မိမိကိုယ္ မိမိ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံျခင္း

နည္းနည္းသံုး၊ မ်ားမ်ားလုပ္၊ မ်ားမ်ားစုတဲ့ ဘဝေနထိုင္မွု ပံုစံဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝကို တကယ္ပဲ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေစမလား ဆုိတာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တန္း ျဖစ္ရမွာက သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္သလိုသံုး၊ မ်ားမ်ားလုပ္၊ စုသင့္သေလာက္ စုျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အသံုးစရိတ္ကို ျခိဳးျခံ ေခ်ြတာျခင္းက ယေန႔ေခတ္နဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္ ပါဘူး။

လူငယ္ဆုိတာ ရင္းႏွီးရမယ့္ ေနရာေတြ အင္မတန္မ်ားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အျခားေသာ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံစရာေတြ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားၾကီး ပါပဲ။ ဒါေတြကို ေမ့ျပီးေတာ့ မရွိစေလာက္ ပုိက္ဆံကို စုေနၾကတယ္။ အခ်ို႕က်ေတာ့ ဘာဆုိ ဘာမွ မစုပဲ သံုးျဖန္းေနၾက ပါတယ္။ ယင္း ႏွစ္ခ်က္စလံုးဟာ မွားယြင္းတာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လုိ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံရမယ္ဆိုတာေလးကို ေရးသား မွ်ေဝေပးလိုက္ရ ပါတယ္။
ပညာတြင္ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံျခင္း
အားလံုး သိၾကတဲ့ အတိုင္း ပညာေရး အတြက္ ရင္းနွီးေတာ့မယ္ ဆုိရင္ နည္းနည္းသံုးလို႔ မရေတာ့ ပါဘူး။ နည္းနည္းသံုးရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ ပညာေရး တစ္ခုသာ ရေတာ့မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစ်းသက္သာတဲ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြပဲ ရရွိပါေတာ့မယ္။ စီမံခန္႔ခြဲမွု သင္တန္း ေအာင္လက္မွတ္၊ စီမံခန္႔ခြဲမွု ဒီပလိုမာနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမွု ဘြဲ႔ တို႔ရဲ႕ အာနိသင္ေတာင္မွ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု မတူတာေတာင္ သိလိမ့္မယ္။
ဒီလို ေျပာလို႔ သင္တန္းတက္မွ ပညာတတ္မယ္လို႔လည္း မဆုိလုိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရွာင္လြဲလုိ႔ မရတဲ့ logic တစ္ခုက အမ်ား အသိအမွတ္ျပဳ သင္တန္း သုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္း တစ္ခုခုစီကေန ရတဲ့ စာရြက္စာတမ္းမ်ားက မိမိရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား အတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သင့္ တစ္လ ဝင္ေငြ ၃ သိန္း ရတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ တစ္ရက္ကို ဘတ္စ္ကားခ သုိ႔မဟုတ္ ခရီးစရိတ္ ၁,၀၀၀ နဲ႔ ရက္ ၃၀ စာ တြက္ရင္ ၃ ေသာင္း ရွိပါတယ္။ ထမင္းစရိတ္က မနက္၊ ေန႔လည္၊ ညစာ သံုးခုေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ဆုိပါစုိ႔။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ျပန္ဆီ၊ စားအုန္းဆီနဲ႔ အခ်ိဳ႕မုန္႔ ေရာတဲ့ ေစ်းသက္သာ ဟင္း၊ ထမင္းပါ။ တစ္လကို စားစရိတ္က ၁ သိန္း ရွိပါျပီ။ အေဆာင္ စရိတ္ သုိ႔မဟုတ္ ေနစရိတ္က တစ္လကို ၃ ေသာင္း။ ဒါေတာင္ သင္ ရည္းစားထားရင္ ကုန္မယ့္ ငါးေသာင္း မတြက္ေသးဘူးေနာ္။ တစ္လ တစ္လကို ျခစ္ျခစ္ကုတ္ သံုးရင္ ပုိမယ့္ေငြက ၃ ေသာင္း ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတာင္ လစာ ၃ သိန္းနဲ႔ တြက္တာပါ။ လစာ တစ္လ ၁သိန္းခြဲ သမားကေန စတြက္ရင္ တြက္ဝံ့စရာေတာင္ မရွိေတာ့ ပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ ေငြစုရမယ္ ဆုိတဲ့ အေတြး ဝင္ရင္ မွားတယ္လုိ႔ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ မွန္တယ္လုိ႔လည္း မသက္ေရာက္ ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိ လူေတြဟာ မိမိကိုယ္ မိမိ Self development (မိမိကိုယ္ကိုယ္ တိုးတက္ေရး) လုပ္ရမယ္ ဆုိတာကို ေမ့ထားလို႔ မရလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Self development လုပ္တဲ့ အခါ အလုပ္ကေနပဲ လုပ္သြားမွာလား တစ္ဖက္တစ္လွမ္း အားလပ္ ခ်ိန္မွာ လုပ္သြားမွာလား ဆုိတာကလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္က သင္ေပးတဲ့ ပညာ ရွိတယ္။ မသင္ေပးတဲ့ ပညာရွိတယ္။ မိမိက အေရာင္း ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ဆုိရင္ စီမံခန္႔ခြဲမွု ပညာကုိ သင္ထားသူက မိမိကိုယ္ ခိုင္းပါလိမ့္မယ္။ မိမိက သူ႔လို ေနရာ ေရာက္ခ်င္ရင္ သူ႔လို တတ္ေအာင္ေတာ့ တတ္ဖုိ႔ လိုအပ္မွာပဲ။ ဒီေတာ့ သင္တန္းဆုိတာ မျဖစ္မေန ျပန္တက္ရ ျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကုန္က်စရိတ္က ျပန္ရွိ ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္သူေတြ ျခိဳးျခံေခြ်တာဖို႔ အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မွာၾကားပါတယ္။ မိမိရဲ႕ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာပဲ သီးပင္ စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ အတြက္ ငရုတ္သီးေတြ၊ ငရုတ္ေကာင္းေတြ အိႏၵိယကေန မွာမစားရေစဖု႔ိ အတြက္ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ယင္းအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္တင္မက တစ္ကမၻာလံုးက Sustainability (ေရရွည္ တည္တံေရ ) ကို ဦးစားေပးခဲ့ၾကရ ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ စစ္ျဖစ္ေနတာကိုး။
ဒီေခတ္မွာေတာ့ ေျပာင္းလဲလာပါျပီ။ ဒီေခတ္မွာက profibility (အက်ိဳးအျမတ္ ရရွိေရး) ကို ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြဟာ ကုန္ဆံုးေနျပီေပါ့။ သစ္ေတာေတြ၊ အဖိုးတန္ ရတနာေတြေပါ့။ အစရွိသျဖင့္ ေျပာဆုိေနမွုေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း မမွားပါဘူး။ သယံဇာတဆုိတာ သူ႔ပမာဏ ကန္႔သတ္ခ်က္ မိုင္ကုန္ တစ္ခု ေရာက္ရင္ ကုန္သြားမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီလို အခ်ိန္ခါက်ရင္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲေပါ့။ ျမန္မာျပည္ၾကီး ဆင္းရဲသြားပါမလားေပါ့။ စာေရးသူ အျမင္အေနနဲ႔ ဆုိရင္ ဒါေတြဟာ စုိးရိမ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိ Capital ေတြထဲမွာ Human Capital က အေရးၾကီး အခ်က္က်ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ Resource ေတြထဲမွာ Human Resource က အေရးၾကီး အခ်က္အက်ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ Human ကေနပဲ material ေတြကို စီမံ ခန္႔ခြဲ အသံုးျပဳျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ human တစ္ခုသာ ေကာင္းရင္ development တစ္ခု ရရန္ လုပ္ဖို႔ လြယ္ကူပါတယ္။
အနီးစပ္ဆံုးအားျဖင့္ စကၤာပူတို႔လို ႏိုင္ငံကုိ ယွဥ္ျပီးေတာ့ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာ သယံဇာတမွ မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ကို ကမၻာ့ ျမိဳ႕ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားတာ Human capital ေကာင္းလို႔ပါ။ ေခါင္းေဆာင္ လီကြန္ယု က ဦးေဆာင္ျပီးေတာင္ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံသား အားလံုးရဲ႕ လူေနမွု အဆင့္အတန္းေတြ၊ အက်င့္ စရိုက္ေတြ၊ ပညာေတြကို ျပဳျပင္ ထိန္းေက်ာင္း ေပးခဲ့ရာ ယေန႔ ကမၻာမွာ စကၤာပူမွာ ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ေနရတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဆူနာမီငလ်င္ လုပ္လို႔ ျပီးျပီးခ်င္း ပ်က္ဆီးတဲ့ ေနရာေဒသေတြမွာ သူအရင္ဆံုး စလုပ္တဲ့ တည္ေထာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္က ပညာေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တဲေတြထုိးျပီး စာသင္ေပးပါတယ္။ Human capital/ Human resource ဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို သိထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ေပးမွ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံသားေတြ လုပ္ရမယ္လုိ႔ မဆုိလိုပါ။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမု ဆိုသလိုသာပဲ မိမိကိုယ္ မိမိ ေကာင္းေအာင္လုပ္မွ ရမယ့္ အေနအထား တစ္ခုမွာ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ထားဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ မိမိ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံျခင္းဆုိတာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပညာေရးမွာ အသံုးခ်ျခင္း ပိုမို သေဘာ သက္ေရာက္ ပါတယ္။ ပညာ ဆုိတဲ့အခါ အလုပ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ရလာတဲ့ အလုပ္ အေတြ႔အၾကံဳဟာလည္း ပညာပဲ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းပညာ တတ္ေျမာက္မွ ရတာကလည္း ပညာ ျဖစ္ပါတယ္။ Vocational knowledge (သက္ေမြးမႈ ဆိုင္ရာ အသိပညာ) နဲ႔ Academic Knowledge (ပညာေရး ဆိုင္ရာ အသိပညာ) ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ပါမွ ျပည့္စံုတဲ့ ပညာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မိမိေတြ ဒီအခ်ိန္မွာ ေငြ အသံုးစရိတ္ ေလ်ာ့ျပီး ပိုက္ဆံစုဖို႔ စဥ္းစားေနမယ့္ အစား လိုအပ္တယ္ ထင္တဲ့ ပညာမွာ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံရပါမယ္။
အခ်ိန္တြင္ ရင္းနွီးျမွုပ္ႏွံျခင္း
တကယ္တန္း မိမိ ေခ်ြတာ စုေဆာင္းရမွာက အခ်ိန္ပါ။ အခ်ိန္ကို ေသခ်ာ ခြဲေဝ အသံုးခ်လိုက္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ သင္တန္းတက္ဖို႔ သုိ႔တည္းမဟုတ္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေလ့လာဖို႔ အတြက္ သီးသန္႔ အခ်ိန္ေလးေတြ ထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္လ ကို တကၠဆီဖိုး တစ္သိန္းေလာက္ ရင္းမယ္ဆုိရင္လည္း စဥ္းစားၾကည့္ ဒီ တစ္သိန္း ရင္းလိုက္လို႔ ငါ့အတြက္ အခ်ိန္ပုိ ဘယ္ေလာက္ ထြက္မလာလဲ။ စိတ္ အေႏွာင့့္အယွက္ ဘယ္ေလာက္ သက္သာသြားမလဲ။ ယင္း သက္သာမွုမ်ားေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ လုပ္အားကို ဘယ္ေလာက္ တုိးလာေစနုိင္သလဲ။ ငါ့ရဲ႕အလုပ္အတြက္ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြ ထုတ္ဖို႔ အတြက္ အာရံုေႏွာက္စရာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကင္းသြားမလဲေပါ့။ ယင္းအခ်က္ေတြကို balance လုပ္တဲ့အခါ တကၠဆီဖုိး တစ္သိန္း ရင္းျခင္းက မိမိအတြက္ ၂ သိန္း ျပန္ရရင္ ဘာလို႔ မရင္းရမွာလဲ။ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံမွုလို႔ ဆုိတဲ့ အထဲမွာ လူေတြဟာ မိမိရဲ႕ အခ်ိန္ကို ပိုရဖုိ႔ အတြက္ ေငြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔ ေမ့ေနၾကျပီး တန္ဖိုး တည္ျငိမ္မွု မရွိတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြကုိသာ စုျပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမိေနၾက ပါတယ္။ မကုန္သ့င္တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ပိုကုန္ေနၾက ပါတယ္။
လူငယ္ရဲ႕ သေဘာတရားက ဒါလုပ္ရင္ ဒါျဖစ္ရမွာကို ပိုလိုခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ လုပ္ရင္ ဒီေန႔ ခ်က္ခ်င္း အက်ိဳးအျမတ္ ရခ်င္တယ္။ အခ်ိန္တို အတြင္း ရရွိလာမယ့္ အက်ိုးေက်းဇူးကို ပိုလို႔ လိုခ်င္တာ သဘာဝပါ။ အေၾကာင္းက သူဟာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနတယ္။ ဘာကို ဆာေလာင္သလဲဆုိ ေအာင္ျမင္မွုေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ ပညာေတြ၊ စီးပြားေရးေတြေပါ့။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ ယင္းအခ်က္ေတြကုိ ရရွိဖုိ႔ အတြက္ ရင္းနွီးျမွဳပ္ႏံွမွုဟာ ရည္ရွည္ လုပ္ရပါတယ္။ မ်ားမ်ားရင္းရင္ မ်ားမ်ား ရသလိုပဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရင္းရင္ ပိုမိုၾကီးမားတဲ့ ရလဒ္ကို ျပန္ရတတ္ ပါတယ္။
အားကစားတြင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံျခင္း
စာေရးသူ အေနနဲ႔ စကၤာပူကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ဆန္တိုဆာ အပန္းေျဖကြ်န္းရဲ႕ ကစားကြင္းေတြထဲမွာ လူငယ္ေတြ အစု အဖြဲ႔လိုက္ ေျပးေနတာေတြ႔သလို၊ အစုလိုက္ ကေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ရုပ္တည္တည္နဲ႔ စကားသြားေျပာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကုမၺဏီ အသီးသီးမွာ ဂ်ဴနီယာ အဆင့္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ မန္ေနဂ်ာမ်ား၊ မာကဲတင္း သမားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အားျဖင့္က ၂၀ ေက်ာ္ကေန ၃၀ ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ အထိလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ သူတို႔ အေနနဲ႔ ယင္းကဲ့သုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စုျပီးေတာ့ အဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔ျပီး ေျပးျခင္း၊ ေရကူးျခင္း၊ ေဘာလံုးကန္ျခင္း၊ ကျခင္း၊ စက္ဘီးစီးျခင္း တို႔ကို လုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ို႕က်ေတာ့လည္း တစ္ဦးခ်င္း လုပ္က်တာ ရွိသလုိ အခိ်ု႕က်ေတာ့ မိသားစုလိုက္ လုပ္ၾက ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ညေန အလုပ္က ျပန္တဲ့အခါ အိမ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေျပးလႊားျခင္းတုိ႔ ျပဳလုပ္ၾက ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ စကၤာပူမွာ လူငယ္ေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ က်န္းမာ သန္စြမ္းျပီး စမတ္က်၊ လွပေနသူ မ်ားျပား ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ျပန္ယွဥ္ၾကည့္တဲ့ အခါ အားကစားကို လိုက္စားသူ အင္မတန္ နည္းတာကို ေတြ႔ရ ပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေမးလိုက္ရင္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ဖို႔ အတြက္ ဘတ္တန္ မဝယ္ႏိုင္တာတို႔၊ အခ်ိန္ မရတာတုိ႔၊ စက္ဘီး မဝယ္ႏုိင္တာတို႔၊ သြားေဆာ့စရာ ေနရာ မရွိတာတို႔ အစရွိသျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အားကစား လုပ္ျခင္းဟာ မိမိရဲ႕ ဘဝ စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ ထပ္တူနီးပါး သြားက် ပါတယ္။ အားကစား တစ္ခုကို လိုက္စား လုပ္ေဆာင္ေနသူ တစ္ဦးဟာ တက္ၾကြ ျဖတ္လတ္မွု ရွိျပီး အလုပ္မွာလည္း Active ျဖစ္သလို၊ ပိုလည္း အလုုပ္ လုပ္ႏိုင္ၾက ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြကို ေမးလိုက္ရင္ျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာပဲ ကုန္ေနေၾကာင္း အခ်ိန္ မရေၾကာင္းက အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အားကစားကို ေန႔တိုင္း မလုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္ရက္ အားကစားနည္း တစ္ခုခုကို ပံုမွန္ လိုက္စားေနသင့္ ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏံွမွု တစ္ခုပါ။ သူ႔မွာ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံျခင္း အေၾကာင္း body အျပင္ပိုင္း က်န္းမာေရး အတြက္သာ မက စိတ္ဓာတ္ပိုင္း ဆုိင္ရာနဲ႔ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြးဆိုင္ရာတို႔မွာ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳပါလိမ့္မယ္။ ေသြးလည္ပတ္မွု ေကာင္းေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ကိုယ္အစိတ္အပိုင္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို တိုက္ရိုက္ ေကာင္းက်ိဳး ေပးတာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ပိုတက္ေစပါလိမ့္မယ္။
က်န္းမာေရးတြင္ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံျခင္း
ဖြံ႔ျဖိုးျပီး တိုင္းျပည္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ဆုိျပီးေတာ့ ႏို္င္ငံသားတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုး ေဆးစစ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဒါေတြ မရလို႔ စိတ္မညစ္ပါနဲ႔။ မိမိမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ အကုန္က် ခံလုပ္ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကို လူ အေကာင္းၾကီးလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ေနေပမယ့္ ေဆးစစ္တဲ့ အခါမွ ဆုိးတာေတြ ျမင္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ၾကိဳသိထားရင္ ကာကြယ္လို႔ ရပါတယ္။ အံသြား ႏွုတ္သင့္သလား၊ ဘီပိုး ကာကြယ္ေဆး ထုိးသင့္သလား၊ အူအတက္ အႏၱရာယ္ ရွိလား အစရွိသျဖင့္ အားလံုး ေလ့လာထားဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အစားအေသာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ အစား အေသာက္ေတြကို စားသံုးေပးရန္ လိုအပ္ ပါတယ္။ ရန္ကုန္လို ျမိဳ႕မွာဆုိရင္ျဖင့္ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္မွု မရွိတဲ့ လမ္းေဘး အစားအစာမ်ား အင္မတန္ ေပါမ်ား ပါတယ္။ စားအုန္းဆီ၊ ႏွစ္ျပန္ဆီ အသံုးျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ကင္ဆာကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ အခ်ိုမွုန္႔ေၾကာင့္ ဥာဏ္ရည္ ဥာဏ္ေသြး က်ေစျပီး ႏွလံုးေရာဂါတင္မက အျခားေသာ ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေစ ပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမို႕ရွိ အစားအေသာက္ ၅၀ ရာခိုင္ႏွနု္း ေလာက္က က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ေနပါဘူး။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ စားဖို႔ ၾကိဳးစားျပန္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္က မ်ားျပန္ပါတယ္။ ထမင္း တစ္ႏွပ္ သံုးေထာင္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ အိမ္မွာ အေမ ခ်က္ေပးရင္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာတာေပ့ါ။ အျပင္မွာ စားသူမ်ား ဆုိရင္ျဖင့္ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္တာကို ေရွာင္ၾကဥ္ျပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တာေတြကိုပဲ ေရြးစားရပါမယ္။ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာလည္း ရင္းနွီးျမွုပ္ႏွံမွု တစ္ခုပါ။ ယင္း ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံမွုဟာ ခ်က္ခ်င္းလည္း အက်ိုးထူးသလို အသက္ၾကီးတဲ ့အခ်ိန္အထိကိုလည္း အက်ိုးေက်းဇူးမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းေစပါလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံရမယ့္ ေနရာေတြက ပညာမွာ ရွိမယ္။ အခ်ိန္မွာရွိမယ္။ အားကစားမွာ ရွိမယ္။ က်န္းမာေရးမွာ ရွိပါမယ္။ ဒီထက္မကပဲ ကိုယ့္ဆီမွာ ေငြေၾကးေတြလည္း ရွိတယ္။ ပညာလည္း စံုတယ္ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ရင္းနွီးျမွုပ္ႏွံရမွာက ကိုယ္ပို္င္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမကြက္ဝယ္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ႏို္င္ငံမွာ စီးပြားေရးဟာ ဘက္ေပါင္းစံုကေန တုိးတက္ဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။ နည္းပညာ အျပင္ ထုတ္ကုန္နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မွုေတြထဲကေန တုိးတက္ရန္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာမ်ားစြာ ရွိတာေၾကာင့္ မိမိဟာ ဘာလုပ္လုပ္ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိ္န္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေနနဲ႔ လုပ္ငန္း အေတြ႔အၾကံဳလည္း ရွိလာျပီ ဆုိရင္ ေရြးခ်ယ္ရမွာက ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး ဟာလည္း ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမွု တစ္ခုပါပဲ။ ယင္း ရင္းနွီးျမွုပ္ႏွံမွုေၾကာင့္ တစ္ေန႔ တစ္ခ်ိန္ ေအာင္ျမင္လာရင္ အေသးစားကေန အလတ္စား၊ အလတ္စားကေန အၾကီးစား ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မယ္။
မာ့ခ္ဇူကာဘတ္ဆုိရင္ ဝဘ္ဆိုဒ္ ေသးေသးေလး စတင္ရာကေန ကမၻာလူဦးေရရဲ႕ ၁ ဘီလ်ံမကေသာ လူတို႔ရဲ႕ အသံုးျပဳရာ ဝဘ္ဆိုဒ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ယင္းဟာ Facebook ျဖစ္ေၾကာင္း လူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မိမိမွာ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံစရာ ကုန္သြားျပီး ရလဒ္ေတြကလည္း ျပန္ရေနျပီ ပညာ စံုသင့္သေလာက္ စံုလုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ ဆုိရင္ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး ဆုိတဲ့ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံမွုကို စတင္ သင့္ ပါတယ္။ အလုပ္ကို အလုပ္ သေဘာေတာင္ မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ မိမိရဲ႕ ဘဝ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုပမာ ျမင္ေနျပီ လုပ္ေဆာင္မိေနျပီဆုိရင္ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္မွုရဲ႕ လမ္းစ ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ Passion (ျပင္းျပစိတ္) ဆုိတဲ့ အရာကို သြားေတြ႔လိုက္လို႔ပါ။ ဒီေတာ့ စီးပြားေရး တစ္ခု ရင္းႏွီးစတင္တဲ့အခါမွာလည္း မိမိရဲ႕ Passion နဲ႔တူတဲ့ အရာကို ရင္းႏွီးသင့္ပါတယ္။
အထက္ပါ အခ်က္မ်ားဟာ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ရင္းႏီွးျမွဳပ္ႏွံရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသူမ်ား အတြက္ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံစရာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Credit : yoyarlay