လူငယ္မ်ားတြင္ရွိသင့္ေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား

လူငယ္မ်ားတြင္ရွိသင့္ေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ား
======================
(၁) ေသခ်ာတိက်ျခင္း ( Accuracy )

(၂) လိုက္ေလ်ာညီေထြက်င့္ျခင္း ( Adaptability )

(၃) စြန္႔စားစိတ္ရွိျခင္း ( Adventure )

(၄) ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္ျခင္း (Agreeableness )

(၅) တုိးတက္ခ်င္စိတ္ရွိျခင္း ( Ami-biting )

(၆) အေကာင္းအျမတ္ကုိ သိျမင္ျခင္း (Appreciation of the Beautiful )

(၇) သတိရွိျခင္း ( Caution )

(၈) ၾကည္လင္ရႊင္ျပျခင္း ( Cheerfulness )

(၉) သန္႔ျပန္႔စင္ၾကယ္ျခင္း ( Cleanliness )

(၁၀) စဲြၿမဲစူးစုိက္ျခင္း (Concentration )

(၁၁) ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္း ( Contentment )

(၁၂) ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း ( Cooperation )

(၁၃) ရဲရင့္သတၱိရွိျခင္း ( Courage )

(၁၄) ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း ( Courtesy )

(၁၅) သိခ်င္တတ္ခ်င္စိတ္ရွိျခင္း ( Curiosity )

(၁၆) စိတ္ဆံုးျဖတ္ျခင္း ( Decision )

(၁၇) ၀တၱရားေက်ျခင္း ( Duty )

(၁၈) ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း ( Effort )

(၁၉) ယံုၾကည္မႈရွိျခင္း ( Faith )

(၂၀) မိတ္ဖဲြ႕စိတ္ရွိျခင္း ( Friendliness )

(၂၁) ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္း ( Generosity )

(၂၂) ေက်းဇူးသိျခင္း ( Gratitude )

(၂၃) ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ( Happiness )

(၂၄) ကူညီ႐ုိင္းပင္းျခင္း ( Helpfulness )

(၂၅) ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း ( Accuracy )

(၂၆) နိမ့္ခ်စိတ္ရွိျခင္း ( Humility )

(၂၇) ရယ္ရႊင္မႈနားလည္ျခင္း ( Humor )

(၂၈) ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးျခင္း ( Imagination )

(၂၉) လံု႔လ၀ီရိယႀကီးျခင္း ( Industry )

(၃၀) တရားမွ်တျခင္း ( Justice )

(၃၁) သနားၾကင္နာျခင္း ( Kindness )

(၃၂) ေခါင္းေဆာင္ျခင္း ( Leadership )

(၃၃) ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးျခင္း ( Love )

(၃၄) သစၥာေစာင့္ထိန္းျခင္း ( Loyalty )

(၃၅) ဆံုးမနာယူျခင္း ( Obedience )

(၃၆) စနစ္စည္းကမ္းရွိျခင္း ( Orderliness )

(၃၇) သည္းညည္းခံျခင္း ( Patience )

(၃၈) ဇဲြေကာင္းျခင္း ( Perseverance )

(၃၉) အခ်ိန္မွန္ျခင္း ( Punctuality )

(၄၀) ၾကံရည္ဖန္ရည္ရွိျခင္း ( Resourcefulness )

(၄၁) ကိုယ္ထူကိုယ္ထလုပ္ျခင္း ( Self-reliance )

(၄၂) ၿမဲၿမံခုိင္ခံ့ေသာစိတ္ရွိျခင္း ( Steadfastness )

(၄၃) ေကာင္းဆုိးပုိင္းျခားႏုိင္ျခင္း ( Tact )

(၄၄) ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္း ( Thrift )

(၄၅) ခြင့္လႊတ္ျခင္း ( Tolerance )

(၄၆) ပညာဥာဏ္ရွိျခင္း ( Wisdom ) ။ ။

ၤCopy From : Moe Nge

ေနာ္ခမ္းဘာေႀကာင္႔ေသတယ္လို႔ထင္ပါသလည္း.................?

ဓာတ္ပံု/Tun way

ကြ်န္ေနာ္စာေရးတတ္ခ်င္တယ္ဗ်ာစာမေရးတတ္ေတာ႔ကြ်န္ေနာ္မွာအခက္ေတြ႔ေနတယ္၊ဒီခ်ိန္မွာကြ်န္ေနာ္သာစာေရးတတ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္(ေနာ္ခမ္းဘာေႀကာင္႔ေသတာလည္း..............?)ဆိုတဲ႔ေခါင္းစဥ္နဲ႔ကြ်န္ေနာ္စာေရးမိမွာေသခ်ာတယ္၊ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ေနာ္ခမ္းအေႀကာင္းကြ်န္ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမသိပါဘူး၊ဒါေပမဲ႔ကြ်န္ေနာ္တို႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ဟာနိုင္ငံသားဆိုတဲ႔အေစာင္႔အေလွ်ာက္အကာအကြယ္မဲ႔ေသဆံုးသြားရၿခင္းအေပၚမွာစိတ္မေကာင္းၿခင္းႀကီးစြာၿဖစ္မိလို႔ပါဘဲ၊ကြ်န္ေနာ္သူငယ္ခ်င္းတို႔ကိုရိုးရိုးေလးနဲ႔ရွင္းရွင္းေလးတစ္ခုေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္၊အဲ႔ဒါဘာလည္းဆိုေတာ႔ေနာ္ခမ္းဟာရွမ္းလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနတဲ႔အေႀကာင္းရင္းကအေၿခခံပါတယ္၊သူငယ္ခ်င္းတို႔လည္းဟုတ္မဟုတ္ၿဖစ္နိုင္မၿဖစ္နိုင္စဥ္းစားေဝဖန္ခြင္႔ရိွပါတယ္၊ကြ်န္ေနာ္တို႔ၿမန္မာၿပည္မွာၿမန္မာနိုင္ငံသားမဟုတ္တဲ႔တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဂိုဏ္းေတြဖြဲ႔ၿပီးဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္ေနတာကိုေတာ႔အားလံုးသိႀကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္၊ဒီေနရာမွာသူငယ္ခ်င္းေတြထဲကတရုတ္လူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ငါတို႔လည္းနိုင္ငံသားဘဲဆိုၿပီးေစာဒကတက္ခ်င္တက္လာနိုင္ပါတယ္၊ေစာဒကတက္လာရင္လည္းကြ်န္ေနာ္လက္ခံပါတယ္ဘာလို႔လည္းဆိုဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ၿမန္မာရွင္ဘုရွင္ေတြလက္ထက္တည္းကတရုတ္လူမ်ိဳးေတြၿမန္မာၿပည္မွာအေၿခခ်ေနထိုင္ၿပီးနိုင္ငံသားအၿဖစ္နဲ႔ေနထိုင္ခဲ႔ႀကတယ္ဆိုတာကြ်န္ေနာ္ဖတ္မွတ္ေလ႔လာခဲ႔ဘူးလို႔ပါဘဲ၊ဒါေပမဲ႔ဒီေန႔ေခတ္မွာဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္မဟုတ္ပါဘဲနိုင္ငံသားဆိုၿပီးေတာ္လွန္ေရးကိုအမည္ခံဂုဏ္းေတြဖြဲ႕ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္ေနတာအားလံုးအသိပါ၊ဘယ္သူမွၿငင္းခ်က္ထုတ္နိုင္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ၊
ဒါနဲ႔ဆိုလိုရင္းမေရာက္ဘဲစာကရွည္ေနၿပီဗ်ာတိုတိုနဲ႔လိုရင္းဘဲေၿပာႀကပါစို႔၊တရုတ္အစိုးရကတရုတ္လူမ်ိဳးအေပၚမွာအၿမဲတမ္းကာကြယ္ေစာင္႔ေလွ်ာက္တယ္ဗ်၊မဆလ၊နဝတ၊နအဖအစဥ္အဆက္ပါဘဲဗ်ာ၊ဒီေန႔ေခာတ္လူေတြအေနနဲ႔ဆိုမႀကာေသးတဲ႔နအဖလက္ထက္မွာတရုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကနအဖကိုသူ႔လူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာအကာအကြယ္ေပးဖို႔မွာႀကားတာကိုေတာ႔အားလံုးသိႀကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္၊တရုတ္အစိုးရကသူလူမ်ိဳးတရုတ္ေတြအတြက္အကာအကြယ္ေပးမွာေပါ႔ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားေနမယ္ဆိုအထက္ဗမာၿပည္ကတရုတ္ၿပည္ေအာက္ဗမာၿပည္ကကုလားၿပည္ၿဖစ္ေတာ႔မယ္ေလ၊ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြဒီလိုသာေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေနႀကမယ္ဆိုေနာက္အနွစ္100ေလာက္ဆိုတရုတ္နဲ႔ကုလားကစစ္ေတြတိုက္ၿပီးတိုင္းၿပည္ထူေထာင္ဖို႔လုႀကလိပ္မယ္၊ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ႔ရွည္မေနခ်င္ေတာ႔ပါဘူး၊အာရွမွာခ်မ္းသာလြယ္တဲ႔အလုပ္ကဘာအလုပ္လည္း.....?ဂုဏ္းဖြဲ႕ၿပီးဘိန္းလုပ္ငန္းလုပ္တာဘဲခ်မ္းသာတာဗ်၊အဲ႔ဒီေတာ႔ဒီေန႔ၿမန္မာၿပည္မွာဘယ္သူေတြဂုဏ္းဖြဲ႔ၿပီးဘိန္းလုပ္ငန္းလုပ္ေနႀကလည္းႀကည္႔ႀကရေအာင္ဗ်ာ၊ဟိုးးးးးးးးအရင္တုန္းကရွမ္းလူမ်ိဳးၿဖစ္တဲ႔ခြန္ဆာဟာဘိန္းဘုရင္ဆိုတဲ႔ဘြဲ႕ေတာင္ရေအာင္အႀကီးဆံုးၿဖစ္ခဲ႔တယ္၊ခြန္ဆာႀကီးစိုးစဥ္ကတရုတ္လူမ်ိဳးဂုဏ္းေတြၿဖစ္တဲ႔MNDAAကိုးကန္႔တို႔UWSA(ဝ)တို႔ဆိုတာကိုယ္ဝန္ေဆာင္အဆင္႔မွာဘဲရိွေသးတယ္၊အဲ႔ဒီေနာက္မွာေတာ႔ခြန္ဆာကိုအေမရိကန္နဲ႔ဥေရာပနိုင္ငံေတြကဝရမ္းထုတ္လာႀကတယ္၊ခြန္ဆာလည္းသူ႔အႏၵရာယ္သူသိေတာ႔နအဖနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူေအးေဆးနွပ္ေနလိုက္ေတာ႔တယ္အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာဘဲကိုးကန္႔တို႔ဝတို႔ကဦးေမာ႔လာတယ္၊ကိုးကန္႔ဆိုတာလည္းတရုတ္ဘဲဝဆိုတာလည္းတရုတ္ဘဲ၊ကုလားႀကီးနဲ႔အနဲႀကီးဆိုတာဘဲကြာတယ္၊ကိုးကန္႔တို႔ဝတို႔တရုတ္မဟုတ္ပါဘူးဘယ္သူၿငင္းခ်င္လည္းရတယ္၊ဒီေနရာမွာတစ္ခုေတာ႔ေၿပာၿပမယ္ကြ်န္ေနာ္ကိုယ္တိုင္MNDAAကိုးကန္႔အဖြဲ႔နဲ႔3နွစ္ေက်ာ္ေလာက္အတြင္းက်က်ေနခဲ႔ဘူးတယ္ဝလူမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြလည္းအမ်ားႀကီးရိွခဲ႔တယ္၊အဲ႔ဒီ2ဖြဲ႔လံုးကလူ100စီဆြဲထုပ္ၿပီးၿမန္မာလိုေမးရင္ၿမန္မာစကားမတတ္တဲ႔သူက95ေယာက္စီရိွတယ္၊အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာအထက္ဗမာၿပည္ရဲ႕3ပံု1ပံုကိုတရုတ္ေတြအုပ္စိုးမိေနၿပီ၊တရုတ္အစိုးရကၿမန္မာၿပည္ကိုလွမ္းႀကည္႔လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာဂုဏ္းေတြဖြဲ႔ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနတာကတရုတ္ေတြခ်မ္းသာတဲ႔သူေတြႀကည္႔လိုက္ေတာ႔လည္းတရုတ္ေတြ၊ဒီမွာတရုတ္အစိုးရကသူလူမ်ိဳးေတြအတြက္မကာကြယ္လို႔မရေတာ႔ဘူးဆိုတာသေဘာေပါက္သြားတယ္၊အဲ႔လိုနဲ႔ဘဲနအဖအတြက္မားမားမွတ္မွတ္ကိုကမာၻကေသာက္ၿမင္ကတ္ေအာင္ကာကြယ္ေပးတယ္နအဖလိုအပ္တာကူညီတယ္၊အဲ႔လိုၿဖစ္လာမွေတာ႔ၿမန္မာစကားပံုရိွတာဘဲဗ်ာ(သူဆန္စားရဲမွတဲ႔)တရုတ္ကလည္းအလကားေတာ႔ဘယ္ကူညီမလည္းဟုတ္တယ္ဟုတ္၊ငါ႔တရုတ္လူမ်ိဳးေတြအတြက္အကာအကြယ္လံုေလာက္ေအာင္ေပးပါေပါ႔၊စားထားမိတဲ႔သူကလည္းတစ္လုပ္စားဘူးသူ႔ေက်းဇူး၊သူဆန္စားရဲမွာဆိုသလိုဘဲ၊ဒီေန႔ေခာတ္ဝန္ႀကီးေတာင္လူသိရွင္ႀကားေၿပာသြားတာဘဲဗ်ာတရုတ္ကေက်းဇူးရွင္ပါဆိုၿပီးဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ေနာက္ဆံုးေတာ႔အေၿဖက(((ဒါပါဘဲ)))ေနာ္ခမ္းဟာတရုတ္ေတြနဲ႔စီးပြါးၿပိဳင္ဂိုဏ္းၿပိဳင္ၿဖစ္လာလို႔အသတ္ခံလိုက္ရတယ္၊တရုတ္အစိုးရကတရုတ္လူမ်ိဳးတရုတ္ဂုဏ္းေတြအတြက္အၿပိဳင္အဆိုင္ၿဖစ္လာမဲ႔ရွမ္းလူမ်ိဳးေနာ္ခမ္းကိုရွင္းလိုက္တယ္၊..........ေပါက္ေဖာ္ႀကီးရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကလည္းေက်းဇူးရွင္ႀကီးကိုေက်းစြတ္ရာေရာက္မွာစိုးတဲ႔အတြက္ေနာ္ခမ္းကိုကူညီခ်င္ရွာေတာင္အသံမဟရဲရွာဘဲလက္ပိုက္ႀကည္႔ေနလိုက္ရေလသတည္း၊ေနာ္ခမ္းခမွ်ာလည္းဒီေန႔ေခတ္မွာမွဂုဏ္းဖြဲ႔စီးပြါးလုပ္ေဆာင္မိတာမွားသြားတာေပါ႔ဗ်ာ၊ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ကြ်န္ေနာ္ကေတာ႔အက်ဥ္းသားပို႔ေဆာင္တာေတာင္မလုပ္ဘဲ၊နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အကာအကြယ္အေစာင္႔အေလွ်ာက္ေတာင္မရသြားရွာတဲ႔ေနာ္ခမ္းကိုဒီေနရာကေနေကာင္းရာသူဂတိလားပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္၊((((((တရုတ္လူမ်ိဳး13ေယာက္ေလးသတ္တဲ႔ေနာ္ခမ္းကိုၿမန္မာအစိုးရေတာင္ခြင္႔မေတာင္းဘဲေမာင္းသူမဲ႔ဒံုးယဥ္ေတြနဲ႔တိုက္မလို႔တဲ႔ဗ်ာသူတို႔ကိုယ္တိုင္ဝန္ခံသြားတာေနာ္၊လုပ္ႀကံမေၿပာဘူး၊တရုတ္လူမ်ိဳးေတြသိန္းသန္းသတ္လိုက္တဲ႔ဂ်ပန္ေတြထက္ကိုအေရးႀကီးေနလားလို႔ေမးလိုက္ခ်င္စမ္းတယ္ဗ်ာ))))))

လူႀကီး လူေကာင္းစိတ္

ကေလးမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္းဟာ အနာဂတ္ လူ႕အဖြဲ႕စည္းတခုကို ပံုသြင္းပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္းပါပဲ။ က်မတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ လူ႔အဖြဲ႕စည္းႀကီးထဲမွာ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေတြ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ ရွိလာေစဖို႔အတြက္ ကေလးအရြယ္ ငယ္ကတည္းကုိက လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ကေလးေတြ ကေလးတုိ႔ဆီမွာ ကပ္ၿငိေနေအာင္လို႔ လုပ္ေပးၾကရမွာပါ။

လူႀကီးျဖစ္လာမယ့္ လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းထဲကုိ ၀င္ရမယ့္ ကေလးမ်ားကို လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ေတြ ၀င္လာေအာင္လို႔ မိဘ၊ဆရာမ်ား ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္း ျပဳစုေပးရမယ္ ဆိုတာကို က်မ ဒီတပတ္ ေဆြးေႏြး တင္ျပသြားပါ့မယ္။

က်မတို႔ရဲ႕ လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ လူေတာ္ေတြ မ်ားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ မွ်တစြာ ေတြးတတ္သူ၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ရဲ၀ံ့စြာ တာ၀န္ယူတတ္သူ၊ အမွားကုိ ၀န္ခံတတ္သူ မ်ားကေတာ့ အလြန္ပဲ နည္းလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေၾကာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ၊ အေၾကာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ မိသားစုမ်ားမွာ၊ အေၾကာက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စာသင္ခန္းမ်ားမွာေတာ့ ေၾကာက္ရျခင္းသာ ႀကီးစိုးေနတာမို႔ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ဖုိ႔ဆိုတာ အင္မတန္မွ မလြယ္ကူလွပါဘူး။

က်မ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကေလးကုိ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္တဲ့ ေနရာမွာ တုတ္ကိုင္ၿပီးေတာ့၊ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီးေတာ့ စည္းကမ္း လိုက္နာ ခုိင္းတာကို မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးမမႈလို႔ မယူဆပါဘူး။ အေၾကာက္တရားနဲ႔ မတရားမႈကို မက်ဴးလြန္ေအာင္လို႔ တားျမစ္ျခင္းဟာ မေၾကာက္ရမယ့္ ေနရာ၊ မေၾကာက္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မတရားမႈကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး က်ဴးလြန္တတ္ လာပါေတာ့တယ္။ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ မတရားမႈကို မက်ဴးလြန္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ၾကည္ညိဳေလးစားလို႔၊ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မညစ္ႏြမ္းေစခ်င္လို႔ မက်ဴးလြန္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ မတရားမႈကို လံုး၀ မက်ဴးလြန္တတ္ၾကပါဘူး။

ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ၾကည္ညိဳေလးစား တတ္တဲ့၊ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ကေလးေတြ ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာေစဖို႔ အတြက္ တုတ္မကုိင္ဘဲနဲ႔ ကေလးတုိ႔ကုိ ဘယ္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ၾကမလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

ကတိတည္ပါ၊ ေျပာတဲ့အတုိင္း လုပ္ပါ
က်မတုိ႔ရဲ႕ ျမန္မာမိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ျဖင့္ ကေလးကုိ လြယ္လြယ္ပဲ နားေအးေအာင္လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
“ေဖေဖ မုန္႔၀ယ္ခဲ့” ဆုိရင္လည္း “ေအးေအး” လို႔ လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးၿပီးေတာ့ ေမ့ေနတတ္ၾကပါတယ္။  အဲဒီလိုပဲ အျပင္သြားရင္ အရုပ္မပူဆာနဲ႔ ၀ယ္မေပးဘူးလုိ႔ ေျပာထားေပမယ့္လည္း  ကေလးက အရုပ္လိုခ်င္လုိ႔ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေတာ့ ကေလးရဲ႕ အငိုဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ၀ယ္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီလို ကေလးကို ကတိေပးၿပီးေတာ့ ကေလးပဲရယ္လုိ႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကတာ မ်ိဳးဟာ ကေလးတုိ႔ကုိ စကား မတည္ေအာင္၊ ကတိေပးၿပီးရင္ ဒီလုိပဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဖ်က္ပစ္လုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ထင္သြားေအာင္လို႔ သင္ၾကားေပးေနသလုိပါပဲ။  အရုပ္ကုိ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေ၀မွ်ၿပီး အတူတူကစားရင္ ပန္းၿခံကို လုိက္ပို႔မယ္လို႔ ကေလးကုိ ကတိ ေပးထားတယ္ဆုိပါေတာ့ …ကုိယ္ေျပာထားတဲ့ ကတိအတုိင္းပဲ ကေလးကို ပန္းၿခံလုိက္ပို႔ ေပးရပါမယ္။ ကေလးကုိ ကတိေပးထားၿပီးရင္ ေပးထားတဲ့ အတုိင္း ကတိ တည္ျခင္းဟာ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ယံုၾကည္မႈကိုပါ ရေစသလုိ၊ ကတိ တည္တတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ကေလးကိုပါ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္လို႔ အစျပဳ ပ်ိဳးေတာင္ေပးရာလည္း ေရာက္ေစပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ “ဒါမလုပ္နဲ႔၊ လုပ္ရင္ … ဘာမလုပ္ေပးဘူးလို႔” ေျပာထားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ကေလးကို ေျပာထားမိတဲ့ အတုိင္း တိတိက်က် လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။

စည္းကမ္း
မိဘတေယာက္၊ ဆရာ တေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ ၀တၱရားေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ၀တၱရားတခုကေတာ့ ကေလးကို အသက္အရြယ္အလိုက္ စည္းကမ္းေပးျခင္းပါပဲ။ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေလးေတြ လိမ္မာ ယဥ္ေက်းလာေအာင္လို႔ ထိန္းေက်ာင္းျပဳျပင္ေပးဖို႔ လုိသလို၊ လူ႔ေလာက အတြင္းကို ၀င္ရမယ့္ လူႀကီးေလးေတြ အျဖစ္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ဘယ္ဟာကိုေတာ့ လုပ္ရမယ္၊ ဘယ္အရာကိုေတာ့ မလုပ္ရဘူး ဆုိတာကို နားလည္ေအာင္လို႔ သင္ၾကားေပးဖို႔ လုိပါတယ္။ အိမ္တြင္း စည္းကမ္းမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ အိမ္တြင္း ဥပေဒမ်ား ပါပဲ။ ကေလးကို အိမ္တြင္းစည္းကမ္းေတြ အေၾကာင္းေျပာတဲ့ အခါမွာ ဘယ္ဟာကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္သင့္ဘူး ရယ္လုိ႔ ကေလး သိေအာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာျပဖို႔ လုိပါတယ္။
ဥပမာ – ကေလးက အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္ ဆုိပါေတာ့ …။ “သားေရ … အိမ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္မေျပးနဲ႔၊ အိမ္ထဲမွာ ခုံေတြရွိေတာ့ ခံုနဲ႔တုိက္မိၿပီး သား ဒဏ္ရာရႏုိင္တယ္။ တကယ္လို႔ သားေျပးခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ၿခံထဲမွာ ဆင္းေျပးေနာ္” လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။
တကယ္လို႔ ကေလးက မလုပ္သင့္တဲ့ အရာတခုခုကို လုပ္ၿပီ ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီလုိ လုပ္တာ ဘာေၾကာင့္ မွားတယ္ ဆုိတာရယ္၊ဘယ္လုိ လုပ္သင့္တယ္ ဆုိတာရယ္ကုိပါ ကေလးကိုရွင္းျပဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဥပမာ – ကေလး က အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ေလးရဲ႕ အၿမီးကုိ ဆြဲေနတယ္ ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီလုိ အခါမ်ိဳးမွာ ကေလးကုိ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ေအာ္ေနမယ့္အစား “သမီး ေၾကာင္ေလး အၿမီးကို ဆြဲရင္ ေၾကာင္ေလး နာသြားမွာေပါ့။ ေၾကာင္ေလးကို ခ်စ္ရင္ ဒီလုိပြတ္ေပးေနာ္” ဆုိတာမ်ိဳးနဲ႔ အစားထုိး သင္ၾကား ေပးရပါမယ္။ ကေလးက သင္ေပးတဲ့ အတုိင္း ေၾကာင္ေလးကို ပြတ္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကေလးကို ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ မေမ့ရပါဘူး။
ကေလးတုိ႔ကို စည္းကမ္းေပးတဲ့ အခါမွာ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ လုိက္ဖက္တဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကေလးသဘာ၀ ကစားတာ၊ ေဆာ့တာကို မေဆာ့နဲ႔၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ေနလုိ႔ ေျပာတာမ်ိဳး၊ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကန္တာကုိ ကန္ရေကာင္းလား ရယ္လုိ႔ ေခၚရုိက္တာမ်ိဳးကေတာ့ စည္းကမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ ရက္စက္မႈလုိ႔ေတာင္မွ ေခၚလုိ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံုးေလး ႏွစ္အရြယ္ ဆြဲလြဲတတ္တဲ့ ကေလး အနားမွာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္း၊ ကြဲႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ မထားရပါဘူး။ ကေလး ဆုိတာမ်ိဳး ကေတာ့ ဆြဲတတ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ သံုးႏွစ္ကေလးကုိ ဟုိမဆြဲရ၊ ဒီမဆြဲရ ဆုိၿပီးေတာ့ စည္းကမ္းလုပ္လုိ႔ မရပါဘူး။
ကေလးကုိ မလုပ္ရဘူး ရယ္လုိ႔ မေျပာခင္ ကုိယ့္ဘာသာ ေသခ်ာစဥ္းစား သင့္ပါတယ္။ တကယ္ မလုပ္သင့္တ့ဲ အရာကို မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ကေလးကို ေျပာၿပီးရင္ ေျပာတဲ့အတုိင္း ကေလးကို တကယ္မလုပ္ခုိင္းဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆုိလုိခ်င္တာက ကိုယ္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားအတုိင္း လုိက္နာဖို႔ပါ။ အဲဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မလုပ္နဲ႔လုိ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ကေလး ဂ်ီက်တုိင္း လုိက္လုပ္ ေပးေနမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့ မလုပ္ရဘူးဆုိတဲ့ စကားဟာ လုပ္ေကာင္းလုပ္လို႔ရမယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္လို႔ ကေလးတုိ႔ ယူဆသြားႏုိင္ပါတယ္။

ကေလးမ်ားနဲ႕တာ၀န္ယူမႈ
လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္မွာ တာ၀န္ယူမႈဟာ အဓိက ေနရာက ပါ၀င္ပါတယ္။ ကေလးတုိ႔ကုိ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ယူတတ္ေစဖို႔အတြက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေက်ာင္းေနတဲ့ ကေလး အရြယ္ကေတာ့ အိမ္စာေပါ့။ ေက်ာင္းက ပါလာတဲ့ အိမ္စာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီးက လုိက္မလုပ္ေပးရပါဘူး။ သူ႔ဘာသာသူ လုပ္ခုိင္းရပါမယ္။
က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံက မိဘတခ်ိဳ႕က ကေလးကို ဆရာမ မရိုက္ေအာင္၊ မဆူေအာင္ ရယ္လုိ႔ ဆရာ၊ ဆရာမကုိ လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၾက၊ လုပ္တတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ တာ၀န္ယူစိတ္နဲ႔ တကုိယ္ေရသီးျခား ရပ္တည္ႏုိင္တဲ့ စိတ္ေတြကို ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားေအာင္လုိ႔ လုပ္လုိက္တာပါပဲ။ အင္မတန္ မွားယြင္းတဲ့ အျပဳမူပါ။ ေနာက္တခုက ကုိးတန္း ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္း ေအာင္ရယ္လုိ႔ စာက်က္အကူ ေခၚၾကတာပါပဲ။ စာက်က္အကူက က်က္ရမယ့္ စာေတြကုိ ႏုတ္ထုတ္ေပး၊ ႏႈတ္ကေန တုိက္ရိုက္ လုိက္က်က္ေပးနဲ႔ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ က်က္ရ၊ ႏုတ္ထုတ္ရ၊ တြက္ရမယ့္ စာေတြကုိ စာက်က္အကူရဲ႕ အေပၚ တာ၀န္လံုးလံုး ေပးၿပီးေတာ့ ေနၾကတာမ်ိဳးဟာ ေတြးၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ယူစိတ္ကုိ ရုိက္ခ်ိဳးလိုက္တာပါပဲ။
ကေလးတေယာက္ တာ၀န္ယူဖုိ႔ အတြက္ တာ၀န္ေပးဖုိ႔လည္း လုိပါတယ္။ ကေလးႏိုင္တဲ့ အိမ္ အလုပ္ေလးေတြကုိ ကေလးကုိ လုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳး။ ဥပမာ – ေၾကာင္ေလးကုိ အစာေကၽြး ခိုင္းတာမ်ိဳးက အစ ကေလးကို လုပ္ခို္င္းရပါမယ္။

အလုပ္မျဖစ္တဲ့ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ျခင္း
အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္တယ္ ဆုိတာဟာ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိမွ အလုပ္မျဖစ္တဲ့ အရာပါ။ မိဘရဲ႕ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မႈကို အၿမဲခံေနရတဲ့ ကေလးဟာ သူ႔ကုိယ္သူ သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္လာေစသလုိ၊ သူဟာလည္း သူမ်ားကုိ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ဖို႔ ၀န္မေလး တတ္ေတာ့ပါဘူး။
က်မတို႔ဟာ ကေလးကုိ ကုိယ္မႀကိဳက္တဲ့ အျပဳအမူေတြကို ေတြ႕တုိင္း ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မယ့္အစား ကေလး ျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ အခြင့္ေလး ေပးၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ကေလးေရာ မိဘပါ စိတ္ခ်မ္းသာ ေစရမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ အမွားကုိ၀န္ခံတတ္တဲ့၊ မွားရင္ ခ်က္ျခင္းျပင္ရဲတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဓာတ္ေလးကိုလည္း သြင္းေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။ ဥပမာ – ကေလး ေမွာက္လုိက္လုိ႔ ေဖ်ာ္ရည္ ဖိတ္သြားတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ ကေလးကို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မယ့္ အစား ေမွာက္သြားတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ကုိ အ၀တ္ေလး ယူၿပီးေတာ့ သုတ္ဖုိ႔ ကေလးကုိ လုပ္ခုိင္းရပါမယ္။

ယဥ္ေက်းပါေစ
လူ႔အသိုင္းအ၀န္း ထဲကုိ ၀င္တဲ့အခါမွာ လူအခ်င္းခ်င္း အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိတာ လုိပါတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံၾကတဲ့ အခါမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေလးစားတတ္ဖို႔၊ မေစာ္ကားမိေစဖို႔ အတြက္ ႏႈတ္အမူအရာ၊ကိုယ္အမူအရာ အားျဖင့္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလးစား၊ တန္ဖိုးထား တတ္သူမ်ားဟာ သူမ်ားကို လည္း မေစာ္ကား တတ္ၾကပါဘူး။
ကေလးတုိ႔ကုိ ယဥ္ေက်းေစလုိသူ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ သတိျပဳရမွာက ကေလးဆိုတာမ်ိဳးဟာ ကုိယ့္ကို အၿမဲပဲ အတုခိုး ေနတယ္ ဆုိတာကိုပါပဲ။ ကေလးကို ရိုုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း မေျပာေစခ်င္ရင္ျဖင့္ ကေလးေရွ႕မွာ ကိုယ္ကလည္း ရုိ္င္းရုိင္းစိုင္းစိုင္း မေျပာမိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာ ကေလးကို ျဖတ္မေျပာ ေစခ်င္ရင္ ကေလး စကားေျပာေနတဲ့ အခါမွာလည္း လူႀကီးက ျဖတ္မေျပာမိဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားကုိ ကေလး သံုးတတ္ေစဖုိ႔အတြက္ ကေလး တခုခု ကိုယ့္ကုိ လာၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးတုိင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားကို လူႀကီးက သံုးေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။
လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ဆိုတာ လူ႔ေလာကအတြက္ အင္မတန္မွ အသံုး၀င္တဲ့ စိတ္ပါ။ လူ႔အသိုင္းအဝန္းထဲမွာ မဟုတ္တာ၊မမွန္တာကုိ မလုပ္ဘူး ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ရွိတဲ့လူေတြ မ်ားလာေစဖို႔အတြက္ ကေလးတုိ႔ကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ေလးေတြ ရွိလာေအာင္လို႔ ေမြးျမဴေပးဖို႔ လုိပါတယ္။ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ေတြမ်ားတဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာမယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ေတြ ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြ မ်ားလာမွာပါပဲ။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလးစားတဲ့၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ၾကည္ညိဳတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ မ်ားလာေစဖုိ႔အတြက္ ကေလးတုိ႔ကုိ လူႀကီးလူေကာင္း စိတ္ကေလးေတြ သြင္းေပးၾကရေအာင္ပါ။
(ေခတ္ဘုန္းသစ္ သည္ စာေရးဆရာမ ပန္းရိပ္ျဖဴ၏ ကေလာင္ခြဲျဖစ္သည္။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကေလးစာေပ၊ ပုံျပင္၊ ကဗ်ာမ်ားေရးသား ေနသကဲ့သို႔ ပန္းရိပ္ျဖဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ရသစာေပ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ႏ်င့္ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိသည္။)
copy from:
http://burma.irrawaddy.org/archives/34558

ရယ္လည္းရယ္၍ငိုလည္းငုိသူ

‎

"မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ ေကာင္းကင္၌ တည္ေနေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာအလယ္၌ တည္ေနေသာ္ လည္းေကာင္း ေတာင္ေခါင္းသို႔၀င္၍ တည္ေနေသာ္လည္းေကာင္း မေကာင္းမႈမွ မလြတ္နုိင္။"
တစ္ခါတုန္းက ဗာရာသီျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးမွာ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးတစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိသတ္၍ မတကဘတ္ေပးလွဴရန္ စီစဥ္ပါတယ္။ တပည့္မ်ားကုိ ေခၚေစျပီး ယင္းဆိတ္ကုိ သန္႔ရွင္းေစရန္ ျမစ္ကမ္းဆိပ္သုိ႔ ေရခ်ိဳးေပးရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးျပီးလုိ႔ ဆိပ္ကမ္း၌ ခဏတျဖဳတ္ခ်ည္ေနွာင္ထားစဥ္ ဆိတ္က ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္းငုိပါတယ္။ ဒီဆိတ္ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆုိျပီ ၀ုိင္းေမးၾကရာ-ဆိတ္က ဒီကိစၥကုိ သင္တုိ႔ရဲ႔ ဆရာထံေမွာက္ေရာက္မွ ေမးပါဟု ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဆရာထံေမွာက္ေရာက္ေတာ့ ဆိတ္ရဲ့ထူးစမ္းဖြယ္ျဖစ္ရပ္အစုံကုိ ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ့ ဒိသာပါေမကၡာဆရာၾကီးက- အသင္ဆိတ္၊ ဘာေၾကာင့္ ရယ္လည္းရယ္၍ ငုိလည္းငုိရပါသလဲလုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဆိတ္က မိမိရဲ႔ ေရွးဘ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ဇာတိႆရဥာဏ္ျဖင့္ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ကာ- ဆရာၾကီး၊ ငါကလည္း ေရွးဘ၀က သင္ကဲ့သုိ႔ပင္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိသတ္ျပီး မတကဘတ္လွဴခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ ငါက ေလးရာကုိးဆယ့္ကုိး(၄၉၉)ဘ၀လုံး ေခါင္းျဖတ္ခံလာခဲ့ရျပီးျပီး၊ ဒီဘ၀သည္ကား ငါ့အတြက္ ေနာက္ဆုံးငါးရာေျမာက္ဘ၀ျဖစ္တယ္၊ ယေန႔ ထုိ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ရယ္တာပါ၊ ဆရာၾကီးက ငါ့ကုိသတ္၍ ငါကဲ့သုိ႔ပင္ ဘ၀ငါးရာပတ္လုံး ၀ဋ္ဆင္းရဲသုိ႔ ေရာက္ရေတာ့မည္ကုိ ေတြးျမင္၍ ဆရာကုိသနားမိေသာေၾကာင့္ ငုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ အေၾကာင္းစုံကုိေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
ထိုအခါ ဆရာၾကီးက- အသင္ဆိတ္၊ မေၾကာက္ပါလင့္၊မေၾကာက္ပါလင့္၊ သင့္ကုိ ငါမသတ္ေတာ့ ပါဘူးဟုဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာၾကီးမသတ္လည္း ယေန႔ ငါကေသျခင္းမွ မလြတ္နုိင္ပါဘူး ဟုဆိတ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆိတ္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ရာ ဆိတ္သည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးေပၚမွ ကပ္၍ေပါက္ေနေသာ သစ္ရြက္မ်ားကုိစားေနခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ မုိးၾကိဳးသည္ ေက်ာက္ဖ်ာၾကီးကုိ လာထိရာမွ ေက်ာက္လႊာတစ္ခုသည္ အရွိန္ျဖင့္ ကြာထြက္ျပီး ဆိတ္ရဲ့လည္ပင္းကုိ ထိမိကာ လည္ပင္ ျပတ္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ထုိျဖစ္ရပ္ကုိ လူမ်ားသည္ တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီး လာေရာက္ၾကည့္ရူၾကပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္က ဘုရားေလာင္းသည္ ထုိအရပ္၌ သစ္ပင္ေစာင့္ ရုကၡစုိးျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းက သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္း၏အျပစ္မ်ားကုိ ေဟာၾကားပါတယ္။ လူအမ်ားစုကလည္း ထုိတရားကုိ နာၾကားၾကရ၍ သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္းမွ သက္ဆုံးတုိင္း ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေလေတာ့သတည္း။
အထက္ပါဇာတ္လမ္းေလးကုိ သုံးသပ္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ မိမိက ကုသုိလ္ေကာင္းမူျပဳလုပ္ၾကသည့္အခါ မေကာင္းမူအကုသုိလ္အျပစ္မ်ား မျခံရံဘဲ အသိဥာဏ္ဦးေဆာင္သည့္အထက္တန္းစား ကုသုိလ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္သတိထားျပီး ျပဳလုပ္တတ္ၾကေစရန္ အထူးသတိေပးဆုံးမလမ္ညြန္ထားသည့္ ဇာတ္ေတာ္ေလးလို႔ေျပာရင္လည္းမမွားနုိင္ပါဘူး။ စာေရးသူအထင္ေတာ့-ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာဆုိတဲ့စကားပုံကလည္း ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးမွဆင္းသက္လာတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုစဥ္းစားမိတာကေတာ့- ေလာကလူသားေတြေျပာေျပာေနတဲ့ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိသတ္ေသရင္ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာခံၾကရတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္၊ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးကုိေထာက္ဆၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိမိက သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္လည္း အဖန္ငါးရာငါးကမၻာခံရမွာျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ မိမိက ဘာပဲလွဴလွဴ သူတစ္ပါးအသက္ကုိမသတ္ဘဲ လွဴဖုိ႔အေရးၾကီးပါတယ္။ မိမိကုိယ္တုိင္းလည္း သူတစ္ပါးအသက္ကုိမသတ္ဖုိ႔ ဒီဇာတ္ေတာ္ေလးက လမ္းညြန္ျပေနပါတယ္။
ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ကေတာ့- ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ တဲ့။ အဓိပၸါယ္က ကုသုိလ္ေကာင္းမူျပဳလုပ္ရာ၌ သူတစ္ပါးအသက္ကုိသတ္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္မပါဘဲ သူမ်ားေတြျပဳလုပ္လုိ့၊ သူတစ္ပါးတုိ႔ အကဲ့ရဲ႔ခံရမည္စုိးလုိ႔၊ ကုသုိလ္မူကုိျပဳလုပ္ျခင္းစေသာ အကုသုိလ္အမူတုိ႔ ျခံရံျပီးျပဳလုပ္ခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ကုသုိလ္ကံနည္းနည္းေလးကုိပင္ အကုသုိလ္ကံ အမ်ားၾကီးက ျခံရံေနျခင္းေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာ ေနာက္ေနာင္မွာေပးပါလိမ့္မယ္ဟု ဆုိလုိပါတယ္။
ကဲစာဖတ္သူေရ… ပတ္၀န္းက်င္အျမင္မွာ မိမိလွဴေသာအလွဴသည္ အသားငါးမဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိဘ၀အတြက္ကေတာ့ အျမင့္ျမတ္ဆုံးအလွဴၾကီးကုိလွဴေနရတာပါ။ မိမိဘ၀အထက္ေရာက္ေအာင္ပုိ့တာကလည္း မိမိပါပဲ၊ မိမိဘ၀ေအာက္ေရာက္သြားေအာင္လုပ္တာလဲ မိမိပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ အလွဴတစ္ခုမ်ားလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ျဖင့္- ျမတ္ဗုဒၶနည္းလမ္းအတုိင္းေလးလုပ္သြားတတ္ဖုိ့ပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမူတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾကရာ၌ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာ အျဖစ္မ်ိဳးမေရာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္တုိင္း သတိၾကီးစြာ ထားသင့္ၾကပါတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေလးကုိ သတိေပးရင္ ဒီေဆာင္းပါးေလးကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ရပါတယ္။
လျပည့္၀န္း(သာစည္) (13.11.2011)
ဘ၀အေရးစိတ္ေအးရဖုိ႔ ဓမၼအသိရွိလွ်က္ေနၾကစုိ႔။
က်မ္းကုိး။ ။မတကဘတၱဇာတ္

မြန္ဘုရင္မ ရွင္ေစာပု

ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္

း တေလွ်ာက္တြင္ ရွင္ေစာပု ဟူ၍ မြန္ဘုရင္မတစ္ပါး ထူးျခားစြာ ေပၚထြန္းခ့ဲေပသည္။ ရွင္ေစာပုသည္ မြန္တို႔၏ မဂဒူးမင္းဆက္တြင္ ၁၅ ဆက္ေျမာက္ မင္းျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံုေစတီ မြန္ေက်ာက္စာႏွင့္ အျခား မြန္ေက်ာက္စာမ်ားတြင္ ၿ၈ီႀတိဘုဝနာဒိတ် ျပ၀ရ ဓမၼေဇၾတ ေလာက်နာထျပဝရ မဟာဓမၼ ရာဇာဓိရာဇာေဒဝီ ဘဲြ႔ခံ ၀ိဟာရေဒ၀ီဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဗညာထာ၀္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ပါရိွသည္။ မြန္ရာဇ၀င္တြင္ ၀ိဟာရေဒ၀ီ၊ ၀ိသုဒၶရာဇာ၊ ဣတၳိရာဇာ၊ဗညားေထာ၀္ (မင္းအုိ) ႏွင့္ ေသ၀္စါ၀္ေပါအ္ (ရွင္ေစာပု) ဟူ၍ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေဖာ္ျပပါရိွေလသည္။

ရွင္ေစာပုသည္ မြန္ရာဇ၀င္တြင္ အလြန္ထင္ရွားသည့္ ရာဇာဓိရာဇ္ဘုရင္ႏွင့္ မိဘုရား ဒလသုဒၶမာယာတုိ႔မွ ဖြားျမင္ေသာ သမီးေတာ္ ျဖစ္သည္။ ရွင္ေစာပု၏ ေမြးေန႔ သကၠရာဇ္သည္ ၇၃၅ ခုႏွစ္၊ တေပါင္းလဆန္း ၁၂ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ ျဖစ္ေလသည္။ ေန႔နံအရ ၀ိဟာရေဒ၀ီဟု စတင္ေခၚတြင္ခ့ဲဟန္ တူေလသည္။ ယင္းႏွင့္အတူ တစ္မိတည္းတြင္ ဖြားျမင္သူကား ေမာင္ေတာ္ ဗညားရံ (ဗညားရာံ/ဗညားရာမ) ျဖစ္ေလသည္။

သကၠရာဇ္ ၇၇၅ ခုႏွစ္တြင္ ခမည္းေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္ ရိွစဥ္ကပင္ အသက္ ၂၀ အရြယ္ ရိွၿပီျဖစ္ေသာ ရွင္ေစာပုအား တူေတာ္ သမိန္စည္သူႏွင့္ စုံဖက္ေစခ့ဲသည္။ ရွင္ေစာပုတြင္ သမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သားတေယာက္ ထြန္းကားခ့ဲေလသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ မိပေကာေထာ္ (မိပၠထ၀္) ႏွင့္ မိကာသင္(မိပၠၾသန္)၊ သားကုိ ဗညားဗရူး (ဗညားဗေရာ၀္) ဟူ၍ အမည္ေပးေလ၏။

သကၠရာဇ္ ၇၈၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဗညားဗ႐ူးကုိ ဖြားျမင္ၿပီးေနာက္ ေျမာက္သားေတာ္ သမိန္စည္သူ ကံကုန္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ ရွင္ေစာပုသည္ ေမာင္ေတာ္ ဗညားက်န္းႏွင့္အတူ ဒဂုန္တြင္ စံေနရသည္။ သကၠရာဇ္ ၇၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ခမည္းေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္ နတ္ရြာစံ၍ သားေတာ္ၾကီး ဗညားဓမၼရာဇာ(ဗညားက်န္း) နန္းတက္ေလသည္။ ထိုမင္း၏ လက္ထက္တြင္ ရွင္ေစာပု အင္းဝသုိ႔ ပါေတာ္မူ၍ သီဟသူမွအစ မိုးညွင္းမင္းတရားအထိ အင္းဝမင္းေလးဆက္တုိ႔၏ မိဖုရားအျဖစ္ အင္းဝတြင္ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာမွ် စံေနခဲ့ရေလသည္။

အင္းဝသို႔ ရွင္ေစာပု ပါေတာ္မူပံုကို မြန္ရာဇဝင္မ်ားတြင္ တမ်ဳိးျဖစ္ျပီးလွ်င္ ျမန္မာရာဇဝင္မ်ား၌ တဖံုဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္ဖံု ေဖာ္ျပထားေလသည္။
ျမန္မာရာဇဝင္မ်ားျဖစ္ေသာ ဦးကုလား၊ မွန္နန္းႏွင့္ သုေသာဓိတမဟာရာဇဝင္မ်ားအရ သိရသည္မွာ ဟံသာဝတီတြင္ ဗညားရံ (ဗညားရာံ/ဗညားရာမ)ႏွင့္ ညီေတာ္အေထြး ဒဂုန္စား ဗညားက်န္းတို႔ ပုန္ကန္ၾကေလ၏။ (ရာဇာဓိရာဇ္အရးေတာ္ပံုက်မ္းတြင္မူ ညီေနာင္ သံုးပါးဟု မဆိုပဲ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးသာျပကာ ဗညားဓမၼရာဇာသည္ ဗညားက်န္းဟုဆိုပါသည္။) ဟံသာဝတီတြင္ အခ်င္းခ်င္း မညီမညြတ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းကုိ အင္း၀ဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ သီဟသူ ၾကားရလွ်င္ အခြင့္ေကာင္း အခါေကာင္းကုိ ယူျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသုိ႔ စုန္ဆင္း၍ တုိက္ခိုက္ေလ၏။ အင္းဝတို႔က တုိက္လာလွ်င္ ညီေနာင္တုိ႔ ျပန္၍ ညီညြတ္ၾကသည္။ ဗညားဓမၼရာဇာသည္ ဗညားရံကုိ ဒဂုန္စားအျဖစ္ ေျပာင္းေပး၍ ဗညားက်န္းကုိ မုတၱမစားအျဖစ္ ေစလႊတ္သည္။ အင္းဝတပ္တို႔သည္ ပုသိမ္ႏွင့္ ဒလ(ယခု တြံေတး) တုိ႔ကို ေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ ဒဂုန္ကို ဆက္လက္ တိုက္ခိုက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း မဝင္ႏုိင္သျဖင့္ ၾကည္းေၾကာင္း၊ ေရေၾကာင္းျဖင့္ ဝုိင္းရံထား၏။ ယင္းသုိ႔ ဝိုင္းရံထားရာ၌ တစ္လခန္႔ ၾကာလတ္ေသာ္ ဒဂုန္စား ဗညားရံ မခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ စစ္ေျပျငိမ္းရန္ ကမ္းလွမ္းျပီးလွ်င္ ႏွမေတာ္ ရွင္ေစာပုကို ဆက္သလိုက္ေလသည္။

ဗညားရံသည္ ျပာသာဒ္သံုးေဆာင္ ေဆာက္ျပီးလွ်င္ ႏွမေတာ္ကို သီရိၾတိဘုဝနာဒိတ် ျပဝရအတုလ အဂၢမဟာ ဓမၼရာဇာဓိရာဇ မဟာေဒဝီ ဟူေသာ အမည္၊ မိဖုရားၾကီးတို႔၏ အေဆာင္အေယာင္ႏွင့္တကြ ကုိယ္လုပ္အမ်ဳိးသမီး သံုးက်ိပ္ အထိန္းအခ်ီ ခန္႔ရန္း၍ ေရႊေဝါႏွင့္ မြန္ ျမန္မာအမတ္ ဝုိင္းရံျပီးလွ်င္ သီဟသူမင္းထံသုိ႔ ပုိ႔ေလသည္။
သီဟသူလည္း မိမိေဖာင္ေတာ္ထက္မွ လက္လွမ္းဆီးၾကိဳကာ အင္းဝသုိ႔ ေဆာင္သြားသည္။ ရွင္ေစာပုသည္ အျပင္အလ်ာ အေရာင္အဆင္းေကာင္းျမတ္လွေသာေၾကာင့္ သီဟသူမင္း အလြန္ ေလးျမတ္ေတာ္မူေလသည္။

သုိ႔ရာတြင္ မြန္ရာဇာဝင္၊ ေပမူ၊ ပတ္လတ္ပံုႏွိပ္မူႏွင့္ ပီဒဗ်ဴ ရွမစ္တို႔ ျပန္ဆုိသည့္ ဟံသာဝတီမင္းဆက္ ရာဇဝင္မူမ်ားအရ သိရျပန္သည္မွာ ရွင္ေစာပုသည္ ဆံေတာ္ရွင္ ဒဂုန္ဘုရားသုိ႔ မၾကာခဏ ႂကြေရာက္ဖူးေျမွာ္ေလ့ ရွိသည္။ ထိုသုိ႔ အေစာင့္အေရွာက္ နည္းပါးစြာျဖင့္ ရွင္ေစာပုသည္ ဟံသာဝတီႏွင့္ ဒဂုန္သုိ႔ ဘုရားဖူးရန္ သြားလာေနေၾကာင္းကုိ အင္းဝဘုရင္ ၾကားသိရလွ်င္ မိမိအား ပမာမခန္႔၍သာ ထုိသုိ႔ အေစာင့္အေရွာက္ နည္းပါးစြာျဖင့္ သြားလာေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆျပီး ရွင္ေစာပုအား ဖမ္းယူရန္ မင္းနႏၵသူအား စစ္တပ္အင္အား လံုေလာက္စြာျဖင့္ ဒဂုန္အနီး ေတာစခန္း တေနရာသို႔ ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္။ ရွင္ေစာပုလည္း ဟံသာဝတီမွ ဒဂုန္သို႔ ဆံေတာ္ရွင္ဘုရား ဖူးေျမာ္ရန္ ဥပုသ္ေန႔တေန႔တြင္ ယခင္နည္းအတိုင္း ဆင္စီး၍ အေစာင့္အေရွာက္ နည္းပါးစြာျဖင့္ ထြက္ခြာလာရာ ဒဂုန္အနီးေတာစခန္းသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ လာေသာအခါ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည့္ မင္းနႏၵသူသည္ စစ္တပ္ျဖင့္ ဝုိင္းရံျပီးလွ်င္ ရွင္ေစာပုအား ဆင္ထက္မွ မဆင္းေစဘဲ အသာအၾကည္ အင္းဝသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္ ဟု ျဖစ္ေလသည္။ ထို အေၾကာင္းအရာႏွစ္ရပ္တြင္ ပထမအေၾကာင္းအရာမွာ ပိုမိုခိုင္လံုျပီး လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိေပသည္။

မည္သို႔ဆိုေစ ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝသုိ႔ ပါေတာ္မူခဲ့ရျပီးလွ်င္ အင္းဝဘုရင္၏ မိဖုရားၾကီးအျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္ကိုကား မြန္၊ ျမန္မာ ရာဇဝင္မ်ား အားလံုးက ေဖာ္ျပၾကေပသည္။
ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝတြင္ မိဖုရားၾကီးတပါးအျဖစ္ စံေနရလင့္ကစား မေပ်ာ္ပိုက္ေပ။ အင္းဝတြင္ သီဟသူႏွင့္ သံုးႏွစ္၊ မင္းလွငယ္ႏွင့္ သံုးလ၊ ကေလးေတာင္ညိဳမင္းနွင့္ ခုႏွစ္လ၊ မုိုးညွင္းမင္းတရားႏွင့္ သံုးႏွစ္ စုစုေပါင္း ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာခဲ့ေလသည္။ ထိုမွ်ေသာ ကာလပတ္လံုး မိဖုရားၾကီး၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို တပ္မက္ေမာျခင္း မရွိဘဲ မိမိ၏ေနရင္း ဟံသာဝတီ သုိ႔သာ ျပန္လုိလွ၍ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္ကာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ အလုပ္တို႔ကုိသာ ေဆာင္ရြက္ေနလိုစိတ္ ျပင္းျပေနခဲ့ေလသည္။

ဟံသာဝတီတြင္ ရွင္ေစာပုရွိစဥ္က သားအမွတ္စားခဲ့၍ ရဟန္းျပဳေပးခဲ့ေသာ ပိဋကဓရ မည္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ မယ္ေတာ္ၾကီးအလား ေက်းဇူးၾကီးလွေသာ ရွင္ေစာပု ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိေရးကို ေတြးေတာအားထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ပိဋကဓရသည္ ရွင္သာမေဏ ဘဝကပင္ ပုဂံသုိ႔ သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ငါးႏွစ္မွ် သင္ၾကား တတ္ေျမာက္ခဲ့၍ ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ မြန္၊ ဗမာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ တရားဓမၼ ေဟာၾကားရာတြင္ အလြန္ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ ပိဋကဓရသည္ ရွင္ေစာပုအား ကူညီႏိုင္ရန္ ဓမၼဥာဏဘဲြဲဲ႔ အမည္ရွိ အျခားမြန္ရဟန္းတစ္ပါးႏွင့္ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာျပီးလွ်င္ အင္းဝသုိ႔ ႂကြလာခဲ့ၾကေလသည္။ အင္းဝသို႔ေရာက္လွ်င္ ထိုရဟန္းတို႔ တရားေဟာ အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ကာလသည္ မုိးညွင္းမင္းတရား လက္ထက္ သကၠရာဇ္ ၇၉၁ ခုႏွစ္ျဖစ္ေပသည္။

ပိဋကဓရတို႔ ေရာက္လတ္လွ်င္ ရွင္ေစာပုသည္ ထိုရဟန္းတို႔ႏွင့္ လွ်ိဳ႔ဝွက္စြာ အဆက္အသြယ္ျပဳလ်က္ ဟံသာဝတီသုိ႔ ထြက္ေျပးရန္ စီစဥ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိဖုရားၾကီးသည္ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ခ်ိပ္ရည္ျဖင့္ ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးကို ေသာက္ေလလွ်င္ ဝမ္းက အနီအဝါ ေသြးဝမ္းမ်ား က်လတ္သည္။ အထိန္းေတာ္မ်ားလည္း စိုးရိမ္စြာျဖင့္ မင္းၾကီးအား သံေတာ္ဦး တင္၏။ ေရာဂါကူးစက္မည္ စိုး၍ ရွင္ေစာပုအခန္းသုိ႔ နန္းတြင္းသူမ်ား မဝင္လိုၾကဘဲ ေရွာင္ရွားေနၾကသည္။ ရွင္ေစာပုလည္း မိမိေဝဒနာၾကီးစြာ ခံစားေနရသျဖင့္ ကံမကုန္မီ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏတို႔၏ တရားေတာ္တို႔ကုိ နာၾကားလိုသည္ ဟု ေလွ်ာက္သည္။
မင္းၾကီးလည္း ယံုၾကည္၍ ရဟန္းႏွစ္ပါးအား အခ်ိန္မေရြးပင္ ထြက္ခြင့္ေပးသည္။ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳထားသည့္ေန႔တြင္ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏတုိ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးလည္း သိကၡာခ်၍ သာမေဏအျဖစ္ျဖင့္ ေနၾကသည္။ ထိုညဥ္႔သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ အဝတ္အစား ေသတၱာၾကီးတလုံးအတြင္းသို႔ ရွင္ေစာပုအား ဝင္ေစ၍ အဝတ္အထည္မ်ားျဖင့္ ဖံုးကြယ္ကာ ရဟန္းႏွစ္ပါးတို႔က ေသတၱာကို တဖက္စီဆြဲလ်က္ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္သည္။ နန္းေတာ္တံခါးေစာင့္မ်ား ေမးလွ်ုင္ ရွင္ေစာပု လွဴလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားဟု ဆိုသျဖင့္ မည္သုိ႔မွ် ရွာေဖြျခင္း မျပဳဘဲ လႊတ္လိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ျမိဳ႕အေနာက္ လံုးေတာ္ေပါက္မွ ထြက္ကာ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ရဟန္းႏွစ္ပါးႏွင့္ တကာႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရွင္ေစာပုအား ေလွေပၚတင္ျပီးေသာ္ ဟံသာဝတီသို႔ စုန္ေျပးေလသည္။

မိုးညွင္းမင္းတရားသည္ အမတ္ၾကီးအား ေလွာ္ကားငါးစင္းႏွင့္ လက္ျပည့္ေလွာ္၍ လိုက္ေစေသာ္လည္း မေတြ႔ရေခ်။ ရွင္ေစာပုတုိ႔လူစုသည္ ေန႔တြင္ ေတာအတြင္း၌ ပုန္း၍ ညဥ့္အခါတြင္သာ စုန္ဆင္းၾကသည္။ မုိးညွင္းမင္းတရားလည္း ရွင္ေစာပုသည္ အင္းဝ၌ မေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ ေျပးေလသည္ကို ဆင္ျခင္မိ၍ ရွိေစေတာ့ဟုဆုိကာ ဟံသာဝတီအေရာက္ လိုက္လံ တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟံသာဝတီျပည္၌ ဗညားရံ ထီးနန္းစိုးစံေနသည္။ ဗညားရံသည္ ႏွမေတာ္ ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာရွိ၍ နန္းတြင္း၌ အိမ္ေဆာက္ေနေစသည္။ ရွင္ေစာပုသည္ ဟံသာဝတီျပည္သို႔ ျပန္ေရာကျ္ပီးေနာက္တြင္ ပိဋကဓရႏွင့္ ဓမၼဉာဏတို႔အား ရဟန္းသိကၡာ အသစ္ျပန္တင္ေပးျခင္း၊ ရဟန္းႏွစ္ပါး သီတင္းသံုးရန္ ေက်ာင္းတေဆာင္ ေဆာက္ေပးျခင္း၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ အမ်ားအျပား ဆြမ္းကပ္လွဴျခင္းစေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အမ်ားအျပားကို ျပဳလုပ္ေလသည္။

သကၠရာဇ္ ၈ဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ ဗညားရံ လြန္ေလရာ ရွင္ေစာပု၏ သားေတာ္ ဗညားဗရူး နန္းတက္သည္။ ဗညားဗရူး လုပ္ၾကံခံရေသာေၾကာင့္ လြန္ျပန္ေသာ္ ရွင္ေစာပု၏ ေမာင္ေတာ္ျဖစ္ေသာ ဗညားက်န္းသည္ ထီးနန္းရုိက္ရာကို ဆက္ခံသည္။ (မြန္မူတြင္ ဗညားက်န္းေထာဟုဆိုသည္။) ဗညားက်န္းလည္း နန္းသက္ မၾကာရွည္ေခ်။ ဗညားက်န္း လြန္လွ်င္ ဗညားရံ၏ သားေတာ္ လိတ္မြတ္ေထာ္ (မေမာဟ္ထာဝ္ ရွင္ေစာပု၏ တူေတာ္) နန္းတက္၍ မင္းက်င့္တရားႏွင့္မညီသျဖင့္ မႈးမတ္တို႔လုပ္ၾကံရာ ေျခာက္လမွ်သာ နန္းစံရေလသည္။ (မြန္မူတြင္ ခုႏွစ္လဟုဆိုသည္။)

မင္းေမာ္ေဓာ ဟုလည္း ေခၚတြင္ေသာ လိတ္မြတ္ေထာ္၏ ထီးနန္းရိုက္ရာကို အရီးေတာ္ ရွင္ေစာပုက ၈၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ဆက္ခံ၍ ဟံသာဝတီျပည္ၾကီးအား အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သည္။ နန္းတက္သည့္အခါတြင္ သက္ေတာ္ ၆ဝ နီးပါးခန္႔ရွိျပီျဖစ္ရာ ရွင္ေစာပုသည္ ဗညားေထာ (ဗညားထာဝ္) သုိ႔မဟုတ္ မင္းအို ဟူေသာ အမည္ကုိ ခံယူေလသည္။ ဘုရင္မႀကီးအား ျပည္သူျပည္သားတို႔က ၾကည္ျဖဴႏွစ္လိုၾကသည္တေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ အထက္တြင္ အင္းဝတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခုိက္ေနၾက၍တေၾကာင္း ဘုရင္မၾကီး လက္ထက္တြင္ ဟံသာဝတီသည္ စစ္မက္ေဘးမွ ကင္းလြတ္ေန၍ ေအးခ်မ္း သာယာေနေလသည္။

ေနာက္ဆက္တြဲ

ရွင္ေစာပုသည္ ဘာသာေရးတြင္သာ ထက္သန္သူျဖစ္ကာ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ မ်ားစြာ စိတ္အားထက္သန္လွသူ မဟုတ္ေခ်။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္အား ဥာဏ္ေတာ္ တိုးျမွင့္ကာျပဳျပင္ပူေဇာ္သည္။ ဘ၀၏ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားတြင္ မိမိအား ဟံသာ၀တီသို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေက်းဖူးျပဳခဲ့သည့္ ရဟန္း ႏွစ္ပါးအနက္မွ ဓမၼဉာဏအား လူ၀တ္လဲေစျပီး သမီးေတာ္ မိတကာတင္ႏွင့္ လက္ဆက္ေစသည္။

ထို႔ေနာက္ ဓမၼေစတီဘြဲ႔ျဖင့္ အိမ္ေရွ႕အရာေပးကာ ကိုယ္စားအျဖစ္ တိုင္းေရးျပည္ရြာ ကိစၥမ်ားကို လႊဲအပ္ေလသည္။ မိမိမွာမူ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေျခေတာ္ရင္းတြင္သာ တရားဓမၼမ်ားကို ေလ့လာအားထုပ္ျပီးေနသည္မွာ နတ္ရြာစံသည့္ အခ်ိန္အထိပင္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရင္မၾကီးရွင္ေစာပု၏ အုတ္ဂူကို ေရႊတိဂံုဘုရားအနီးတြင္ တည္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္ေစာပု လြန္လွ်င္ သားမက္ေတာ္ ဓမၼေစတီမင္း နန္းတက္ကာ ဟံသာ၀တီထီးနန္းကို စိုးစံသည္။ ထိုမင္းသည္လည္း ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ သာႆနာေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ျပဳျပင္ေရးမ်ားကို အင္တိုက္အားတိုက္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္အတြက္ အလြန္ထင္ရွားသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ဇရာလည္းေထာင္းလာျပီျဖစ္၍ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ စိတ္မထက္သန္ေခ်။ ထုိ႔ျပင္ ပင္ကိုယ္ကပင္ တရားဓမၼ အလွဴဒါနတို႔၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟံဟာဝတီ ထီးနန္းအား သင့္ေတာ္သူတဦးကို လႊဲအပ္လုိသည္။ လႊဲအပ္ခံႏိုင္မည့္သူကို ဆင္ျခင္ေရြးခ်ယ္ေသာအခါ ပိဋကဓရ ရဟန္းသည္ ဉာဏ္ပညာ အလိမၼာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ အျခားသူတပါးတုိ႔ မျပဳဝံ့ေသာ အမႈကို ျပဳကာ မိမိအား အင္းဝမွ ဟံသာဝတီအေရာက္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိ႔ျပင္ ပိဋကဓရ၏ ေက်းဇူးသည္ မိမိအေပၚ၌ ၾကီးမားခဲ့ျခင္းတို႔ကို ေထာက္ထား၍ ပိဋကဓရအား ထီးနန္းလႊဲအပ္ရန္ မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္ တိုင္ပင္သည္။ မွဴးမတ္တို႔က သေဘာမၾကိဳက္ညီ ရွိၾကလွ်င္ လူအမ်ား ေက်ာ္နင္းသည့္ တံတားသစ္သားတိုင္ကို ထုထားသည့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္အား ရုပ္ပြားေတာ္ျဖစ္လာသည့္အခါ ယုတ္ညံ့သည့္အသားျဖင့္ ထုထားသည့္အျပစ္ကို ပမာဏမထားၾကံဘဲ ရွိခိုးပူေဇာ္သည့္ ပံုပမာကိုေဆာင္၍ ထိုနည္းတူစြာ ဆင္းရဲသား မုဆိုးမသားျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုန္းပညာ လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ပိဋကဓရ ဘိကၡဳအား မိမိက ဘုရင္အျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းကို မွဴးမတ္တို႔ ၾကည္ျဖဴေလေအာင္္ ဘုရင္မၾကီး ေဆာင္ရြက္သည္ဟု ဆိုေလသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ပိဋကဓရ ဘိကၡဳအား လူထြက္ေစျပီးလွ်င္ သမီးေတာ္ မိပကာေထာ္ႏွင့္ (မိပၠ’ထဝ္) ႏွင့္ စံုဖက္ေပး၍ အိပ္ေရွ႕အရာႏွင္းသည္။ ၈၂၁ ခုႏွစ္တြင္မူ သမက္ေတာ္အား ဟံသာဝတီ ထီးနန္းကို လႊဲအပ္ေလသည္။ သမက္ေတာ္ကား ဓမၼေစတီမင္းဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ရာမာဓိမတိမင္းဟူ၍ လည္းေကာင္း ထင္ရွားေလသည္။

မင္းအိုဘဲြ႔ခံ ဘုရင္မၾကီးသည္ ကုသိုလ္ဒါနျပဳေရး၌ စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သည့္အတိုင္း တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ေနစဥ္တြင္လည္း ကုသိုလ္ဒါနမ်ား ျပဳခဲ့သည္။ ထိုကုသုိလ္ေတာ္မ်ားအနက္ က်ိဳက္မေရာ(က်ာက္မရဟ္) ဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရားၾကီး၌ အလွဴဒါန ျပဳခဲ့ေၾကာင္းကို ထိုဘုရားၾကီး၌ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေက်ာက္စာႏွစ္ခ်ပ္ ကမၺည္းထိုးေစခဲ့သည္။ ထုိေက်ာက္စာလာ အေရးပါေသာ အခ်က္မ်ားကား ဆင္ျဖဴရွင္ ဗညားဦး၏ ေျမးေတာ္ သူ႔ရွင္ဗညာထာဝ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၁၇ ခုႏွစ္တြင္ က်ဳိက္မေရာဘုရား၌ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျပဳေၾကာင္း၊ မိမိ၏ အလွဴဒါန၌ ဝုိင္းဝန္း ကူပံ့သူမ်ားအား ၾကီးပြားခ်မ္းသာၾကေစရန္ ေလးနက္စြာေမတၱာပို႔၍ ဆုေတာင္းျပီးလွ်င္ မိမိ၏ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈတို႔ကို ဖ်က္ဆီးသူမ်ားအား က်ိန္ထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။

က်ိဳက္မေရာဘုရားတြင္သာမက အနီးအနားရွိ ေကာ့ဗိန္း(အုိးသည္ကုန္း) ေက်ာက္ေတာင္ဂူ၊ ဓမၼသတ္ဂူ၊ ခရုံဂူ၊ ေကာ့ဂြမ္းဂူႏွင့္ ဖားကပ္ဂူ အစရွိသည့္ ဂူဘုရားမ်ားတြင္ ခရစ္ ၁၅ ရာစုႏွစ္ အတြင္း ထုလုပ္ထားေသာ ေရွးေဟာင္းပန္းပုလက္ရာမ်ား ပါရွိသည္ကို ေထာက္ရႈ၍ က်ဳိက္မေရာ အနီးတဝိုက္ရွိ အထက္ပါဘုရားမ်ားသုိ႔လည္း ရွင္ေစာပု ေရာက္ရွိျပီးလွ်င္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား ျပဳခဲ့ေသးသည္ဟု ယူဆႏိုင္ေလသည္။

ရွင္ေစာပုသည္ သမက္ေတာ္အား ထီးနန္းလႊဲအပ္ျပီး ေနာက္တြင္ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳေရးကိုသာ လုံးလံုးလ်ားလ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဟန္ တူေပသည္ ပဲခူး(ဗဂုိး) ဘုရားခုနစ္ဆူ မြန္ေက်ာက္စာအရ ေရွးဟံသာဝတီျပည့္ရွင္ မဟာတိႆမင္းၾကီး၏ မိဖုရား သုဘဒၵါေဒဝီ (ဘျဒေဒဝီ) တည္ထားခဲ့ေသာ ဘုရားခုနစ္ဆူတို႔ ပ်က္စီးယို ယြင္းေနသည္ကို ဒါန သီလ၊ သမာဓိပညာႏွင့္ ျပည့္ စံုေသာ ရွင္ေစာပုမင္းသမီးသည္ မင္းက်င့္တရား ၁ဝ ပါးကို ေစာင့္ထိန္းေသာ သမက္ေတာ္ ရာမာဓိပတိမင္းႏွင့္ အတူတကြ ထုိပ်က္စီးယိုယြင္းေသာ ဘုရားခုနစ္ဆူတုိ႔ကို ခိုင္ခံ့စြာ ျပန္လည္မြမ္းမံသည္။

သကၠရာဇ္ ၈၃၂ ခုႏွစ္ တပုိ႔တြဲလဆန္း ၁ ရက္ေန႔တြင္ ဓာတ္ေတာ္ေဟာင္းသစ္မ်ားႏွင့္ တကြ ရတနာခုနစ္ပါးတို႔ကို ဌာပနာသည္။ ျပဳေသာကုသိုလ္အဖို႔ကုိ သတၱဝါေပါင္းအား အမွ်ေပးေဝ၍ ထိုကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ျပီးလွ်င္ ထိုေကာင္းမႈသည္ သဗၺညဳတဉာဏ္အတြက္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္းထားေလသည္။ ရွင္ေစာပု၏ ဘဲြဲ႔ေတာ္ကို ယင္းေက်ာက္စာတြင္ "ၿ၈ီႀတိဘုဝနာဒိတ် ျပ၀ရ ဓမၼေဇၾတ ေလာက်နာထျပဝရ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇာေဒဝီ" ဟု ကမၺည္းထိုးထားေလရာ အျခားေက်ာက္စာမ်ားတြင္ ပါရွိသည့္ဘဲြဲ႔ထက္ ျပဝရ ပုိ၍ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ပဲခူး (ဗဂိုး) ခရုိင္ ဘုရားၾကီးရြာရွိ ဘုရားၾကီးကို ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔ ျပဳျပင္ မြမ္းမံြခဲ့ေၾကာင္းကို ရွင္ေစာပုလြန္ျပီးသည့္ေနာက္ ၈၄၈ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆုတ္ ၃ရက္ တနဂၤေႏြေန႔၌ ေရးထိုးခဲ့ေသာ ဘုရားၾကီးေက်ာက္စာမ်ားအနက္ ဘုရားၾကီးေက်ာက္စာသည္ အစံုလင္ဆံုးႏွင့္ အရွည္လ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ေက်ာက္စာကို စီကံုးေရးသားသူ အမည္ႏွင့့္ ေက်ာက္စာထုသူ ေက်ာက္ဆစ္သမား၏ အမည္ကိုပါ ေဖာ္ျပထားသည္။
ေက်ာက္စာပါ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္တြင္ ဂဝံမတိေထရ္သည္ ေရွးဘဝက ညီေတာ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ သထံုဘုရင္ သီရိမာေသာက (သီဟရာဇာ) မင္းထံ ၾကြေရာက္ေၾကာင္း၊ သီရိမာေသာကမင္း၏ ေလွ်ာက္ေတာင္းပန္ခ်က္ အရ ဂဝံပတိေထရ္က ျမတ္စြာဘုရားအား သထံုျပည္သို႔ ပင့္ေဆာင္၍ ျမတ္စြာဘုရား ၾကြလာသည္။
သထံု (သုဓမၼဝတီ> သုဓမၼ>သုဓမ္> သုဓုိမ္> သဓီု> သထံု)ျပည္ရွိ ရေသ့ေျခာက္ပါးတို႔အား ဆံေတာ္ ဓာတ္တဆူစီ ေပးသနားခဲ့၍ သီရိမာေသာကမင္းကိုမူ ဆံေတာ္မေပး၊ ေနာက္ ၃၇ ႏွစ္ၾကာ၍ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသည့္ အခါ၌သာ သြားေတာ္ဓာတ္တဆူကို ဂဝံပတိေထရ္က သီရိမာေသာကမင္းထံ ေဆာင္က်ဥ္းေပးလိမ့္မည္။ ထိုသြားေတာ္ဓာတ္တဆူမွ ၃၃ ဆူပြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ (သကၠတ-ဝ်ာေဒဝ>ဗ်ာေဒသ္> ပါဠိတြင္ ဗ်ာဒိတၱဟူ၍လံုးဝမရွိပါ) ေပးခဲ့ေလသည္။

သံုးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ၾကာ၍ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ျပဳလွ်င္ သြားေတာ္ဓာတ္ကို သီရိမာေသာကမင္း ရရွိသည္။ ဓာတ္ေတာ္ ၃၃ ဆူပြား၍ ေစတီ ၃၃ ဆူတည္ျပီးလွ်င္ ဌာပနာသည္။ ထိုမင္းနတ္ရြာစံ၍ ကာလရွည္ၾကာေသာ္ ေစတီမ်ားပ်က္စီးယိုယြင္းသည္။ ထိုေစတီမ်ားကို ရာဇာဓိရာဇ္မင္း လက္ထက္ကလည္း ျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ယခု ရွင္ေစာပု လက္ထက္တြင္ ရွင္ေစာပုနွင့္ သမက္ေတာ္တို႔က ျပန္လည္တည္ထားေၾကာင္းကို စာေၾကာင္း ၆၃ ေၾကာင္းျဖင့္ ေရးထုိးထားေလသည္။

ထို႔ျပင္ သထံုခရုိင္ ေတာင္စြန္းေကလာသ ေတာင္ေပၚ၌ သကၠရာဇ္ ၈၄၈ ခုႏွစ္ တပို႔တဲြလဆန္း (၁)ရက္ ဗုဒၶြဟူးေန႔၌ ေရးထိုးေသာ မြန္ေက်ာက္စာအရ ေက်ာက္စာ၌ ေငြေတာင္ဟုေခၚေသာ ေကလာသေတာင္ရွိ ေစတီေတာ္ကို ရွင္ေစာပုႏွင့္ သားမက္ေတာ္တို႔ ျပဳျပင္မြမ္းမံေၾကာင္း၊ ထုိေငြေတာင္ရွိ ေစတီသည္ သီရိမာေသာကမင္းရရွိသည့္ သြားေတာ္ဓာတ္အစစ္ ကိန္းဝပ္ရာေစတီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုေစတီေတာ္ကို ဟံသာဝတီမင္းအဆက္ဆက္တို႔ ျပဳျပင္မြမး္မံေၾကာင္း၊ ေစတီအနီးတြင္ ရွစ္ေျမွာင့္ ပံုသဏၭာန္ သိမ္ေတာ္ၾကီးတေဆာင္ကုိလည္းေကာင္း၊ ေကလာသ ဘုရားေစတီအတြက္ ဝတၱက လယ္ယာေျမတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ သားႏွင့္အမိ မင္းႏွစ္ပါးက လွဴဒါန္းေၾကာင္းမ်ား ပါရွိေလသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ေက်ာက္စာမ်ားအရ ရာမည ေဒသရွိ ပဲခူး(ဗဂိုး) ခရုိင္ႏွင့္ သထံုခရုိင္အတြင္း၌ ဘုရင္မၾကီး ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔သည္ ေရွးေဟာင္ေစတီေတာ္မ်ားစြာတို႔ကို ျပန္လည္တည္ထား မြမ္းမံခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။

ဘုရင္မၾကီး ရွင္ေစာပု အမ်ားဆုံး ျပဳျပင္မြမ္းမံ၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အမ်ားဆံုး ျပဳခဲ့သည္ဟု ယူဆရေသာ ေစတီေတာ္မွာ ဒဂုန္ (ရန္ကုန္)ျမိဳ႕ရွိ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီးေပတည္း။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ေရႊတိဂံုဆံေတာ္ရွင္ ေစတီၾကီးအား အလြန္တရာ ၾကည္ညိဳလွ၍ ထိုေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ သဒၶြါတရား ထက္သန္လွစြာျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳသည္။ သမက္ေတာ္အား ထီးနန္းလႊဲအပ္ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဒဂုန္ျမိဳ႔သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းစံျမန္းသည္။

ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီး၏ အေရွ႔ဘက္ေစာင္းတန္း အလယ္ပစၥယာတြင္ သကၠရာဇ္ ၁၂၄၁ခုႏွစ္ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈ဝ) တြင္ ေက်ာက္စာဌာနမွ တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိေသာ ပါဠိဘာသာ၊ မြန္ဘာသာ ျမန္မာဘာသာတို႔ျဖင့္ ေရးထိုးထားသည့္ ေက်ာက္စာတိုင္ သံုးတိုင္ရွိသည္။ ထုိေက်ာက္စာမ်ားတြင္ ဘုရင္မၾကီး ရွင္ေစာပုနွင့္ သမက္ေတာ္တုိ႔သည္ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ ေစတီအား မည္ကဲ့သုိ ဉာဏ္ေတာ္ျမွင့္တင္၍ မည္ကဲ့သုိ႔ ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ပံုမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထိုမြန္ေက်ာက္စာတြင္ မြန္ကို(ရၼန္=ရမန္) ဟုေရးထိုးခဲ့ပါသည္။ မြန္တုိင္းဌာန ရာမညေဒသ၏ မင္းအဆက္ဆက္ တုိ႔သည္ ေစတီေတာ္ၾကီးကို အစဥ္အဆက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ၾကသည္။
ထိုေနာက္ ရွင္ေစာပုႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔သည္ သမက္ေတာ္မင္းျပဳေသာ ကာလအတြင္း သားႏွင့္အမိတို႔ စစ္သည္ဗိုလ္ပါအေပါင္း ျခံရံလ်က္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္း၌ ၾကြေရာက္ စံျမန္းျပီးလွ်င္ ၾကီးစြာေသာ အလွဴဒါနျပဳၾကသည္။
ေစတီေတာ္ပတ္လည္ရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႏွင့္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းမ်ားကုိ ဂဝံေက်ာက္တံုးၾကီးျဖင့္ ဖို႔ေစသည္။ ျမင့္ေသာ ကုန္းေျမကို ညီညာေစရန္ တူးညွိေစသည္။ အျပင္ဘက္တို႔တြင္ ဂဝံေက်ာက္တံုးမ်ားျဖင့္စီေစသည္။ ေစတီကိုခံေသာ ပစၥယာေပၚတြင္ ေက်ာက္ထီးမ်ားျပဳလုပ္၍ ေရႊခ်သည္။ ပန္းတင္ခံုပစၥယာကို ခါးဖြဲ႔၍ ေက်ာက္ျဖင့္ျပီးေသာ ဆီမီးအိမ္တုိ႔ျဖင့္ ပတ္လည္စီထားသည္ စသည္ျဖင့္ ေရႊတိဂံုေက်ာက္စာ၌ ဆံေတာ္ရွင္အား အထူးတလည္ မြမ္းမံပံု မ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။

ဘုရင္မၾကီးသည္ ဒဂုန္ဆံေတာ္ရွင္ျမတ္ကို အလြန္တရာၾကည္ညိဳေတာ္မူသျဖင့္ မိမိ၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေရႊ ၂၅ ပိႆာကုိ မ်က္ပါးခတ္ျပီးလွ်င္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴေတာ္မူသည္။ ျမိဳ႔သူ၊ ျမိဳ႔သား တို႔ကလည္း ေရႊပိႆာခ်ိန္ ၅ဝ မွ်ကို ကူ၍ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ဘုရင္မၾကီးသည္ ေၾကးခ်ိန္ ၁၇ဝဝ ပိႆာရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးတစ္လံုးကိုလည္း သြန္းလုပ္ လွဴဒါန္းသည္။
ေစတီေတာ္ၾကီးအတြက္ နယ္ေျမေလးရပ္ လွဴေတာ္မူရာ ထိုနယ္ေျမေလးရပ္မွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။

-ေစတီေတာ္မွ အေရွ႕လားေသာ္ က်ဳိက္ကနက္ ဘုရားအထိ
-အေနာက္လားေသာ္ က်ဳိက္ေျမာင္းဘုရားအထိ
-ေျမာက္လားေသာ္ က်ိဳက္မိုးရပ္အထိ

ေတာင္လားေသာ္ က်ဳိက္ႏုတ္ဘုရား (အခ်ဳိ႔က က်ဳိက္သုတ္ဟုလည္း ဆိုသည္) အထိဟူ၍ သတ္မွတ္၍ ဘုရားၾကီး၏ ဝတၱကေျမအျဖစ္ လွဴေတာ္မူသည္။ ထို႔ျပင္ ဘုရားၾကီး ရင္ျပင္ေတာ္အျပည့္ ေက်ာက္ျပားခင္းသည္။ ရင္ျပင္ေတာ္အဆံုး ပတ္လည္တြင္ မဟာရံတံတုိင္းခုနစ္ထပ္ ျပဳလုပ္၍ တံတုိင္းမ်ား အၾကားတြင္ အုန္းပင္၊ ထန္းပင္၊ ေပပင္၊ သရက္ ပိႏၷဲ၊ ကံ့ေကာ္ စသည့္ အပင္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို စုိက္ေစသည္။ တံတုိင္းေအာက္ဆင့္ ေစတီပတ္ဝန္းက်င္တြင္္ ဇရပ္ၾကီးမ်ားကို ေဆာက္လုပ္ေစေလသည္။

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္တြင္ ဘုရင္မၾကီး လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈ၊ အလွဴဒါနမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေစတီေတာ္ၾကီးမ်ား၏သမိုင္းနွင့္ မြန္သမိုင္းတို႔၌ ေဖာ္ျပသည္မွာ ရွင္ေစာပုသည္ ေစတီေတာ္ၾကီးတြင္ ထီးျဖဴေလးစင္း၊ ေရႊသပိတ္ေလးလံုး၊ ေရႊပန္းကန္ ေလးလံုး (ပန္းကန္တလံုးလွ်င္ ဆန္တတင္းခ်က္ ဝင္သည္။) ေငြပန္းကန္ရွစ္လံုး၊ ေရႊဇြန္းေလးစင္း၊ ေငြဇြန္းရွစ္စင္း၊ (ဇြန္းတစင္းလွ်င္ ဆန္တစလယ္ခ်က္ ဝင္သည္။) ဆြမ္းသင္ပုတ္ေတာ္ ၄၄ ခြက္၊ ေရအုိးၾကီးေလးလံုး၊ ေထြးအင္ေလးလံုး၊ ကုလားစည္ေလးလံုးႏွင့္ ေစာင္းတန္းမုခ္ ေလးဘက္ေလးေဆာင္တို႔ကို လွဴဒါန္းခဲ့သည္။

ထုိ႔ျပင္ ေစတီေတာ္ၾကီး၏ ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္ရြက္ရန္ တံခါးေစာင့္၊ တံျမက္လွဲ၊ ပန္းတင္သမား၊ ဆီမီးခြက္ထြန္းသမား စသည္တို႔ကိုလည္း လွဴထား၍ ေစတီေတာ္ၾကီးအား မြမ္းမံျပဳျပင္ရန္ ပန္းထိမ္ဖိုေလးဖိုႏွင့္ ပတ္ဝုိင္းေလးဝုိင္းကိုလည္း ထားရွိသည္။ ဘုရင္မၾကီးသည္ ေစတီေတာ္ၾကီးအတြက္ ထိုမွ် ျပည့္စံုလံုေလာက္စြာ လွဴဒါန္းထားျပီးလွ်င္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းလည္း ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္တည္သည္။ အေနာက္ဘက္ ေစာင္းတန္းမွ ကုန္းေပၚသို႔တက္၍ ဆံေတာ္ရွင္ေစတီေတာ္ၾကီးကို ၾကည္လင္သဒၶါႀကီးမားစြာျဖင့္ ဖူးေျမာ္ ၾကည္ညိဳေလ့ ရွိေပသည္။

ဘုရင္မၾကီး ရွင္ေစာပုသည္ သကၠရာဇ္ ၈၃၄ ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ ၇၉ နွစ္တြင္ ဒဂုန္ျမိဳ႔၌ စံေနစဥ္ ကံကုန္သည္။ ျပည္ေထာင္စု ျမမာရာဇဝင္တေလွ်ာက္တြင္ တစ္ပါးတည္းေသာျပည္ၾကီးရွင္ ဘုရင္မၾကီးေပတည္း။

ခမည္းေတာ္၊ ေမာင္ေတာ္၊ သားေတာ္၊ တူေတာ္ႏွင့္ သမက္ေတာ္တို႔သည္ မင္းခ်ည္းႏွင္နွင္ျဖစ္ၾက၍ ကိုယ္တိုင္လည္း တခ်ိန္က အင္းဝဘုရင္ေလးပါး၏ မိဖုရားအဆက္ဆက္ တင္ေျမွာက္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ ထူးျခားသည့္ မဟာေသြး မဟာဆီ တစ္ပါး ျဖစ္ေပသည္။

ဘုရင္မၾကီး ဒဂုန္တြင္ စံျမန္းစဥ္က ဘုုရင္မၾကီး၏ စံအိမ္ေတာ္သည္ ေရႊတိဂံုအေနာက္ဘက္ရွိ စစ္တပ္ေနရာျဖစ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရေၾကာင္း ေရႊတိဂံုသမိုင္းတစ္ေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပသည္။

ေရႊတိဂံုဆံေတာ္ရွင္ျမတ္၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္၌ ျမိဳ႕နန္းတည္၍ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ စံအိမ္ေတာ္၌ အသက္ထက္ဆံုး ေနထိုင္ျပီးလွ်င္ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းကာ တရားဘာဝနာ စီးျဖန္းေလ့ရွိသည္။ ေရႊေတာင္ၾကီးပမာ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းႏွင့္ တင့္တယ္သပၸာယ္စြာ ရွိေနေသာ ဆံေတာ္ရွင္ေစတီၾကီးကို ဇရာေရာဂါ ဖိစီး၍ ဇိဝိေျႏၵခ်ဳပ္လုဆဲခါနီးအထိ သမာဓိ တည္စြာျဖင့္ အာရုံျပဳကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏုိး ရွိခိုးလ်က္ပင္ ကံေတာ္ကုန္သည္ ဟု ဆိုၾကေလသည္။

ဘုရင္မၾကီး နတ္ျပည္စံလြန္ေသာအခါတြင္ အေလာင္းေတာ္ကို ဟံသာဝတီသုိ႔ ျပန္မယူဘဲ ဘုရင္မၾကီး ေပ်ာ္ေမြ႔သည့္ ဒဂုန္(ရန္ကုန္) တြင္ သျၤဂိဳဟ္ခဲ့သည္။

ဒဂုန္ျမိဳ႕ ေျမနီကုန္း ရဲတပ္စခန္းႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းအၾကားတြင္ ရွင္ေစာပုကုန္းဟု ယေန႔တုိင္ေခၚေဝၚေနၾကေသာ အရပ္ရွိရာ ထိုအရပ္သည္ ရွင္ေစာပု၏ သခၤ်ဳိင္းေတာ္ ရွိရာအရပ္ဟု ယူဆၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ၀င္ဆာလမ္းကိုလည္း ရွင္ေစာပုလမ္းဟု ယေန႔တုိင္ မည့္ေခၚေလသည္။

ဘုရင္မၾကီး အသံုးျပဳခဲ့သည္ဟုဆိုေသာ ေရႊေခါင္းေဆာင္းတစ္ခုကို လန္ဒန္ျမိဳ႕ဝိတိုရိယႏွင့္ အယ္လဗတ္ျပတုိက္ၾကီးတြင္ ယေန႔တုိင္ ျပသထားေလသည္။

source: myanmarsite- shinsawpu

အာဖရိက ရဲ႔ပထမဦးဆံုးဗုဒၵဘာသာ

အာဖရိကတိုက္၊ ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံငယ္ေလးက ခရစ္ယာန္မိသားစုမွာ Steven ကို၁၉၆၆-ခုႏွစ္က ဖြားျမင္ခဲ့တာပါ။ သူဟာ ငယ္ငယ္က ဘာသာတရားဆိုလို႔ ခရစ္ယာန္နဲ႔အစၥလာမ္ ၂-ခုတည္းသာရွိတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာပါ။ ၁၀ ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ
အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ေဂါတမ ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုနာမည္ေလာက္သာ ၾကားဖူးခဲ့သူပါ။ အ႐ြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ သူဟာအိႏၵိယႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးရဟန္းေတာ္ ၂-ပါးနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဝါဒကို အနည္းငယ္
ေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီး ၂-ပါး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ဗုဒၶဝါဒကိုဆက္လက္ေလ့လာဖို႔ သိပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူက
တိဗတ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလိုင္းလားမားရွိရာကို သြားေရာက္ အ႐ိုအေသေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေလ့လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြမ်ားတဲ့ ေဒသတစ္ခုမွာ
ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရကူး နည္းျပလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဝဟာအတိုင္းအတာတစ္ခုျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ
ေလာကီဥစၥာျပည့္စံုမႈေတြ မွာ ဘယ္လိုမွ မေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းလက္ရွိအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အမိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။

မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက သူ႔ကို ခရီးေဆာင္အိပ္ႀကီးသယ္ေဆာင္ၿပီး ျပန္လာမဲ့ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး သမားႀကီးအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ။သူ႔ကိုတကယ္ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္ေတြနဲ႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္၊ ေရးကူးရာမွာ
သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြသယ္လာတဲ့ ဆံပင္ရိတ္ထားတဲ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ေရကူးစရာ ပင္လယ္မရွိ တရားေဆြးေႏြးစရာဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံကို ဒါေတြသယ္လာတယ္ ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းေနၾကတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံက ျပည့္စံုတဲ့ ဘဝကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိဳ႕က မင္းစိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕လား ဆရာဝန္ျပပါလားလို႔ ေနာက္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္တရားအားထုတ္နဲ႔သာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနခဲ့တယ္။ (သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာသူအလုပ္၊လုပ္ခဲ့တဲ့ အပန္းေျဖစခန္းေလးဟာ ဆူနာမီဒဏ္ ခံလိုက္ရေတာ့ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ မ်ားစြာ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးသြားတဲ့ သတင္းကိုၾကားခဲ့ရတယ္။
ဆရာေတာ္အေလာင္ လ်ာတြက္လည္း သံေဝဂယူစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမၼယ္။

(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာသနာျပဳဖို႔ လူျဖစ္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တာေၾကာင့္
နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေနသလားလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။)

အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ စာအုပ္ေတြအားလံုးမီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔နဲ႔ ဘိုင္ဘယ္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာထိုင္ဖတ္ေနဖို႔၊ သူ႔ကို ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ျပန္ျဖစ္လာဖို႔စည္း႐ံုးၾကေသးတယ္။ သူ႔ကို အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိတ္ကေလး၊ ၾကက္ကေလးေတြ စားဖို႔
လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးၿပီး ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္လာတဲ့ ေယာဂီလူငယ္Steven က အေကာင္ေတြ သတ္တာကို မလိုလားေတာ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔အတြက္သတ္မွာကို လံုးဝ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ မရွိတဲ့ေဒသမွာ
သူဟာတစ္ဦးတည္း တရားအားထုတ္ေနတယ္။ တိုင္ပင္စရာမိတ္ေဆြနဲ႔ နည္းခံစရာဆရာမရွိတဲ့ဘဝမွာ သူမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပိုမိုျပည့္စံုတဲ့ အမွန္တရားကိုရွာေဖြဖို႔ သူဟာ အမိေျမကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္စြန္႔ခြာရျပန္တယ္။

ေတာင္အေမရီကား ေျမာက္အေမရီကားမွာ ဝိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္ခဲ့တယ္။ TathagataMeditation Center TMC မွာ တရားအားထုတ္ခြင့္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သူဟာ ရဟန္းဝတ္ဖို႔ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ TMC စင္တာကပဲ
ဗီယက္နာမ္ဆရာေတာ္ေတြ၊ ျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔သာကီဝင္မင္းမ်ိဳးမွ ရဟန္းျပဳသြားေသာ သိဒၶတၳေဂၚတမ ဘုရားရွင္ရဲ႕
သားေတာ္အျဖစ္ကို ရယူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶရကၡိတ ဘြဲ႔ေတာ္နဲ႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းဘဝကို ခံယူလိုက္တယ္။

ရဟန္းျပဳၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဆရာေတာ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ၾကားေဒသတစ္ခုမွာ တရားအားထုတ္ေနရရင္ ေကာင္းမလား၊ အမိေျမကို
ဓမၼမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ အေတြး ၂-မ်ိဳးဝင္လာတယ္။
ျမန္မာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဦးပ႑ိတက ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ သာသနာျပဳဖို႔ကိုအားေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။ အေမရိကန္လူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးမွမရွိတဲ့ေဒသမွာ ရဟန္းတပါးအျဖစ္ ေနဖို႔ မလြယ္ကူႏုိင္ေၾကာင္းစားဖို႔ေနဖို႔ပင္ အခက္အခဲရွိႏိုင္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာၾကေသးတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ ဗုဒၶရကၡိတဟာ အမိေျမကို ျပန္ၿပီး ဗုဒၶသာသနာျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အမိေျမကို မျပန္ခင္ အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ၊သိရီလကၤာႏိုင္ငံေတြကို အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ သိရီလကၤာႏိုင္ငံဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက သူ႔အျပန္လမ္းအတြက္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္၂-ဆူထဲက တစ္ဆူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူသြားဖုိ႔ ေပးလိုက္တယ္။ သူကလည္း
အ႐ြယ္ႀကီးမားတဲ့ ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ယူဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ေလယာဥ္နဲ႔ သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကင္ညာႏိုင္ငံအေရာက္အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို မဖူးျမင္ဖူးတဲ့ လူေတြကသူ႔ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေဒသခံ Maasai လူမ်ိဳးစုတစ္ခုရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ဆင္တူေနလို႔ Maasai မဟုတ္ဘဲ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပခဲ့ရတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္လိုက္ေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူက တအံ့တၾသျဖစ္ရတယ္။သားရဟန္းကိုၾကည့္ၿပီး Steven မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ေမးေသးတယ္။
ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မယ္ေတာ္ႀကီးဟာ သားျဖစ္သူကို အိမ္အေရာက္ျပန္ပို႔ေပးေသာ God ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေသးတယ္။ သားျဖစ္သူကေတာ့သူ႔ကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ဘုရားသခင္ဆိုတာ
လံုးဝမရွိေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမျဖစ္သူစိတ္အေႏွာင္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဘာမွ မေျပာပဲေနခဲ့တယ္။

ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ႀကီးနဲ႔ သဃၤန္းဝတ္ႀကီးနဲ႔ အိမ္မွာၾကာၾကာေနလို႔မသင့္ေတာ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာေအာင္အားထုတ္ရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ TMC စင္တာက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြ ေက်းဇူးနဲ႕
ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံမွာ ပထမဆံုးေသာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ စင္တာတစ္ခုကိုဖြင့္လစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သတင္းသံုးရာ၊ ဆြမ္းခံရာ၊ အစစ နားမလည္သူေတြမ်ားလို႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ပါလာတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကိုင္တဲ့ ယပ္ကို တင္းနစ္ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးအတြက္ ဘတ္တန္လို႔ထင္သူေတြ၊ သပိတ္ကို
ဗုံးထင္သူေတြ၊ ေဘာလံုးထင္သူေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကိုၾကည့္ၿပီးတိုင္းရင္းေဆးေရာင္းတဲ့ Maasai ထင္သူေတြ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအခက္အခဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းခံထြက္လို႔ ဆြမ္းေလာင္းရေကာင္းမွန္းသိသူကလည္း မရွိသေလာက္ ရွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ဖိနပ္မပါေခ်ဗလာနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ ဆင္းရဲသားမ်ားကေတာင္ ဆြမ္းလွဴဖို႔ သဒၶါတရားေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ထိုင္းမိသားစုေတြ၊ သိရီလကၤာမိသားစုေတြရဲ႕ လိပ္စာကို ရခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေတာ္ႀကီးကိုပါ အတူတကြအဆိုပါ မိသားစုေတြဆီကို ႂကြခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကစုေပါင္းဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေထရဝါဒပံုစံစနစ္တက် သဃၤန္း႐ံုထားတဲ့ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမွာ္ရလို႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာဆြမ္းကိုလည္းေလာင္းလွဴၾက ႐ိုေသစြာ ရွိခိုး ကန္ေတာ့ၾကတာေတြ႔ေတာ့မယ္ေတာ္ႀကီးက အလြန္တရာ အံ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ သိရီလကၤာလူမ်ိဳးကလည္းစက္႐ံုတစ္ခုရဲ႕ ပိုင္ရွင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။
ဆရာေတာ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဗုဒၶဝါဒီတို႔ ထံုးစံအတိုင္း႐ိုေသစြာရွိခိုးကန္ေတာ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕
စိတ္ခံစားမႈသဒၶါတရားကို ျမင္လို႔ ဆရာေတာ္က လက္်ာေတာ္ရံ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး ခၽြတ္ခန္းကို သတိရခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဆိုရင္ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံမွာ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးသေ႐ြ႕ ဆြမ္းအဖို႔ကိုတာဝန္ယူပါရေစလို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။

အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေလာေလာဆယ္အေနအားျဖစ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၁၀-ႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီဟာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ တင့္တယ္လွတဲ့
႐ူပကာယတေတာ္ကို ၾကည္ညိဳတတ္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နဲ႔ ဗုဒၶဝါဒကို ေလ့လာလိုေၾကာင္းသားရဟန္းေျပာပါတယ္။ သားျဖစ္သူက တရာဓမၼေတြ ေဟာျပလို႔ မယ္ေတာ္၊ႏွစ္မေတာ္နဲ႔ ေယာက္ဖ၊ တူ/တူမ မ်ားအျပင္ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕နဲ႔ အနည္းငယ္ေသာ
ယူဂန္ဒါ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သရဏဂံုသံုးပါးနဲ႔ ငါးပါးေသာ နိစၥသီလတို႔ကိုတည္ေဆာက္သူ ဗုဒၶရဲ႕တပည့္သာဝကမ်ား ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အခုေတာ့အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ ရတနာေျမ ျဖစ္ေသာ ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ the pearl of Africa မွာ
ဗုဒၶဝါဒဟာ စတင္လို႔ အျမစ္တြယ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဆရာေတာ္ဟာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ က်င္းပတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာညီလာခံႀကီးကိုလည္း ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံေတာ္ ကိုယ္စားျပဳအေနနဲ႔ ပထမဆံုးတတ္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။King Oyo of Tooro ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံက Tooroေဒသရဲ႕ဘုရင္ေလး Oyo ဟာလည္း ဆရာေတာ္နဲ႔အတူ အစည္းအေဝးကို တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

မၾကာေသးခင္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးေဆာင္က်င္းပခဲ့တဲ့ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစံု
အစည္းအေဝးႀကီးကိုလည္း တတ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံ Kampalaၿမိဳ႕ေတာ္က University of Makere ရဲ႕ဖိတ္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုကို ေဟာေျပာခဲ့ရပါတယ္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ မဆာခ်ဴးဆက္တကၠသိုလ္မွာလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဟာေျပာမႈေတြ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြပါပဲ။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ ခရီးစဥ္နဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကိုေတာ့ ဒီမွာေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
ေမးမွာေတြ႔ရွိ၍ ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။။
၀မ္းသာစရာဆိုေတာ႔လဲ ေက်ာင္းသားေလးလည္း၀မ္းသာခဲ႔လို႔ ျပန္လည္ျပီးမွ်ေ၀လိုက္ပရေစလို႔..။
Posted by ဗာရာဏသီေက်ာင္းသားေလး