ဆိုတာ မေျပာခဲ့ေတာ့ အေျခအေနမပ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ေတြကိုသာ လုပ္ကိုင္ေန ရွာပါတယ္။ မရင္ေအးတို႔အေမႀကီးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ေနၾကႏုိင္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားပါတယ္။ အေၾကာင္းမသိေသးတဲ့ မရင္ေအးက အိေျႏၵမပ်က္ေပမယ့္ သခင္ေအာင္ဆန္း ကေတာ့ မေနတတ္ ၊ မထိုင္တတ္နဲ႔ အိမ္အျပင္ဘက္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ငိုင္ေနရွာပါတယ္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္က အိမ္ေခါင္းရင္းခန္းမွာ
ပက္လက္ကုလားထုိင္နွစ္လံုးနဲ႔ ထုိင္ေနၾကတယ္။ မရင္ေအးက လဖက္ရည္ ၾကမ္းနဲ႔အခ်ိဳ အခ်ဥ္ပဲြ လာခ်ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္က မရင္ေအးကို စကားေျပာ ၾကရေအာင္ ဆိုၿပီးအနားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း ရုိရုိေသေသ အကိုႀကီးအရင္းေတြကို ျပဳစုေကြၽးေမြးေနရသလို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ နဲ႔ဘဲ အနားမွာ ထိုင္ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကမရင္ေအး နဲ႔ သခင္ေအာင္ဆန္း ကို မိတ္ဖဲြ႕ေပးလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကလည္း သခင္ေအာင္ဆန္းမွန္း သိ ပါတယ္။ သတင္းစာထဲမွာ ဓာတ္ပံုကို ျမင္ဘူးပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာ လိုက္ ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သခင္ေအာင္ဆန္းက ဆိုင္းမဆင့္ ၊ ဗံုမဆင့္ နဲ႔ ....
`` ဒီမယ္ ... မရင္ေအး ၊ ခင္ဗ်ား အကိုႀကီး သခင္တင္ေမာင္ဟာ ေကာင္းတဲ့ လူမဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား ဓာတ္ပံုကိုယူလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပတယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ကဘာမွ သိရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔တစ္ေတြက အႀကံႀကီး ႀကံေနၾကတယ္။ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ နိုင္ငံေရးလုပ္ေအာင္ ဆိုၿပီး စီစဥ္ေနၾကတယ္ဗ် ´´
လို႔ ေျပာခ်လိုက္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အ့ံအားသင့္ေနၿပီး ဘာမွ မေျပာ တတ္ေအာင္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ မရင္ေအးဟာလည္း တခါထဲ မီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္ေျပးပါေလေရာ။
မရင္ေအးေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လိုက္သြားၿပီး အစအဆံုး ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စီမံကိန္းကိုဖြင့္ဟ ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။ မရင္ေအးကိုလည္း စိတ္မဆိုး ဖို႔ ေ တာင္းပန္ရျပန္ပါတယ္။မရင္ေအးဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာႀကီး ေတြေန ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူအိမ္ေရွ႕ခန္းကို ထြက္သြားၿပီး သခင္ေအာင္ ဆန္း အနားမွာဘဲ သြားထိုင္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လိုက္သြား ရ ေကာင္းမလား ၊ မလိုက္ဘဲ ေနရ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ေဝခဲြ လို႔မရခင္မွာ ဘဲ မရင္ေအးက ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္မိေရာ၊ မရင္ေအးက တည္တည္္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပံုကေတာ့ ....
႔
႔ `` ဒီမယ္ ... အကိုႀကီး ၊ အကိုႀကီးတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးကို အကိုအရင္းလိုဘဲ
ကြၽန္မ သေဘာထားပါတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း အကိုႀကီးတို႔ကို သိပ္ခ်စ္ တယ္။သိပ္ ၾကည္ညိဳတယ္။ ေမေမ ဆိုတာကလည္း အကိုႀကီးတို႔တစ္ေတြကို အင္မတန္ေလးစားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုလုိ အကိုႀကီး စီစဥ္တာဟာ ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္မသေဘာကေတာ့ အကိုေအာင္ ဆန္း နဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ဟာမတန္ပါဘူး။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ေတာသူေတြပါ။ ေတာ မွာေနၿပီး ေတာသူပီပီဘဲ ေနတတ္ စားတတ္ပါတယ္။ အကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ကေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၊ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္ၾကဦးမွာပါ။ဒီေတာ့ ကြၽန္မတို႔လို ေတာသူေတြနဲ ႔ဆိုရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုေျပာတာဟာ အကိုေအာင္ဆန္းကို ကြၽန္မ မခ်စ္ လို႔၊ မခင္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အကိုေအာင္ဆန္းတို႔ ပါရမီကို ညီ မေလး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း ျဖည့္လို႔ ရပါတယ္။
ပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္လည္း ေတာင္းၾကပါ။ ေမေမ သိေအာင္တစ္မ်ိဳး၊ မသိေအာင္ တစ္မ်ိဳးေပးရင္လည္း ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ကြၽန္မေရာ၊ ေမာင္ေလးကေရာ အ ကိုႀကီးတို႔နိုင္ငံေရး လုပ္တာကို ေလးစားေနၾကတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ... အကို ႀကီးတို႔ လိုတဲ့ ေငြက သိပ္မ်ားေနရင္ ေမေမ မသိေအာင္ ညီမေပးမွာေပါ့ ´´ လု႔ိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း သခင္ေအာင္ဆန္း က ....
`` ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္။ မွန္တယ္ ဆိုတာက နိုင္ငံေရး ပါရမီကိုဘယ္အေနနဲ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျဖည့္ဆည္းလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ား ေျပာသလို ညီမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ပဲ ျဖည့္ပါမယ္ ဆိုတာကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဘာေတြ ျဖစ္မွာမို႔ ခင္ဗ်ား တို႔လို ေတာသူေတြနဲ႔ မတန္ပါဘူးဆိုတဲ့ဟာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဝန္ ႀကီး ဆိုတဲ့ေကာင္ကေရာ ဘာေကာင္မု႔ိလဲ။မိုးက် ေရႊကိုယ္လည္း မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေတာသား ပါပဲဗ်။ ေတာ႐ြာ ဇနပုဒ္က ေတာမွာေမြးခဲ့တဲ့အေကာင္ ပါဗ်။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေတာသူမို႔လို႔ မတန္ပါဘူး ဆိုတဲ့စကားကိုျပန္ ရုပ္သိမ္း လိုက္ပါဗ်ာ ´´ ဆိုၿပီး ဟဲ ဟဲ ... ဟဲဟဲ နဲ႔ သေဘာက်ေနပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္လူက ဒီလိုေတာ့လည္း အေျပလည္သား ပါကလား။ခ်စ္ေရးဆိုပံုကေလးကလည္း မေခပါကလား လု႔ိ ပီတိ ျဖစ္လိုက္ မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္ခါနီးမွာ မရင္ေအးက သူ႔ေမေမဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔အတြက္ အေထြေထြသံုးဖို႔ေငြ ၁၀၀က်ပ္ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကို စာအိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကိုေပးလိုက္ပါ တယ္။ သေဘၤာေပၚေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ရာတန္ ( ၃ ) ႐ြက္ျဖစ္ေန တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဟိုေခတ္က ေငြ ၃ဝဝ က်ပ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ
တန္ဖိုး မဟုတ္ပါ။
သခင္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ မရင္ေအး တုိ႔ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အခုအတိုင္းဘဲ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ စခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ အဲဒီညီလာခံ မွာ ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေၾကာင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ဆုေငြ ( ၅ ) က်ပ္ အထုတ္ခံရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ဝရမ္းကို ေရွာင္ရင္းတိန္းရင္း ကေနၿပီး ဗမာျပည္အျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားရတယ္။
ေနာက္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ဦးေဆာင္လာခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အျဖစ္နဲ႔ ဗမာျပည္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မရင္ေအးကေတာ့ ေမွ်ာ္သလင့္လင့္နဲ႔ ရွိေနရွာေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေတာ့ အထက္ဗမာျပည္ သိ္မ္း ပိုက္နိုင္ ဖို႔အတြက္ ဆက္လက္ စစ္ခ်ီေနရွာပါတယ္။
သ ခင္ တင္ ေမာင္ ( က်ံဳ မ ေငး )
အိုးေဝ ဂ်ာနယ္ ၊ အမွတ္ - ၂၅ ။ ( ၁၅. ၈. ၁၉၆၉ ) ေန႔ထုတ္မွ
Post By Thit Yar Aik at Saturday, October 19, 2013

မဟာလူသားနဲ႔ဆုေတာ္ေငြ ၅ိ

လူတုိင္းနီးပါးသိၿပီးသားျဖစ္မွာပါ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ သခင္ဘဝက
အမိန္႔ဖီဆန္လုိ႔ ဟသၤာတအေရးပုိင္က ဆုေတာ္ေငြ ၅ိနဲ႔
ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းကုိ။
ဒါေပမဲ့ ဟသၤာတနယ္ကေန ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘယ္လုိလြတ္လာ
ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ သိသူနည္းမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
သခင္ေအာင္ႀကီး(ေပါင္းတည္)(ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း)ေရး
တဲ့ " ကြၽန္ေတာ္ အညာသားပါ ခင္ဗ်ား" စာအုပ္ကုိဖတ္ရႈ
ရမွ ကြၽန္ေတာ္လည္းသိခဲ့ရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ
(မသိရေသးသူမ်ား)မ်ားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီးေဝမွ်ေပးလုိက္
ပါတယ္။

သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ သခင္
ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေပမဲ့ ဘာလူမႈေရးရာမွ ဂရုစုိက္သူမဟုတ္
လုိ႔ အေပါင္းအသင္းနည္းပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဖာ္အခ်ဳိ႕
မွလဲြလွ်င္ သူ႔မွာမိတ္ေဆြ မရိွသေလာက္ပါ၊ ဟသၤာတမွာ
ဝရမ္းထုတ္အဖမ္းခံရ လြတ္လာတာဟာ သူႏွင့္အတူ တရား
ေဟာတဲ့ က်ဳံမေငး သခင္တင္ေမာင္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။
သခင္ေအာင္ဆန္းဟာ ရန္ကုန္မွာဆုိ လြတ္ခ်င္မွလြတ္မွာ
ပါ၊ ဟသၤာတပုလိပ္ေတြက သူ႔ကုိမျမင္ဖူးၾကပါ။ ဖမ္းဝရမ္း
ထုတ္မွ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး သခင္တင္ေမာင္ဟာ စြန္႔စြန္႔စား
စား သခင္ေအာင္ဆန္းကုိေခၚၿပီး ဟသၤာတလက္ေထာက္
ခရုိင္ရဲဝန္အိမ္သြားကာ အဖမ္းမခံရေအာင္ အကူအညီေပး
ဖုိ႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာင္ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
လက္ေထာက္ခရုိင္ရဲဝန္ ဦးလွေတာ ဟာ I.P.S လုိ႔ပုလိပ္
ဘက္မွာေခၚတဲ့ လက္ေ႐ြးစင္ သစၥာေတာ္ခံ Class I
ပထမဆင့္တန္းကပါ။ ဦးလွေတာဟာ ပါတီတစ္ခုလား၊
သုိ႔မဟုတ္ ကိစၥတစ္ခုခု ရိွလုိ႔လားမသိ အျပင္ထြက္ခါနီး
ဆဲဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္လွလည္းလွ၊ေခ်ာလည္းေခ်ာ
ငယ္လည္းငယ္႐ြယ္ သြက္လက္လွတဲ့ သူ႔ဇနီးေလးက သူ
အျပင္မသြားမီ ရပ္ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။
ဦးလွေတာ ဘာမွမေျပာႏုိင္ခင္ မာရီလွေတာဟာ "ကုိကုိ
အသာေနဆုိၿပီး၊ သူ႔ကိစၥသူ သြားၿမဲ သြားခုိင္းလုိက္ၿပီး သူ႔
ကားေပၚ သခင္တင္ေမာင္ ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ကုိ
တင္ၿပီး သူကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းကာ ႀကံဳသလင္ လုိ႔ပဲ
မွတ္မိတဲ့ ဟသၤာတၿမိဳ႕ႏွင့္ အတန္ေဝးတဲ့ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာ
က ၿခံႀကီးတစ္ခုထဲကုိ ေခၚေဆာင္ ခုိးထုတ္သြားပါတယ္။
ဒီၿခံပုိင္ရွင္ကေတာ့ ေနာင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူလုပ္ႀကံခံလုိက္
ရတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား အာဇာနည္ မန္းဘခုိင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ပုလိပ္ေတြက ေျမလွန္ၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းဆုိတဲ့ ငါးက်ပ္
တန္ သခင္ငနဲကုိ ဟသၤာတတစ္ခြင္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွာရွာ
သူတုိ႔ရဲ႕ဆရာ ပုလိပ္အရာရိွႀကီးကေတာ္က ကုိယ္တုိင္ကား
ေမာင္းၿပီး ဝွက္လုိက္တယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္မိေတာ့မွာလဲ။
မန္းဘခုိင္ကတစ္ဆင့္ ဌက္ေပ်ာေလွႀကီးထဲမွာ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး
ရန္ကုန္ပုိ႔လုိက္တာကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္ပ်က္ပါခင္ဗ်ား"
ဦးလွေတာႏွင့္ ေဒၚမာရီလွေတာကုိ ကြၽန္ေတာ္နဖူးေတြ႕ဒူး
ေတြ႕ ေတြ႕ဖူးတာကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္မွာကြၽန္ေတာ္ တပ္
ေပါင္းစုမွဴးအျဖစ္ အမႈထမ္းခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကခရုိင္
ရာဇဝတ္ဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ၁၉၅၁ခုႏွစ္ကေပါ့ဗ်ာ။
သူပုန္ေတြ ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္အရင္တပ္ခ်
သြားတဲ့ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္တုိ႔၊ ဒု ဗုိလ္မွဴးႀကီးေအး
ေမာင္တုိ႔နဲ႔ လက္တဲြၿပီး ကုိယ္တုိင္တုိက္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚမာရီလွေတာကေတာ့ အင္မတန္အေပါင္းအသင္း
ေကာင္းၿပီး ရပ္႐ြာလူႀကီးမ်ားႏွင့္ေရာ ၾကည္းတပ္၊ေရ
တပ္ အရာရိွေတြႏွင့္ပါ အလြန္ရင္းႏွီး ခင္မင္သူျဖစ္ပါ
တယ္။ တပ္မေတာ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး အမ်ဳိးသမီးေတြႏွင့္
ေရွ႕တန္းထိ လုိက္ပါကာ လက္ေဆာင္ေတြ စားစရာေတြ
ပုိ႔တာကုိ ျမင္ရေတြ႕ရတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕ေခတ္ဆန္တဲ့အျပဳ
အမူေတြၾကားက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ႏွင့္တုိင္းျပည္ခ်စ္ပုံကုိခ်ီး
က်ဴးမိပါတယ္လုိ႔ဆက္လက္ေရးသားထားပါတယ္။
အမွန္ကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကုိ ကယ္ထုတ္စဥ္ကတည္းက
ပင္ မိမိတုိ႔၏ရာထူး စည္းစိမ္ကုိ အထိခုိက္ခံကာ လုပ္ကုိင္
ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ ခ်ီးက်ဴးေလးစားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍
သာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထုိစဥ္ကအဖမ္းခံရလွ်င္ ရာဇဝင္သည္တစ္မ်ဳိး
တစ္ဖုံေျပာင္းသြားႏုိင္ေပသည္ဟုထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။