ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဂၤလိပ္စကားေျပာျခင္း - သခင္တင္ဦး

"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်... ဗိုလ္ခ်ဳပ္" "မင္း အိုင္စီအက္စ္ (ICS) ဦးတင္ထြဋ္ ေနတဲ့အိမ္ သိလား" "သိပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ အင္းလ်ားလမ္း၊ နံပါတ္ (၁) မွာပါ။ သူ႔အိမ္က လမ္းထဲ၀င္၀င္ခ်င္းဆိုေတာ့ မွတ္ရတာ လြယ္ပါတယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္" "ေအး၊ ဒီဖိတ္စာ ဦးတင္ထြဋ္ကို သြားေပးစမ္း။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူ ဘာျပန္ေျပာမလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ခဲ့" "ဟုတ္ကဲ့ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္" အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံမွ စာကိုယူ၍ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ အံ့ၾသ၍ေနသည္။ ထိုကာလတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သတင္းစာမွ ေန႔စဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆန္႔က်င္ဘက္ေရးသည္။ မၾကာခဏ ေရးသည့္အထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အေတြးအေခၚ အလြန္ညံ့ဖ်င္းသည္။ ယခုအခါ သံုး၍မရေသာ ေရွးေခတ္ႏုိင္ငံေရးသမား ဦးဘေဖကို အသံုးျပဳသည္၊ မၾကာခဏ ဦးဘေဖအား ဖဆပလဌာနခ်ဳပ္သို႔ ဖိတ္၍ ေဆြးေႏြးသည္။ ထိုနည္းအတူ အလြန္ေရွးက်၍ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳကို ဖဆပလ အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀းကို ဖိတ္ၾကားကာ အႀကံဉာဏ္ယူသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းျပည္လူထု၏ အေျခအေနကို ဘာမွ်မသိ၊ အဂၤလိပ္အစိုးရကို အညံ့ခံကာ ရာထူးလိုခ်င္ပံု ေပၚေနသည္။ အေခ်ာင္သမားစိတ္ ၀င္ေနသည္။ မည္သည့္၀ါဒကိုမွ မေလ့လာ၊ ေပၚပင္ႏုိ္င္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ မၾကာခဏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား မေကာင္းေရးကာ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း ဘာမွ်ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ၊ ေနာက္လိုက္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကို စုကာထားသည္။ အားလံုး အေခ်ာင္သမားမ်ား ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုတို႔အား ယံုၾကည္ဖြယ္ရာ မရွိဟု ေန႔စဥ္ တစ္ခုတစ္မ်ိဳး ေရးသား၍ေနသည္။ ယင္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးအား စြပ္စြဲေနခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အ ဂၤလိပ္အစိုးရ၏ ပထမဆံုး အုိင္စီအက္စ္(ICS)၊ အဂၤလိပ္အစိုးရအဖြဲ႔၏ အတြင္း၀န္ခ်ဳပ္၊ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ လက္စြဲေတာ္ႀကီးတစ္ဦးအား စာျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာဟု ဗိုလ္ထြန္းလွက ေတြး၍ေနသည္။ ဦးတင္ထြဋ္၏ ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္ေပါက္၀တြင္ ဗိုလ္ထြန္းလွက ဦးတင္ထြဋ္ကို ကို္ယ္တုိင္ေတြ႔၍ စာေပးလိုေၾကာင္း၊ မည္သို႔ အေၾကာင္းျပန္မည္ကို နားေထာင္လိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ တာ၀န္ရွိသူက အေပၚထပ္သို႔ တက္ၿပီး ဦးတင္ထြဋ္အား အေၾကာင္းၾကားပါသည္။ ခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါမွ ဗိုလ္ထြန္းလွအား လာ၍ ေခၚပါသည္။ ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ အေပၚထပ္သို႔ လုိက္သြားၿပီး ဦးတင္ထြဋ္အား ေတြ႔ေသာအခါ အေလးျပဳပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႐ိုေသစြာ ေပးအပ္ပါသည္။ ဦးတင္ထြဋ္သည္ စာကို ဖြင့္ဖတ္ၿပီးလွ်င္ "အို၊ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထံက ဖိတ္စာပါလား၊ ဘာအေၾကာင္းမ်ားလဲကြယ္။ ထုိင္ပါ ေမာင္ရင္" ဦးတင္ထြဋ္သည္ ဖိတ္စာကိုကိုင္ရင္း လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားပင္ တုန္၍ေနပါသည္။ "ဘာေၾကာင့္ ဖိတ္လဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အပါးေတာ္ၿမဲဆိုေတာ့ ခုိင္းတာပဲ လုပ္ရပါတယ္ ဦးရဲ႕" ဟု ဗိုလ္ထြန္းလွက ျပန္၍ေျပာသည္။ "ၿပီးေတာ့ ဦးအျပင္ ဘယ္သူေတြကို ဖိတ္ေသးလဲ" "သည့္ျပင္ ဘယ္သူေတြကို ဖိတ္ေသးလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး ဦးရဲ႕" "စာထဲမွာ ဘယ္ေန႔မွာ ညစာသံုးေဆာင္ႏုိင္မလဲလို႔ ေမးထားတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ပုဂၢိဳလ္က ဖိတ္ေတာ့ အျမန္ဆံုးလာခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ နက္ျဖန္ေတာင္ လာခ်င္တယ္ ေမာင္ရင္ရယ္" ဦးတင္ထြဋ္က ေျပာပါသည္။ "သည္လုိဆိုရင္ ဦး၊ မနက္ျဖန္ပဲ ခ်ိန္းလိုက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညေန (၅)နာရီေလာက္ ကားနဲ႔ လာေခၚပါ့မယ္" "ရပါတယ္ ေမာင္ရင္ရယ္။ ဦးရဲ႕ကားနဲ႔ပဲ (၅) နာရီအေရာက္ လာပါ့မယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္က ဘယ္လမ္းက ၀င္ရလဲ" "ကန္ေတာ္ႀကီး Park လမ္းဘက္က ၀င္ရပါတယ္။ ေျမပေဒသာကၽြန္းေရွ႕မွာ တာ၀ါလိန္း Towerlane လမ္းသြယ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္း ၀င္လာရင္ ေရႊၾကက္ယက္ေက်ာင္း လြန္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အိမ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ညေန (၅)နာရီမွာ ဂိတ္၀က ေစာင့္ေနပါ့မယ္" "ေက်းဇူးပါပဲ ေမာင္ရင္ရယ္၊ ေကာင္းပါၿပီ။ နက္ျဖန္ကို ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္အတုိင္း ေတြ႔ၾကတာေပါ့" "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ။ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါဦး" ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ ျပန္၍လာကာ အေၾကာင္းစံုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား တင္ျပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထံုးစံအတုိင္း ဘာမွ် ျပန္၍မေမး။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ (၅)နာရီမထိုးမီ ဧည့္ခန္းသို႔ ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ ဂိတ္၀မွသြား၍ ေစာင့္ေနသည္။ ဦးတင္ထြဋ္သည္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတုိင္း (၅)နာရီတြင္ ေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္ထြန္းလွသည္ ေမာ္ေတာ္ကားဒ႐ုိင္ဘာအား ကုန္းေပၚသို႔ ဆက္၍ ေမာင္းပါရန္ေျပာၿပီး သူက ကားေရွ႕မွ သြက္သြက္ေလွ်ာက္၍ သြားသည္။ ကုန္းေပၚရွိ အိမ္အေပါက္၀သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳ၍ ေနသည္။ ဗိုလ္ထြန္းလွက ကားတံခါးဖြင့္ေပး၍ ဦးတင္ထြဋ္ ဆင္းလာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက "ဦးႀကီးက အရြယ္တင္တုန္းပဲ။ က်န္းက်န္းမာမာပဲ" ဟု ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ကာ ဦးတင္ထြဋ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး အားပါးတရ ေျပာသည္။ "ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ လက္ေ၀ွ႔ထိုးတယ္၊ ႀကိဳးခုန္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ အခုထက္ထိ သန္စြမ္းေနတာ။ အခုလည္း မနက္လမ္းေလွ်ာက္၊ ေရမခ်ိဳးခင္ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွား၊ ညေနစာစားၿပီးလည္း ၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း က်န္းမာတာပဲ"။ ဦးတင္ထြဋ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္ကုိ ကိုင္ၿပီး အိမ္ေပၚတက္ေလွကားေပၚသို႔ အတူတက္ၾကသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က "ဦးႀကီးကို ထမင္းစား ဖိတ္ရတာက ဦးႀကီးဆီက အကူအညီ လိုခ်င္လို႔ပါ" ဟု စကားစလုိက္သည္။ "အမိန္႔ရွိပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏုိင္တာမွန္သမွ် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခုိ္င္းတာ လုပ္ပါမယ္" "ဒီလုိပါ ဦးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ (Lord Mount Batten) က သူ႔ဆီလာဖို႔ ဖိတ္တယ္။ ေရွ႕တစ္ပတ္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံ လႊတ္လိုက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူ (၃၀) လိုက္ရမယ္" "ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၀မ္းသာလုိက္တာ။ ဒီလို မွဴးမတ္ ေရတပ္ေသနာပတိခ်ဳပ္က ဖိတ္တယ္ဆိုတာ အံ့ၾသစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိုင္စီအက္စ္ (ICS) ျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးဆံုး အေစခံရာထူးရတာေတာင္ မွဴးမတ္ေသနာပတိဆိုတာနဲ႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ ေလာဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ဟာ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ရဲ႕ ညီအစ္ကို တစ္၀မ္းကြဲေတာ္တယ္။ နန္းေတာ္၀င္ မင္းသားဆိုေပမယ့္ နန္းေတာ္ကေပးတဲ့ အေဆာင္အေယာင္နဲ႔တင္ ဇိမ္ခံမေနဘူး။ တစ္ခါတည္း စစ္ထဲ၀င္ ေရတပ္ေက်ာင္းတက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ မပ်က္လုပ္ ႀကိဳးစားတာဟာ ေနာက္ဆံုး ေရတပ္စစ္ေသနာပတိႀကီး ျဖစ္လာတဲ့အထိပဲ" "ကၽြန္ေတာ္က ဦးႀကီးလို သူ႔အေၾကာင္း အစံုမသိဘူး။ သူဟာ နန္းစြန္႔သြားတဲ့ ေ၀လမင္းသား အိမ္ေရွ႕စံ၊ သူအစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္တူတယ္။ အိမ္ေရွ႕စံ ေ၀လမင္းသားဟာ ကမၻာလွည့္ရင္ သူ႔ညီ၀မ္းကြဲ ေမာင့္ဘက္တန္ကို သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ ေခၚသြားေလ့ရွိတယ္။ ေ၀လမင္းသားဟာ ကမၻာမွာ အေခ်ာဆံုး မင္းသားလုိ႔ နာမည္ေက်ာ္သလို ေမာင့္ဘက္တန္ကလည္း ႐ုပ္ရည္သန္႔တယ္။ စည္းကမ္းႀကီးတယ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေလာက္ပဲ သိတယ္ ဦးႀကီး" "ဟုတ္တယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က သူ႔အိမ္ေတာ္မွာ ရွိသမွ် ပစၥည္းမွန္သမွ် သူ႔နာမည္ တင္ထားတယ္။ စားပြဲ၊ ကုလားထုိင္၊ ခန္းစည္း၊ ကန္႔လန္႔ကာ၊ ပန္းကန္ေပါင္းစံု၊ ဇြန္းခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပ၀ါကအစ အားလံုး သူ႔နာမည္ တပ္ထားတယ္လို႔ ၾကားဖူးတာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္" "ဦးႀကီး၊ ဒီလို ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္တာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမရဘူး။ အထူးသျဖင့္ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္ဘုရင္ခံက ေအာ္ရိယန္ (Orient Club) (ယခု စိုက္ပ်ိဳးေရးျပတိုက္) မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ မိန္႔ခြန္းေျပာရင္း တစ္ပိုဒ္က ကမၻာမွာ လူထုဟာ ေအးေအးသာသာ ေနခ်င္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက မဟုတ္တာေတြ ၀င္လုပ္ေနလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ပ်က္ေနတာလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခံခ်င္လိ္ု႔ ထၿပီး ႏုိင္ငံေရးသမားေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မပ်က္ပါဘူး။ အေခ်ာင္သမားေတြ ၀င္႐ႈပ္ေနၾကလို႔ပါဆိုၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားဟာ လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ပဲ လုပ္တာပါလို႔ ဆက္ေျပာတယ္" "တကယ္ ခ်ီးက်ဴးစရာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။ သူ႔ကို မွားတယ္လို႔ ေျပာတာေတာင္ ေဒါသမထြက္ဘူး။ အလုိက္သင့္ ျပန္ေျပာတယ္" ဦးတင္ထြဋ္က ၀င္၍ ေထာက္ပါသည္။ "ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က မဖိတ္ခင္ မိတၳီလာက အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစလင္းက ေလယာဥ္ပ်ံလႊတ္ၿပီး ဖိတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လာတာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ဥကၠ႒အေနနဲ႔ လာတာပါလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေျပာေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွ မေဆြးေႏြးဘူး။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ တိုက္တဲ့အခါ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြက ၀ိုင္းၿပီး ကူညီၾကလို႔ ေအာင္ျမင္တဲ့အေၾကာင္းသာ ေျပာတယ္" "အဲဒါလည္း သူ႔အထက္က စစ္ေသနာပတိႀကီး ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က ခုိင္းလို႔နဲ႔ တူတာပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုဖိတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ရာ ဘာမွ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ ေျပာတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘီအိုင္ေအေခတ္မွာ သထံုခ႐ိုင္က သူႀကီးကို သတ္တယ္ဆိုၿပီး အိႏၵိယေရာက္ ဆင္းမလားျပည္ေျပး အစိုးရက စြပ္စြဲတယ္။ ဒီအတုိင္း သူတို႔ ေမာင့္ဘက္တန္ဆီ အစီရင္ခံမယ္။ ဒီမွာတင္ ေမာင့္ဘက္တန္က သူ႔စစ္ဗိုလ္ေတြကို အစံုစမ္းခုိင္းမယ္ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စလင္းသည္ စစ္ၿပီးေသာအခါ Defeat into Victory စာအုပ္ ေရးပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ စစ္႐ံႈး၍ ထြက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ျပန္၍ တုိက္သည့္အခါ ေအာင္ျမင္ပံုကို ႐ံႈးနိမ့္ျခင္းမွ ျပန္လည္ေအာင္ျမင္ျခင္းအျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဖိတ္ေခၚပံုကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရာ၌ သူသည္ မိတၳီလာမွေန၍ ေလယာဥ္လႊတ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ဖိတ္ေခၚပါသည္။ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔သြား၍ ႀကိဳဆိုေသာအခါ ေလယာဥ္ေပၚမွ ဂ်ပန္ဓားကိုလြယ္၍ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဆင္းလာေသာအခါ ဘယ္သူပါလိမ့္ဟု ေတြးေတာေနစဥ္ ထိုလူငယ္က ကၽြႏ္ုပ္ထံလာ၍ "က်ဳပ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ" ဟု လက္ကမ္းႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အံ့အားသင့္ကာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး "မင္း ဒီကိုလာတာ ဘာမွ မစိုးရိမ္ဘူးလား၊ မင္းကုိ ဆီးၿပီးဖမ္းရင္ ဘာလုပ္မလဲ" ဟု ေမးေသာအခါ သူက "အဂၤလိပ္က ဖိတ္တယ္။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ဖိတ္ေခၚကတိကို ေလးစားတယ္ဆိုတာ ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လာတာပါ" လို႔ တည္တည္ႀကီး ျပန္ေျပာတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ သူ႔ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေလးစားသြားတယ္" ဟု ေရးသားထားပါသည္။ "ကၽြန္ေတာ္က ဦးႀကီးလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းေတြ နားမလည္ေတာ့ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ဘာမွ မေတြးဘူး။ မစဥ္းစားဘူး။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က ဖိတ္တယ္။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္အစည္းအေ၀းမွာ တင္ျပၿပီး လူေပါင္း (၃၀) အေဖာ္ေခၚခဲ့ဖို႔ ဆိုရာမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဘႀကီးဘေဘရယ္၊ အတြင္းေရးမွဴး သခင္သန္းထြန္းရယ္၊ ဦးတင္ထြဋ္ရယ္၊ အရပ္သား (၃)ဦးနဲ႔ က်န္တာ စစ္ဘက္က (၂၇)ေယာက္ ေခၚသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပေတာ့ အားလံုးကပဲ သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားမယ့္ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ထဲ ဦးႀကီးကိုပါ ထည့္ထားပါတယ္" "အမေလ၊ ေက်းဇူးတင္ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကုိးရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔အတူ လိုက္ပါရင္း တာ၀န္ေပးသမွ် ေဆာင္ရြက္ပါမယ္" ဦးတင္ထြဋ္က ၀မ္းသာအားရ ေျပာပါသည္။ "ဦးႀကီးကို အားကိုးတာက မွဴးႀကီးမတ္ႀကီး ေတာ္၀င္မင္းသား အဂၤလိပ္ေရတပ္ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ေတြ႔ရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိေျပာ ဘယ္လုိေနရမလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ အဲဒါေတြအားလံုး ဦးႀကီးက သင္ျပေပးဖို႔ အခုလို ဦးႀကီးကို ဖိတ္ေခၚရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္" "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္၊ ဒီအသက္၊ ဒီအရြယ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္တာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ညိဳေလးစားလို႔ မဆံုးပါဘူး။ အေ၀းကေနၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္ညိဳေနရတာထက္ အခုလို လူခ်င္းေတြ႔ေတာ့ ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳမိတယ္။ တုိင္းျပည္တစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြက ေလးစားၾကဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ဒီလို တုိင္းျပည္က ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက တုိင္းျပည္ကို ႀကီးစိုးေနတဲ့ ဘုရင္ရဲ႕ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ ေရတပ္မေတာ္ရဲ႕ စစ္ေသနာပတိႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရမယ္ဆိုေတာ့ အရမ္းမေတြ႔ဘဲ ကိုယ့္ဘက္က အကုန္ျပည့္စံုေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့လာတာဟာ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသပါေပတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္" "ဟုတ္ပါတယ္ ဦးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာမွ မခ်ိဳ႕ယြင္းေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ သမၼတေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာတာေတြလည္း အားလံုးနားလည္ပါတယ္။ အျမင့္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ကို ဆာထည့္ၿပီးေျပာရင္ ႐ိုေသေလးစားရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္၊ ေလာ့ဒ္ဘြဲ႔ရ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တစ္ခါမွ စကားမေျပာဖူးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေရတပ္စစ္ေသနာပတိႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရ၊ ေျပာရမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာ လံုး၀နားမလည္ဘူး ဦးႀကီး။ ေတြ႔တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အစကတည္းက ေတြ႔ေနကတည္းက အထင္ေသးေနရင္ ဘာမွ ေရွ႕ဆက္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး" "မွန္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေရွ႕ေရးကို အျမင္မွန္နဲ႔ ေတြးထားေတာ့ လုပ္သမွ် ေအာင္ျမင္တာေပါ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဖိတ္ေခၚတာလည္း သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ဖိတ္တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ စစ္ေသနာပတိဆိုတာ တုိင္းျပည္နဲ႔ ဆက္သြယ္တဲ့အခါ ပါရတာ မဟုတ္ဘူး။ သူလုပ္ခ်င္တာကို အထက္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီ တင္ရေသးတာ။ ဘယ္ႏုိင္ငံက ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ၿပီး ဘာေျပာမယ္ဆိုတာကအစ အစီရင္ခံရတာ။ ဒါကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သေဘာတူလို႔ လုပ္ေတာ့ဆိုမွ လုပ္ခြင့္ရတာ။ ဒီလိုကိစၥမွာ တစ္ဖက္က မမွားဖို႔၊ အသင့္ျပင္ထားဖို႔ အေရးႀကီးတာေပါ့။ ဗို္လ္ခ်ဳပ္က ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ အေတြ႔မွာ အေျပာမမွားဖို႔ အေနအထိုင္ မမွားဖို႔ ႀကိဳတင္စိုးရိမ္တာဟာ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ ပီသပါေပတယ္" "အဲဒီေတာ့ ဦးႀကီး၊ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုက စၿပီး ဘယ္လိုသံုးႏႈန္းရမယ္ဆိုတာ သင္ေပးပါ" "ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာ အလြန္သင့္ျမတ္လွတာပဲ။ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ မိုင္ေလာ့ဒ္ (My Lord) ဆိုတာ ထည့္ေျပာရပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ မိုင္ေလာ့ဒ္ဟာ စာေပမွာ ေရးဖတ္ရေပမယ့္ ေျပာတဲ့အခါမွာ မေလာ့ဒ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သာမန္လူခ်င္း ေျပာရာမွာ မူရင္းက How do you do (ေဟာင္း ဒူး ယူ ဒူး) ျဖစ္ေပမယ့္ စကားေျပာတဲ့အခါ ေဟာင္းဒယူဒူ လို႔ အသံနိမ့္နဲ႔ ေျပာရပါတယ္။ Where do you go? (၀ွဲယားဒူးယူဂိုး) လို႔ ေမးတဲ့အခါ စကားသံက (၀ွဲဒယုဂို) ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားဟာ သူ႔အတုိင္းေျပာရင္ သိပ္ၿပီး ညင္သာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြကသာ Good (ဂြတ္ဒ္)၊ Book (ဘြတ္ခ္)၊ Look (လြတ္ခ္) နဲ႔ ျပင္းျပင္းဆိုေနတာ အမွန္က (ဂုဒ္၊ ဘုခ္၊ လုခ္) လို႔ ညင္ညင္သာသာ ထြက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေတြ႔ရင္ေတြ႔ခ်င္း ေမာင့္ဘက္တန္က Good Morning General Aung San (ဂုဒ္ေမာနင္) လို႔ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း Good Morning My Lord (ဂုဒ္ေမာနင္ မေလာ့ဒ္) လို႔ ျပန္ေျဖရမယ္" "ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဆင့္ဆင့္ ေတြ႔ရမယ့္ပံု၊ ေျပာရမယ့္စကားေတြကို အခုပဲ သင္ေပးပါ ဦးႀကီး" "ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ေပၚ တက္တာက စမယ္။ သိဟိုဠ္ကၽြန္းကို ကုန္းေတြ ျဖတ္စရာမလိုဘူး။ ပင္လယ္ျဖတ္ၿပီး (၄)နာရီေလာက္ သြားရင္ ေရာက္မယ္။ လမ္းမွာ အပန္းေျပ အခ်ိဳရည္တစ္ခုခုနဲ႔ ဘီစကြတ္ေကၽြးဖို႔ရွိတယ္။ ဒီကထြက္တာ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ဘူးနဲ႔ ေန႔လည္စာ ေပးမယ္။ ကႏၵီၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ကားေတြနဲ႔ ႀကိဳၿပီး တည္ခိုးေဂဟာ ေခၚသြားမယ္။ ေရာက္ၿပီး အနားယူၾက။ ညေနေစာင္းေတာ့ ေရခ်ိဳး။ ဆုိင္ရာက ညစာနီးရင္ လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားမယ္။ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ စားခန္းမ နီးရင္ သူတို႔နဲ႔ ေျခလ်င္သြားမယ္။ ေ၀းရင္ေတာ့ ကားနဲ႔ ေခၚမယ္။ ညစာစားဖို႔ အ၀တ္က ပုဆိုးနဲ႔ ရွပ္အက်ႌလက္တိုဆိုရင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ လူေတြမ်ားေတာ့ တစ္ဦးစီကို ဗန္းတစ္ခုစီ လာခ်မယ္။ ေပါင္မုန္႔၊ ဟင္း၊ အရြက္အသီး၊ Soup တစ္ခြက္စီ ပါမယ္။ စားပြဲႀကီးအလယ္မွာ အရက္ေပါင္းစံု ထားမယ္။ စားၿပီးရင္ အစာပိတ္တစ္ခုခု ေကၽြးမယ္။ စားပြဲကုလားထိုင္ေတြမွာ နာမည္ေတြ ေရးထားမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စားပြဲထိပ္မွာထိုင္၊ အနားမွာ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ဦးဘေဘ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေနရာေပးမယ္။ အားလံုးစားၿပီးရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထတဲ့အခါ အားလံုးထၾကၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ စားခန္းထဲက ပုဂၢိဳလ္ေတြက အလာတုန္းက ကုလားထုိင္ေတြ ေနရာထိုးေပးသလို ကုလားထိုင္ေတြကို ေနာက္ဘက္ ဆြဲေပးၾကမယ္။ လာလမ္းအတုိင္း ျပန္မယ္။ ျပန္ေရာက္ရင္ ေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ အပူေသာက္စရာ လာေပးၾကမယ္။ အဲဒါ ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲ၊ မနက္စာ ေကာ္ဖီလက္ဖက္ရည္၊ ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္၊ ခ်ိစ္၊ ဆန္ျပဳတ္၊ ထမင္း၊ ပူတင္း၊ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ အစိမ္းေၾကာ္ သူတို႔ စီစဥ္ထားတာေတြနဲ႔ လက္ဖက္ေျခာက္ ေရေႏြး၊ စီးကရက္၊ မီးျခစ္ေပါင္းစံုနဲ႔ ဧည့္ခံပါလိမ့္မယ္။ ၈ နာရီခြဲေလာက္မွာ ဧည့္ႀကိဳတာ၀န္ခံ အတြင္း၀န္က Lord နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ရာ ကားမ်ား အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီလို႔ လာေျပာတဲ့အခါ ေနာက္က လုိက္သြားၾကရမယ္။ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ ႀကိဳတင္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲကို ေရာက္ေနၾကပါမယ္။ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ ထြက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖြဲ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ပါ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားတဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ေနာက္လုိက္ရပါ့မယ္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ သူ႔စားပြဲကို သူသြားထုိင္တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စားပြဲမေရာက္ခင္ (၅)ေပေလာက္မွာ ဆက္မလိုက္ဘဲ ရပ္ေနရပါ့မယ္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က ထိုင္ရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး "ဂ်င္နရယ္ေအာင္ဆန္း ပလိစ္ဆစ္ေဒါင္း (General Aung San Please Sit Down)" လို႔ ေျပာရင္း ထို္င္ရမယ့္ ကုလားထုိင္ေနရာကို ၫႊန္ျပပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနရာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀င္ထုိ္င္ၿပီး က်န္တဲ့လူေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ၀င္ထုိ္င္ရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ညာဘက္မွာ အရပ္၀တ္နဲ႔ ဦးဘေဘ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထားၿပီး ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ စစ္၀တ္နဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ထားမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကုလားထုိင္ေတြမွာ နာမည္ကပ္ထားၿပီး အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ အဖြဲ႔သားမ်ားက ကုလားထိုင္ေတြကို ထို္င္ဖို႔ ေနာက္ကို ဆြဲေပးၾကပါမယ္။ ထုိင္မယ့္လူေတြဟာ ကုလားထုိင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ စာကို ကုိယ့္နာမည္ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ၾကည့္ရပါမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မမွားႏုိင္ပါဘူး။ အစီအစဥ္က ဂုဏ္ထူးရာထူး အဆင့္အလိုက္ ထားမွာပါ။ အထူးသတိျပဳရမွာက အစားအေသာက္ ေကၽြးတဲ့အခါ အသံမျမည္ေအာင္ စားၾကရပါမယ္။ ပါးစပ္၊ လက္ ေပသြားရင္ ေဘးမွာထားတဲ့ လက္သုတ္ပ၀ါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသုတ္ရပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနာက္က လုိက္တဲ့အခါ ေျခေထာက္ အသံမျမည္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားရပါမယ္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ေရွ႕ ထိုင္ၾကတဲ့အခါ ကုိယ္ကို မတ္မတ္ထားရပါမယ္။ လက္ကုိ စားပြဲေပၚ မတင္ရပါဘူး။ ေဘးမွာ ခ်ထားရပါမယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္ရင္ ပါးစပ္ကို လက္ကုိင္ပ၀ါနဲ႔အုပ္ၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးရပါမယ္။ ေမာင့္ဘက္တန္ စကားေျပာေနတုန္း အားလံုးဟာ သူ႔ကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကရပါ့မယ္" "ဦးႀကီး၊ သူက ဘယ္စကားကစၿပီး ေျပာမွာလဲ။ ဦးႀကီးလည္း အမ်ားႀကီးေျပာရတာ ေမာေရာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခင္ စားၾကမယ္။ ဦးႀကီး ဘာမ်ား ေသာက္ထားမလဲ။ ၀ီစကီ၊ ဘရန္ဒီ၊ ဘီယာ၊ ၀ိုင္မ်ိဳးစံုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ထြန္းလွေရ၊ ပုလင္း လက္ဆြဲျခင္း (၂)လံုး ယူခဲ့ကြာ" "ရပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူ ဘယ္စကားက စၿပီးေျပာမယ္ဆိုတာေတာ့ ခန္႔မွန္းလို႔ မရဘူး။ လူႀကီးမ်ားထံုးစံ ပဏာမမွာ ေနရတာ အဆင္ေျပလား၊ လမ္းခရီး ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသလား၊ က်န္းမာေရးေဆးမ်ားလိုရင္ ဧည့္သည္တာ၀န္ခံကို ေျပာပါ။ ရာသီဥတုက ဘာမွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မရွိလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ဆိုတဲ့ စကားေတြနဲ႔ စၾကတာပဲ။ သိပ္မ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။ သူေျပာရမယ့္ စကားကို အဆင္ေျပေအာင္ ဂ်င္နရယ္ေအာင္ဆန္းကို ဖိတ္ရတာ စစ္ႀကီးလည္း ၿပီးသြားေတာ့ တုိင္းျပည္ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးကို စီစဥ္ၾကရေတာ့မယ္။ စစ္ႀကီးေၾကာင့္ ေငြကုန္လူပန္း ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ပ်က္စီးတာေတြျပင္ဖို႔ အသစ္လုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ဖို႔ ျမန္ျမန္စီစဥ္ရမွာပဲဆုိၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးအေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚတာပါလို႔ သူေျပာခ်င္တာကို ေျပာမယ္ထင္ရတာပဲ။ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထံုုးစံ မိန္႔ခြန္းေပးခ်င္ရင္ သူေျပာခ်င္တာကို မိန္႔ခြန္းေရးဆရာကို အခ်က္အလက္ေပး အေရးခုိင္းၿပီးေတာ့ ဖတ္ေျပာတာပဲ။ ေဆြးေႏြးပြဲဆိုရင္ အခ်က္အလက္ေတြေျပာျပ၊ အတြင္း၀န္က အစီအစဥ္ေတြလုပ္ၿပီး အဲဒါကို ေဆြးေႏြးရင္း ၾကည့္ၾကည့္ေျပာတာပါပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္" "ဒီလုိဆို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကို ဘယ္ေတာ့ ေျပာရမလဲ" "ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ လူႀကီးကေခၚရင္ သူေျပာခ်င္တာရွိလို႔ ေခၚတာမို႔ သူစၿပီး ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါေစ။ သူေျပာေနတုန္း မႀကိဳက္တာ၊ ဆန္႔က်င္တာ ျပန္မေျပာရပါဘူး။ အားလံုးၿပီးမွ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ တိုတုိအစီရင္ခံရပါတယ္။ သူေျပာေနတုန္း Very Good My Lord (ဗက္ရိဂုဒ္ မေလာ့ဒ္)၊ Excellent My Lord (အက္စ္ဆဲလင့္မေလာ့ဒ္)၊ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၿပီး သေဘာက်တာပဲ။ အဲဒီလုိ သူစကားေျပာတာမ်ားလို႔ နားၿပီး အသက္႐ွဴတဲ့အခါ ခ်ီးက်ဴးစကားသာ အားရပါးရ ေျပာပါ" ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ထြန္းလွက "ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ထမင္းပြဲ ျပင္ၿပီးပါၿပီ" ဟု လာ၍ ေခၚသျဖင့္ လိုက္၍သြားၾကသည္။ "ေတာင္၀င္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္က အစိုးရစီမံကိန္းကို ေခၚေျပာရင္ ငါဟာ ေျပာင္ေျမာက္ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါလားလို႔ ဂုဏ္ယူၿပီး နားေထာင္ေပးပါ။ ဘႀကီးက ေျမးကေလးကို ေခၚေျပာသလို ႀကံဳရတဲ့အခါ ေလးေလးစားစားနဲ႔ နားေထာင္သလို နားေထာင္ေပးပါ။ သူေျပာေနတဲ့အထဲ ကိုယ္မႀကိဳက္တာပါရင္လည္း ၿပံဳးၿပံဳးကေလးေနပါ။ ေနာက္ဆံုး သူက နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး မင္းလည္း ဘယ္လိုသေဘာရလဲလို႔ ေမးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း အရင္လိုက္ေျပာသလိုပဲ အားလံုးေကာင္းပါသည္ ခင္ဗ်ား၊ Excellent My Lord (အက္စ္ဆဲလင့္ မေလာ့ဒ္) လို႔ ျပန္ေျပာပါ။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူပင္ပန္းလို႔ အားရပါးရ အသက္႐ွဴေနတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားကို ျဖည္းျဖည္းစပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ Lord ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းဟာ The Lord ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ေယ႐ႈလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ရဲ႕ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ေတြကို အစီရင္ခံမယ္ဆိုရင္ အာလုပ္စကားဟာ My Lord ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ၊ အစီရင္ခံခ်င္တာ တင္ျပေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ပထမဆံုး My Lord (မိုင္ေလာ့ဒ္) လို႔ ဆိုရပါမယ္။ မေလာ့ဒ္လို႔ မေခၚရပါဘူး။ မေလာ့ဒ္က စကားေျပာတဲ့အခါမွာသာ သံုးရတာပါ" "ဦးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခ်င္တာကို ပထမေရးၿပီး ဦးႀကီးကို ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ဖို႔ ေပးပါမယ္။ ဦးႀကီးက တည္းျဖတ္ၿပီး အသံထြက္ေတြပါ သင္ေပးပါ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာျပပါသည္။ "ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ဒီလို အေလးအနက္ထားမွပဲ ကုိယ္လိုရာေရာက္မွာေပါ့။ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို တင္ျပရမွာ။ ၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦး အေနနဲ႔ ေျပာရမွာဆိုေတာ့ သတိထားေဆာင္ရြက္ေလ ေကာင္းေလေပါ့။ သူကေတာ့ သံတမန္ထံုးစံ ေခါင္းညိတ္နားေထာင္ၿပီး ဘာမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး" "ၿပီးေတာ့ ဘယ္အခါ သူ႔ဆီက ထျပန္ရမလဲ" "ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ညက်ေတာ့ ညစာစားပြဲမွာ ထပ္ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့လို႔ ေျပာရင္း မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို လက္ကမ္း ႏႈတ္ဆက္ပါလိမ့္မယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း မတ္တတ္ရပ္ ဦးၫြတ္ၿပီး My Lord Goodbye မိုင္ေလာ့ဒ္ဂဒ္ဘုိင္း လို႔ သူႏႈတ္ဆက္သလုိ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါ" "သူက ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ညမွာ ဘာေတြ ေျပာၾကမွာလဲ" "ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းစားပြဲဆိုတာ ရယ္စရာေမာစရာ ရႊင္စရာေတြသာ ေျပာရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး။ သူကသာ ေျပာမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားရင္း ၾကာမွာဆိုေတာ့ သူက ညာဘက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း ထားမယ္ထင္တယ္။ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့ ဦးဘေဘနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔ ထားမယ္။ သူတို႔နဲ႔ အမ်ားဆံုးေျပာမယ္။ ဒါမွ စိုျပည္မွာ။ သူတို႔ကေတာ့ My Lord (မေလာ့ဒ္) ေတြ ဘာေတြ ထည့္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အရပ္သားေတြအေနနဲ႔ လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာမွ ၀င္မေျပာပါနဲ႔။ သူေျပာတာကိုသာ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ My Lord (မေလာ့ဒ္) ထည့္ၿပီး ေျပာေပးပါ။ အားလံုး အရပ္၀တ္အရပ္စားနဲ႔ တက္ပါ။ ေခါင္းေပါင္းေတြ ဘာေတြ မလိုပါဘူး။ ဦးဘေဘကေတာ့ လူႀကီးမို႔ ေခါင္းေပါင္းပါမွာေပါ့" ေနာက္ေန႔တြင္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္က သူတင္ျပလိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေရးသားကာ ဦးတင္ထြဋ္ထံ ေပးပို႔သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ဦးတင္ထြဋ္က တည္းျဖတ္ျပင္ဆင္ၿပီး အသံထြက္မ်ားကို အက်ယ္ေရးသားကာ ျပန္ေပးသည္။ အားလံုးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေလ့လာကာ ဦးတင္ထြဋ္ သင္သည့္အတုိင္း ေျပာမည့္စကားမ်ားကို အရက်က္၊ ေအာ္၍ဖတ္ ေလ့က်င့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင့္ဘက္တန္က ေလယာဥ္လႊတ္လုိက္သျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အဖြဲ႔သား (၃၀) သီဟိုဠ္ကၽြန္း၊ ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ သြားၾကသည္။ ubapemrclementattleegen.jpg [ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဘယ္ဘက္မွ ဆံပင္ေနာက္လွန္ၿဖီးထားသူမွာ ဦးတင္ထြဋ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ညာဘက္အစြန္မွ မ်က္မွန္ႏွင့္ပုဂၢိဳလ္မွာ ဦးဘေဘ ျဖစ္ပါသည္။] ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းကတည္းက ေတြ႔ႀကံဳရပံုမ်ားမွာ ဦးတင္ထြဋ္ ႀကိဳတင္ေျပာျပသည့္အတုိင္း ျဖစ္သည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ႏွင့္ ေတြ႔ရမည့္ေန႔တြင္ ဧည့္ခန္းေဆာင္အတြင္း၀န္ စီစဥ္ထားသည့္အတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကားတစ္စီး၊ ဦးဘေဘ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဦးတင္ထြဋ္တို႔က ကားတစ္စီး၊ က်န္သည့္ စစ္ဘက္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ ကားႀကီး (၂)စီးျဖင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အဆင္သင့္ေစာင့္ဆုိင္း၍ေနေသာ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္၏ အတြင္း၀န္က ဆီးႀကိဳကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အဖြဲ႔အား စီစဥ္ထားသည့္အတုိင္း ဧည့္ခန္းမႀကီးတြင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ ဧည့္ခန္းမႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ေသာ္လည္း ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္၏ အတြင္း၀န္မ်ား၊ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်ံ၍ ေနသည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္၏ အတြင္း၀န္မ်ားမွာ မ်ားျပားလွသည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္မွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ထုတ္ေရးတြင္ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု၏ ေသနာပတိ ျဖစ္သည္။ ဥေရာပတြင္ မဟာမိတ္ တပ္ေပါင္းစု၏ ေသနာပတိမွာ အေမရိကန္စစ္ဘက္ ေသနာပတိ အီဆင္ေဟာင္း၀ါ (Esenhower) ျဖစ္၍ လက္ေအာက္ခံတပ္မ်ားမ်ာ ဥေရာပႏုိင္ငံ အသီးသီးမွ ဟစ္တလာ နာဇီတပ္မ်ား သိမ္းပိုက္ခံရ၍ ျပန္လည္ေတာ္လွန္ၾကေသာ တပ္မ်ားျဖစ္သည္။ အေရွ႕ေျမာက္အာရွ တပ္ေပါင္းစု၏ ေသနာပတိမွာ အေမရိကန္ ကုန္းတပ္ေသနာပတိ Mac Arthor (မက္အာသာ) ျဖစ္၍ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံမ်ားကို ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္လက္ေအာက္မွ ကယ္တင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္မွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ျပန္လည္ကယ္တင္ရန္ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစု၏ ေသနာပတိျဖစ္ေသာ္လည္း အေနာက္ႏိုင္ငံတပ္မ်ား မပါ၀င္ဘဲ အေမရိကန္ေလတပ္ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်တပ္မ်ား၊ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ အိႏၵိယ၊ သီဟိုဠ္၊ နီေပါ ေဂၚရခါးတပ္မ်ား ပါ၀င္သည္။ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ လက္တြင္းမွ ကယ္တင္ရန္ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ စင္ကာပူမွအစ မ်ားျပားလွသည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္ဆင္ရန္အတြက္ စစ္တပ္ျဖန္႔ခ်ိမႈ ႏုိင္ငံအေလ်ာက္ စစ္ေရးအတြင္း၀န္မ်ား၊ ရန္သူထြက္သြားလွ်င္ တည္ၿငိမ္ရန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြင္း၀န္မ်ား အားလံုး အတြင္း၀န္ တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္မွ် ရွိသည္။ အတြင္း၀န္မ်ားမွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးမ်ားသာျဖစ္၍ လုပ္သက္ရင့္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ "ေဟ့ တင္ထြဋ္၊ မင္းက ဒီအဖြဲ႔ထဲ ပါလာသလား" အတြင္း၀န္ အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္က ဦးတင္ထြဋ္အား လွမ္း၍ ေအာ္ေမးပါသည္။ ဦးတင္ထြဋ္သည္ အသံၾကားရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္ၿပီး ေတြ႔လုိက္ရသည္မွာ အားလံုး သူ႔အရင္ အုိင္စီအက္စ္ (ICS) ျဖစ္၍ေနၾကေသာ အဂၤလိပ္၀ါရင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားကို ေတြ႔ရ၍ အားရ၀မ္းသာျဖစ္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလာတယ္" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ "ေအး၊ မင္းကို ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာတယ္ကြာ။ ငါတို႔ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ။ မင္းက မင္းတုိင္းျပည္ထဲမွာပဲ လုပ္ေနရေတာ့ ေတြ႔ဖို႔ရာ မလြယ္ၾကဘူးေပါ့" "ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္တုိင္းျပည္ကလည္း အာရွမွာ ကမၻာ့လူဦးေရအမ်ားဆံုး ႏုိင္ငံႀကီးႏွစ္ႏုိင္ငံၾကားမွာ ရွိေနေတာ့ ျပင္ပနဲ႔ အဆက္အသြယ္က သိပ္နည္းတာေပါ့" ဤတြင္ အဂၤလိပ္အတြင္း၀န္တစ္ဦးက ၀င္၍ေျပာသည္။ "ေဟ့ တင္ထြဋ္၊ မင္းတို႔ႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းေနတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ အရမ္းမလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ၾကားရေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႔က လြတ္လပ္တဲ့ႏို္္င္ငံနဲ႔တူေအာင္ လုပ္ဖို႔ရာ မလြယ္ဘူးကြ။ ႏုိင္ငံေရးက ေအာ္လို႔ရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးက တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့ အရည္အခ်င္းျပည့္မွ ရတယ္ကြ။ မင္းတို႔ အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တာနဲ႔ ေရာၿပီး ေပါင္းလုပ္။ ကုိယ္က လုပ္တတ္လာၿပီး ဌာနတုိင္းကို ကိုင္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိမွ လြတ္လပ္ေရးယူကြ" ဦးတင္ထြဋ္က မည္သို႔မွ် ျပန္၍မေျပာ။ ဤတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စကား၀ို္င္းသို႔၀င္ၿပီး ေျပာသည္။ "Please Excuse me Sir" (ေက်းဇူးျပဳၿပီး ၀င္ခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ) ဟု ပဏာမေတာင္းပန္ၿပီး "ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ၿပီး ကုိယ့္ႏိုင္ငံကုိယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံဟာ လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကုိယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ေခါင္းေဆာင္ေနလဲဆိုေတာ့ Oxford တကၠသိုလ္၊ Camebridge တကၠသိုလ္က သင္ၾကားလာတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြက ေခါင္းေဆာင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံတကၠသိုလ္က ပညာေရးဟာ အဲဒီတကၠသိုလ္ေတြက ပညာေရးနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ သင္ခန္းစာေတြဟာ ထပ္တူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာလို ပညာရွင္ေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြက ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ပါတယ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ အားလံုးတို႔သည္ မွင္တက္မိ၍ သြားသည္။ မည္သူမွ် ၀င္၍မေျပာ။ အဂၤလိပ္အတြင္း၀န္မ်ား ၿငိမ္သက္သြားသျဖင့္ ခန္းမတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္၍ သြားသည္။ ဦးတင္ထြဋ္ကလည္း မလႈပ္။ မၾကာမီပင္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္၏ ဧည့္ေဆာင္အတြင္း၀န္က "ကိုးနာရီထိုးေတာ့မယ္" ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ေျပာသည္။ အခန္းႀကီးတံခါး၀သို႔ သူသြား၍ ရပ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း မတ္တတ္ရပ္၍ ရဲေဘာ္တို႔ အသင့္အေနအထားမွာ ေနၾကဟု ေျပာလုိက္ရာ အားလံုးတို႔သည္ ညီညာစြာ ရပ္၍ လာၾကသည္။ ကိုးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ တံခါး၀မွ အတြင္း၀န္က တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာ ေခါက္လိုက္သည္။ ထိုတံခါးပြင့္လာၿပီး ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ ထြက္၍လာသည္။ ေရတပ္မေတာ္ ေသနာပတိ စစ္၀တ္စံုအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ခန္းမႀကီးအတြင္းရွိ အားလံုးတို႔လည္း မတ္တတ္ရပ္၍ အေလးျပဳၾကသည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္သည္ အေပါက္၀တြင္ရပ္ကာ ေစာင့္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ဦးတင္ထြဋ္ ႀကိဳကာေျပာထားသည့္အတုိင္း ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္က ျပဳလုပ္သည္။ ၿပီးေသာ္ အခန္းတြင္းသို႔ ျပန္၍၀င္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အဖြဲ႔ ေနာက္မွလုိက္၍ သြားၾကသည္။ ဦးတင္ထြဋ္ ႀကိဳတင္ကာ ေျပာသည့္အတုိင္း အားလံုးတို႔သည္ ႐ိုေသေလးစားစြာ ထိုင္လိုက္ၾကၿပီး ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္၏ မိန္႔ခြန္းကို နားေထာင္ၾကသည္။ ၿပီးေသာ္ အားလံုးတို႔သည္ အနားယူၾကသည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္သည္ အပန္းေျဖရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျဖည္းျဖည္းေမးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျပန္ေျဖၿပီး မၾကာမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႀကိဳတင္ေလ့လာထားသည့္အတုိင္း ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ကို ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားက တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးေပးပါရန္ ပန္ၾကားဖို႔အတြက္ သူလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက တိုတိုႏွင့္လိုရင္း ေျပာျပသည္ကို နားေထာင္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေခတၱနားကာ ညတြင္ ထမင္းစားပြဲသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အဖြဲ႔ ႂကြလာရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး စခန္းသိမ္းလိုက္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အဖြဲ႔သည္ တည္းခိုေဆာင္သို႔ျပန္ကာ အနားယူၾကသည္။ မၾကာမီ တည္းခိုေဆာင္တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေန႔လည္စာ သံုးေဆာင္ရန္ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လာေရာက္ပန္ၾကားသည္။ အားလံုးတို႔သည္ ေန႔လယ္စာ စားေသာက္ၿပီး အေဆာင္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ တေရးအိပ္စက္သူက အိပ္စက္၍ အခ်ိဳ႕တို႔က ၀ို္င္း၍ စကားေျပာၾကသည္။ ညေနတြင္ အခ်ိန္ရသခိုက္ ေရခ်ိဳးၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေကာင္းစြာ အနားမယူႏုိင္။ စိတ္ေစာ၍ေနသျဖင့္ ဦးတင္ထြဋ္ အခန္းသို႔ သြားသည္။ "ဦးႀကီး၊ ညစာစားပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္ ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး ေနာက္ကလုိက္ၿပီး Oh, We have got fresh knowledge My Lord (အိုး၊ ၀ီဖ္ေဂါ့ထ္ဖရက္ရွေနာလိလ္မေလာ့ဒ္) လို႔ ေျပာေန႐ံုနဲ႔ ၿပီးမွာလား" ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေျပာျပသည္။ ဦးတင္ထြဋ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာက္လာသျဖင့္ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ေခတၱမွ် စဥ္းစားၿပီး ဦးတင္ထြဋ္က ေျပာျပသည္။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြးၿပီး ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာပဲ။ သူကခ်ည္းေျပာၿပီး ကုိယ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ေနေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္။ စကား၀ိုင္း စိုစိုျပည္ျပည္ မျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုရွိတာက ကုိယ္က လူငယ္၊ ထမင္းပြဲမွာ မ်ားမ်ား၀င္ေျပာေတာ့လည္း မေတာ္လွဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာမွလည္းေကာင္းမယ္" "ဟုတ္တယ္ဦးႀကီး။ ေတာ္၀င္ပုဂၢိဳလ္ မဟာမိတ္တပ္ဖြဲ႔ စစ္ေသနာပတိႀကီးက ေဆြးေႏြးဖို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္။ ေလယာဥ္လႊတ္ေပး၊ ဧည့္ခံပြဲအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ေပးၿပီး ထမင္းစားပြဲနဲ႔ ျပဳစု ျပန္လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အဖိတ္ခံရတဲ့ေကာင္ေလးက ဘာေျပာမလဲ။ လူရာ၀င္ခ်င္တဲ့စကားေတြ ေျပာလို႔က မျဖစ္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္း ေျပာလို႔ကလည္း မျဖစ္။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အေျဖရွာမရေတာ့ ဦးႀကီးဆီပဲ ေျပးလာရတာေပါ့" "ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အေျခအေနကို အမွန္အတုိင္းေတြးေတာ့ တကယ္ပင္ပန္းတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ထမင္းစားပြဲထံုးစံ ရယ္စရာေမာစရာ ေျပာရေအာင္ လူငယ္ဆိုေတာ့ လူႀကီးကို ပံု၀တၳဳ ေျပာလို႔မျဖစ္၊ အေတြ႔အႀကံဳ ေျပာရေအာင္လည္း ကုိယ္ကလည္း ႏုိင္ငံေရးဘ၀၊ ႏုိင္ငံငယ္ကေလးမွာ ႀကံဳရတာ ေျပာလို႔ကလည္း ေသးေသးေကြးေကြး ျဖစ္ေနမွာ စိုးရိမ္ရ။ ထမင္းစားပြဲဆိုေတာ့ (၂)နာရီ ပတ္၀န္းက်င္ ၾကာမွာမို႔ ေျပာစရာရွိမွလည္း ေတာ္လိမ့္မယ္" "ကၽြန္ေတာ္က အညာသားဆုိေတာ့ အညာမွာရွိတဲ့ ၀တၳဳ၊ စကားပံု၊ ရာဇ၀င္ေတြ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေနာက္ႏုိင္ငံက ေတာ္၀င္နားလည္ဖို႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ျဖစ္ဖို႔ ရွာမရဘူး ဦးႀကီး" ဦးတင္ထြဋ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည္ကို နားေထာင္ကာ စဥ္းစားရင္း တစ္စံုတစ္ခု ေတြးေတာရသျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္၍သြားသည္။ "တစ္ခုေတာ့ လာၿပီးေတြ႔ရတယ္။ ရယ္စရာ မွတ္စရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နားေထာင္ခ်င္စရာ ျဖစ္မွာ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စကားေျပာေနရင္း စကားဆက္ရမွာမို႔လို႔ ဦးဘေဘအေၾကာင္း တစ္ေနရာမွာ ထည့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာရမယ္။ ျမန္မာလူငယ္တစ္ဦး အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႔ ေထာင္ဖို႔ရာ အေျခအေနအရ အေနာက္တုိင္း YMCA ကို မွီၿပီး အေရွ႕တုိင္း YMBA ေထာင္လုိက္ပံု၊ ႏုိင္ငံမွာ သတင္းစာဟာ သိပ္ၿပီး အေရးႀကီးၿပီး သတင္းစာနဲ႔ လူထုကို လႊမ္းမိုးဖို႔ The Sun သူရိယသတင္းစာ ေထာင္လိုက္ပံု။ ဒါေတြ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ထည့္ေျပာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာစရာေတြရမယ္" "ဟာ ေကာင္းလုိက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သိသမွ် ေရးေပးမယ္။ ဦးႀကီးက အဆင့္ျမင့္အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ေရးေပးပါ" ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရသျဖင့္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္ခဲ့သည္။ ေျပာ၍အၿပီး ထမင္းစားပြဲ နိဂံုးခ်ဳပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးတင္ထြဋ္ ေရးေပးသည့္အတုိင္း အလြမ္းေျပ ခြဲခြါရသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေနာက္ေန႔ ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ျပန္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းျဖစ္ကာ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ႏႈတ္ဆက္စကား ဦးတင္ထြဋ္အား ေျပာလိုက္သည္။ "ဦးႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဦးႀကီးကို အရဲစြန္႔ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္တာ ထင္တာထက္ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဦးႀကီးေၾကာင့္ ေလာ့ဒ္ေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး အံ့ၾဥေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ေအာင္ျမင္တယ္။ အဂၤလိပ္စကားရဲ႕ အသံထြက္ကိုလည္း ထားတတ္လာတယ္။ ဦးႀကီးေျပာမွ နာမ္ Noun ကို သံုးရင္ ေရွ႕ကအသံကို ျပင္းျပင္းဆို၊ ႀကိယာ Verb ကို သံုးရင္ ေနာက္က စကားလံုးကို ျပင္းျပင္းဆို၊ နားလည္လာတယ္ ဦးႀကီးရယ္၊ ေနာက္ကိုလည္း အေရးႀကံဳလာရင္ ကူညီပါ" "ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အခုလို ကူညီရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အလိုရွိတိုင္း ေခၚခုိင္းပါ" [ေမာ္နီတာဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၁၊ အမွတ္-၁၅၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ စာမ်က္ႏွာ-၁၀၊ ၁၁၊ ၁၂] Aye Chan Mon# Credit To : စာအုပ္ၿမိဳ႕ေတာ္ > ျပန္လည္ မ်ေ၀ျခင္း ျဖစ္ပါသည္